Varianti dell'espressionismo nella narrativa Italiana Postmoderna 1980-2000

Monografia koncentruje się na wpływach ekspresjonizmu w literaturze włoskiej z lat 1980-2000, analizując je w kontekście postmodernizmu. Współczesna kultura stawia na różnorodność i odmienność, odchodząc od dawnych dążeń do jednolitości oraz porządku. Niegdyś formalne struktury są zastępowane elementami przypadkowości, a różnorodność wypiera wcześniej powszechną tożsamość. Próba udowodnienia istnienia obecnych nurtów literackich, które nie dla wszystkich są tylko zjawiskiem historycznym, wydaje się ambitnym, lecz trudnym zadaniem. Zdefiniowanie współczesnego ekspresjonizmu, szczególnie w czasie, gdy koncepty eksperymentalne w sztuce wydają się mniej większościowe, jest skomplikowane, tak samo jak w okresie historycznych awangard. Ekspresjonizm, będący niegdyś awangardą, stał się integralną częścią literackiego kanonu, a jego techniki zostały na tyle spopularyzowane, że utraciły swój transgresyjny charakter, choć nadal pełnią ważną rolę w różnorodnym pejzażu postmodernistycznej literatury. Te przemiany nie umniejszają jego wartości artystycznej i siły twórczej; ekspresjonizm, jako styl, funkcja tekstu oraz filozofia człowieka, nadal rezonuje w dzisiejszej literaturze, która cechuje się brakiem ścisłych granic i teorii.