Uwikłana

2,5/5
Przeczytanie tej książki oznaczało dla mnie skończenie serii, liczącej dwa kryminały. Nie do końca rozumiem ich połączenie ze sobą - za wyjątkiem epizodycznego wystąpienia w tym tytule postaci z pierwszego tomu. Moje odczucia, przynajmniej te z samego początku również były mocno powiązane – przy obu historiach zastanawiałam się czy jest sens kontynuować czytanie. Miałam wrażenie, że losy rozwijają się powoli, mozolnie, momentami nużąco.
W trakcie lektury zaczęłam analizować ilość wydarzeń, która miała miejsce w dotychczasowym przebiegu akcji. Wówczas zorientowałam się, że treść jest mocno rozmydlona, rozmyta. Niewiele się działo w stosunku do ilości zapisanych stron. Dostrzegłam też pewne niedopowiedzenia – w kontekście dziur fabularnych – wątki, mające duże znaczenie pojawiają się pod koniec, jakoby „nadać sens” wyjaśnieniom. Sama bohaterka momentami zadziwiała mnie swoimi wyborami, które wydawały się nieadekwatne do sytuacji, mało zapobiegawcze.
Zostało zawartych wiele motywów często występujących w literaturze lub dyskursie społecznym (niewiedza co jest prawdą, a co tylko wyobrażeniem; gaslighting), natomiast uważam, że przedstawiona została mocna stygmatyzacja, piętnowanie zaburzeń psychicznych jako kara, wyrok. Obraz depresji, schizofrenii został postawiony w bardzo negatywnym świetle.
Samo zakończenie – cóż, ciężko mieć jednoznaczną opinie w tym aspekcie. Osobiście nie przekonało mnie ono do siebie, było absurdalne i oderwane od rzeczywistości. Myślę, że punkt kulminacyjny może nieść za sobą wiele interpretacji (w kontekście: jak? dlaczego?) i domysłów ze strony czytelników.