Utopce. Lipowo. Tom 5

<p>Cenię ludzi, którzy mają pomysł na siebie i nie boją się go zrealizować. Katarzyna Puzyńska w przeszłości ukończyła psychologię, przez kolejne lata spełniała się jako wykładowca akademicki. Z czasem postawiła na literaturę i był to znakomity wybór. W 2014 roku Katarzyna Puzyńska wydała książkę „Motylek”, rozpoczynającą wielotomową sagę o mieszkańcach fikcyjnej wsi Lipowo. Pomysł od początku wydał mi się interesujący. W przeszłości czytałam książki Remigiusza Mroza, jednak szybko wydały mi się one przekombinowane. Póki „złote dziecko” polskiego kryminału opisywało perypetie bohaterów wielkomiejskiej Warszawy, całość brzmiała ciekawie i wiarygodnie. Rzucenie jednak Chyłki na szczyty Himalajów okazało się dla mnie barierą nie do przejścia. Tymczasem Katarzyna Puzyńska pozostaje wierna swoim pierwotnym pomysłom przez całą serię! Oczywiście nie sposób oczekiwać, aby historia opisana w książkach polskiej autorki dotyczyła ciągle tych samych lokalizacji mieszkających tam ludzi: to by było nudne i przewidywalne. Pojezierze Brodnickie, gdzie znajduje się Lipowo to kraina jezior i lasów, a w takich okolicznościach popełniane morderstwa często oczekują miecza sprawiedliwości po wielu latach i dekadach! Wspólnym mianownikiem poprzednich części sagi kryminalnej o mieszkańcach Lipowa jest dualizm w zakresie linii czasu. Nie jest to rzecz nowa w gatunku kryminałów. Katarzyna Puzyńska często porównywana jest do Agathy Christie i Camilli Lackberg. Szczególnie szwedzka autorka znana jest z przedstawiania dwóch osobnych linii czasu w swoich powieściach. Katarzyna Puzyńska najczęściej sięga po wydarzenia z „historii najnowszej” związanej z przeszłością mieszkańców Lipowa i okolic. Teraźniejszość przeplata się z przeszłością, a w piątej części pojawia się nawet trop wampirów! ? &nbsp;</p><p>Katarzyna Puzyńska wydaje się mocno stąpać po ziemi i obecność wampirów ma tutaj charakter symboliczny - dotyczy miejscowości Utopce, znajdującej się nieopodal Lipowa. Jeżeli Lipowo do tej pory wydawało się miejscem owianym tajemnicą i pamiętającym duchy przyszłości, to co powiedzieć o Utopcach? Okoliczne lasy i jeziora w oczach mieszkańców zamieszkują prastare, słowiańskie duchy. Legenda o ich krwiożerczych zapędach paraliżuje społeczność Utopiec. Mroczny charakter okolicy potęgują niewyjaśnione sprawy z przeszłości. W 1984 roku zaginęło w lesie nieopodal Utopiec dwóch mężczyzn. Nigdy nie odnaleziono ich ciał, jedynym dowodem w sprawie były zakrwawione koszule ofiar. Dawni funkcjonariusze Służby Bezpieczeństwa nieszczególnie przyłożyli się do swoich obowiązków. Prowadzone przed trzema dekadami śledztwo nosi znamiona mistyfikacji, nie sposób jednak określić jej mocodawców. Trop prowadzi do komendanta posterunku w Brodnicy. &nbsp;</p><p>W powieści „Utopce” znalazłam cechy dobrego kryminału. Wciągająca tajemnica morderstwa z przeszłości, wyraziści bohaterowie i wątki obyczajowe, które przyjemnie urozmaicają lekturę pomiędzy kolejnymi punktami zwrotnymi. Czego chcieć więcej? Rozwój warsztatu pisarskiego u Katarzyny Puzyńskiej jest aż nadto widoczny. Już wcześniej czytało mi się jej powieści z wielką przyjemnością, głównie z uwagi na leki styl i znakomity reserach