Upadek. Slay Quartet. Tom 2

„Upadek” to książka, po której człowiek ma ochotę zapalić, popatrzeć w ścianę i stwierdzić: dobra, to było poj*bane, ale dobre. Jako facet, który zwykle ma alergię na cukierkowe romanse, przyznaję, że tu się wkręciłem. Zero księżniczek, zero rycerzy. Jest psychiczny milioner, uwięziona żona i miesiące chorej gry na odludnej wyspie.

Najbardziej mnie rozwaliło to, że w drugim tomie seks nie jest centrum wszechświata. Po „Rywalizacji” byłem pewny, że dostanę festiwal scen łóżkowych, a tu Laurelin Paige odpala psychologię. Edward zamiast tylko „posiąść i rzucić”, próbuje Celię łamać w głowie. Manipulacja, testowanie granic, grzebanie w traumach - to robi większy rozpierdziel niż jakakolwiek scenka w sypialni. I to akurat na plus, bo rzadko który „ciemny romans” ma odwagę iść bardziej w psychikę niż w same wygibasy.

Celia… no, ta kobieta potrafi wkurzyć. Były momenty, kiedy miałem ochotę krzyknąć jej w twarz, żeby się ogarnęła. A potem nagle łapałem się na tym, że jej kibicuję. Jest pokręcona, ma swoje brudy, ale nie jest jakąś biadoliwą ofiarą. Walczy, kombinuje, próbuje stawiać się typowi, który spokojnie mógłby ją zdmuchnąć jednym ruchem. Edward dalej jest diabłem, ale w tym tomie widać w nim coś więcej niż tylko zimnego drania. Nadal jest zdolny do rzeczy skrajnych, serio myślał o jej zabiciu, ale gdzieś tam zaczynają się pojawiać rysy w jego pancerzu. I wbrew zdrowemu rozsądkowi złapałem się na tym, że też zaczynam go lubić, choć powinien mnie bardziej obrzydzać niż pół obsady innych romansów.

Tempo jest konkretne. Nie ma tysiąca bezsensownych scen, nie ma dłużyzn o niczym. Siedzisz na tej wyspie razem z nimi i wciąga cię to, co się dzieje między dwojgiem ludzi zamkniętych w złotej klatce. Duży plus za to, że autorka pokazuje ich obie perspektywy - i Celii, i Edwarda. Dzięki temu to nie jest prosta bajka „biedna ona, zły on”, tylko starcie dwóch mocnych charakterów, z których każde ma nieczyste ręce.

Czy to seria dla każdego? Nie. Jak ktoś szuka zdrowego związku i wzorów do naśladowania, to niech się trzyma z daleka. Ale jeśli jarają cię mroczne klimaty, syndrom sztokholmski, psychiczne gierki i bohaterowie, których trudno jednoznacznie ocenić, to „Upadek” siądzie. Dla mnie drugi tom jest co najmniej tak dobry jak pierwszy, a może nawet lepszy, bo mniej tu szopki, a więcej konkretnego psychicznego zwarcia.

Podsumowując po męsku: to nie jest „ładna książeczka o miłości”. To brudna, pokręcona historia, którą pochłonąłem na raz i wcale nie żałuję. Jak lubisz, kiedy w romansie jest więcej mroku niż brokatu, bierz w ciemno.