polskiej pisarki. Nie bez znaczenia pozostaje fakt, że choć Lipowo to zmyśloną wioska, jej opis pasuje tak naprawdę do wielu mniejszych miejscowości w naszym kraju. Tym samym relatywnie łatwo poczuć tu swojski, nieco sielankowy klimat, przynajmniej do czasu, aż pojawiają się zwłoki i policyjni funkcjonariusze rozpoczynają prywatne śledztwo. Dlaczego prywatne? Na prowincji te same pytia, często przynoszą różne odpowiedzi. Zmowa milczenia i hermetyczność lokalnej społeczności to doskonały krajobraz prowincjonalnej polski, gdzie komendant policji czy proboszcz parafii mają więcej do powiedzenia, niż wynikałoby to z pełnionych przez nich funkcji... ? &nbsp;</p><p>Ach i jeszcze jedno! W poprzednich czterech Tomasz denerwowała mnie tylko jedna rzecz w twórczości Katarzyna Puzyńska. Chodzi o regularne powtarzanie, kto jest kim na kartach powieści. Owa przypadłość często dotyczy pierwszoplanowych bohaterów. Najpewniej owa maniera wynika z faktu, że powieści należące do sagi o mieszkańcach Lipowa można czytać w dowolnej kolejności. Można, choć lepiej zachować chronologie. Już po jednej powieści polskiej autorki wiadomo, że Daniel to aspirant policji, z kolei a Emilia Strzałkowska to policjantka z Warszawy. Mimo to autorka w poprzednich czterech tomach regularnie uświadamiała czytelnika, kto pełni, jaka funkcje w powieści i miejscami bywało to irytujące. Podobnych powtórzeń nie ma w książce „Utopce” i moim zdaniem wynika to z faktu, że Katarzyna Puzyńska ewoluuje w swojej twórczości i z każdą kolejną powieścią roki krok do przodu. Dla fanów kryminałów to fantastyczna świadomość, ponieważ talent i pomysł na kryminalne zagadki był widoczny już w pierwszej części, czyli „Motylku”. A dalej jest tylko lepiej! &nbsp;</p>

<p>Zaskoczyła mnie Katarzyna Puzyńska w powieści „Utopce”. Przeczytałam cztery poprzednie części kryminalnej opowieści o mieszkańcach Lipowa i nie spodziewałam się, że tym razem polska pisarka zaproponuje czytelnikom literaturę z gatunku grozy! Wcześniejsze wydarzenia opisane w poprzednich tomach nie pozostawiły wątpliwości, że Katarzyna Puzyńska to nie tylko utalentowana pisarka, ale również źródło niewyczerpanych pokładów w zakresie kryminalnych intryg. W przypadku wielotomowych kryminałów zawsze istnieje ryzyko, że autor straci gdzieś wiarygodność i pomysł na kolejne wątki kryminalne, a odgrzewane kotlety nikogo przecież nie kręcą. Katarzyna Puzyńska ową zależność zdaje się doskonale rozumieć i proponuje fanom swojej literatury zaskakujące niespodzianki. Słyszeliście już o wampirach z Utopiec? &nbsp;</p><p>Wyobraźcie sobie mała miejscowość, jedną z tych, gdzie wszyscy się znają. Lokalna społeczność zna swoje sekrety i tajemnice, a zmowa milczenia pozwala skutecznie chronić je przed światem zewnętrznym. Tutaj każdy udaje kogoś, im tak naprawdę nie jest. Misternie uknuta gra pozorów pozwala mieszkańcom Lipowa wieść monotonne, choć w gruncie rzeczy przewidywalne życie. Wokół lasy i jeziora, których na Pojezierzu Brodnickim jest łącznie ponad sto. Idealny klimat dla rodzimego klimatu? Literatura skandynawska często korzysta z podobnych motywów. Odcięte od świata miejscowości na pozór wydają się mało interesujące, jeśli jednak przyjrzeć im się bliżej, wydają się idealnym tłem dla kryminalnej sagi. Ogromnym plusem powieści Katarzyny Puzyńskiej jest pomysł autorki na rozwój serii. Polska pisarka umiejętnie żongluje wątkami kryminalnymi, społecznymi i obyczajowymi. Na uwagę zasługują również wnikliwe portrety psychologiczne postaci opisanych w powieściach Katarzyny Puzyńskiej. W Lipowie i okolicach każdy z mieszkańców ma swoja własną historię. Niektóre z nich noszą znamiona kryminalnej przeszłości, inne z kolei wiążą się pośrednio z dokonanymi w przeszłości morderstwami. Trup ściele się gęsto w powieściach polskiej pisarki i „Utopce” nie są tu wyjątkiem! &nbsp;</p><p>Katarzyna Puzyńska przenosi fabułę piątej powieści kryminalnego cyklu o mieszkańcach Lipowa do pobliskich Utopiec. Jedna miejscowość od drugiej dzieli niewielka odległość. Lasy i jeziora cieszą się wśród okolicznych mieszkańców ponura sławą. Przed trzema dekadami odnaleziona tam zakrwawione ubrania dwóch mężczyzn. Nigdy nie odnaleziono ciał, a prowadzone przez funkcjonariuszy Służby Bezpieczeństwa śledztwo charakteryzowało wiele błędów i nieścisłości. Jak to bywa w Lipowie, życie nie znosi próżni. Dawne zbrodnie wydają się dopominać o sprawiedliwość. Co łączy sprawę niewyjaśnionego morderstwa z 1984 roku z aktualnym komendantem posterunku policji w Brodnicy? &nbsp;</p><p>Zazwyczaj wątki kryminalne przeplatają się w twórczości Katarzyny Puzyńskiej z watkami obyczajowymi. Osobiście fascynuje mnie relacja Daniela Podgórskiego z Weroniką Nowakowską. Początkowo wydawało się, że tych dwoje nie znajdzie wspólnego języka. Weronika przyjechała z Warszawy, gdzie zamknęła nieudany rozdział w życiu zwieńczony rozwodem. Pani psycholog potrzebowała trochę czasu dla siebie, aby odnaleźć się w lipowej rzeczywistości, a jej ukochany co rusz wydaje się pochłonięty kolejnymi śledztwami. Polska pisarka poświęca sporo miejsca swoich powieściach, aby precyzyjnie przedstawić złożone osobowości swoich bohaterów. Weronika i Daniel to tylko przykład: inni policjanci z Lipowa i okolic również mają swoje indywidualne motywacje i plany na życie, nie zawsze idące w parze z wykonywaną służbą. To znakomici policjanci, ale wykonując swoje obowiązki na prowincji, często zdani są na współpracę z lokalną społecznością w – poszukiwaniu winnych morderstw. Tymczasem w Lipowie czy w Utopcach nikt nie chce rozmawiać z Daniele, Klementyną czy Emilią Strzałkowską. Szczególnie ostatnia z policjantek spotyka się ze zmową milczenia, co wynika z jej krótkiej obecności na Pojezierzu Brodnickim. Czasami w takich sytuacjach tylko ktoś z zewnątrz może dostrzec to, co umyka wszystkim patrzącym na sprawę z bliska... ? &nbsp;</p><p>„Utopce” to mocny kryminał z interesującym, obyczajowym tłem, gdzie tajemnica kryminalnej zagadki pozostaje nierozwiana do ostatnich stron książki. Katarzyna Puzyńska, jak sama wspominała w wywiadach, dużo czasu spędza na przygotowaniu researchu. Wszystko po to, aby opisana historia była spójna i wiarygodna w oczach czytelnika. Rzeczywiście, trudno znaleźć w „Utopcach” jakieś zagwozdki, polska pisarka znakomicie opanowała sztukę łączenia ze sobą poszczególnych wątków. Również z poprzednich tomów, co docenią szczególnie oddani fani serii o mieszkańcach Lipowa! ? &nbsp;</p>