Tupcio Chrupcio 8 Warzywa są smaczne

Od momentu, gdy dowiedziałam się, że zostanę mamą, mój świat bardzo się zmienił. Zrobiłam rachunek sumienia i wyeliminowałam z diety m.in. słodycze, co miało swoje pozytywne konsekwencje w przyszłości dla lepszego samopoczucia i wyglądu. Zdecydowanie trudniej walczyć z nawykami, jakie posiadają moi rodzice, którzy bardzo chętnie zabierają synka do siebie i rozpieszczają. Mój maluch już wie, że w domu nie ma co liczyć na cukierki czy słodkie napoje, wystarczy jednak, że spędzi weekend z dziadkami i mam wrażenie, że wraca z zupełnie rożnymi przyzwyczajeniami. Tak było ostatnio, kiedy moje dziecko wyznało, że woli spędzać czas z dziadkami, bo wtedy może liczyć na łakocie, a w domu ich nie ma. Uznałam, że miarka się przebrała i porozmawiałam z dziadkami, ale argumenty jakie słyszałam wydały się dość... naciągane: “to tylko dziecko, ma prawo jeść co lubi.”, usłyszałam. Marnym pocieszeniem były dla mnie słowa koleżanki, że starsze pokolenie rozumuje po swojemu i nie sposób to odwrócić rozmową, lepiej skupić się na dziecku i kształceniu w nim nawyków, które nie będą prowokować dziadków do łamania zasad. I tak oto rozpoczęłam w domu projekt pod tytułem “Moje dziecko kocha warzywa”. Większość mam wie doskonale, że łatwiej to wypowiedzieć czy napisać, niż zrealizować z małym, zbuntowanym trzylatkiem. Jak nam poszło? ? Z małą pomocą Tupcia Chrupcia... całkiem udanie!  

“Czytanie przez wychowanie” to motto wydawnictwa Wilga, które wydaje książki Elizy Piotrowskiej związane z serią o małej myszce, której rodzice cierpliwie tłumaczą rozmaite sytuacje związane z kolejnymi etapami dorastania: pojawia się u Tupcia niechęć do mycia zębów, dzielenia się zabawkami, zasypiania przy zgaszonym świetle, czy też bunt w zakresie jedzenia warzy. Sięgniecie po książkę  “Tupcio Chrupcio Warzywa są smaczne” było z mojej strony podstępem, moje dziecko przez kilka dni nie chciało na talerzu widzieć żadnych warzy i liczyłam, że podobne perypetie ulubionego bohatera otworzą mojemu dziecku oczy i skłonią do zmiany zdania, tym bardziej, że książki Elizy Piotrowskiej mają zawsze szczęśliwy finał, wcześniej jednak skupiają się na drodze, jaką tytułowy bohater pokonuje aby zrozumieć i docenić pomysły rodziców, pragnących przecież dla swojej myszki jak najlepiej. Tupcio Chrupcio na łamach książki protestuje przed zjedzeniem na obiad zupy pomidorowej, zachęca go do tego zachowania ulubiony miś, który szepta naszemu bohaterowie, że warzywa nie są wcale smaczne. Mama Tupcia cierpliwie o tym wszystkim słucha, co ważne jednak, nie naciska, nie grozi i nie wywiera presji na swoje maleństwo, lecz pozwala mu samemu dojść do pewnych wniosków. No może nie tak do końca samemu, bo przecież Tupcio Chrupcio wdaje się w ciekawą rozmowę ze swoja babcia, która wyjaśnia małej myszce cały proces siania i zbierania warzyw. Mamy więc okazje przeczytać dziecku, że najpierw do ziemi wsadza się niewielkie nasionko, dalej potrzeba dużo wody i słońca, by wyrosła z ziemi dorodna łodyga, a kiedy przyjdzie odpowiedni czas, również pięknie mieniące się w słońcu i dojrzałe owoce oraz warzywa, które matka rodzi, aby można je było jeść i mieć siłę odkrywać świat wokół dziecka. Tupcio jest pod wielkim wrażeniem całej historii do tego stopnia, że już w czasie rozmowy z babcią próbuje pomidorów, chce również zjeść marchewkę, która ma taki wyjątkowy, pomarańczowy kolor. Oczywiście trudno się spodziewać, aby już przy pierwszym czytaniu dziecko przekonało się do warzyw, ale kilka wieczorów nad książka i rozmowy z dzieckiem mogą zdziałać w tym zakresie cuda! Zwłaszcza, że Eliza Piotrowska wychodzi naprzeciw rodzicom i opisuje na pierwszej stronie książki przykładowe pytania, które pozwalają dziecko odnieść się do czytanej treści i upewnić rodzica, że dziecko wyciągnęło z bajki odpowiedni morał. Zaproponowałam w tym zakresie, aby każdego dnia na talerzy znalazło się warzywa o innym kolorze, mój synek chętnie podłapał ten pomysł, cała zabawa wymagała odrobiny wysiłku i pomysłowości, ale można z powodzeniem codziennie serwować dziecku warzywa w innej postaci, o innym kolorze i konsystencji, a przez to budzące ciekawość i zainteresowanie związane ze smakiem. Czasami były to wybory nie do przejścia, jak wtedy, gdy podałam na obiad brukselki, jednak dziecko ma prawo mieć swoje preferencje smakowe i nie zawsze będą one tolerancyjne dla wszystkich warzyw i owoców, warto to też zrozumieć, dorośli mają podobnie ?  

Nasze dzieci są mądre i doskonale wyciągają wnioski samodzielnie już w wieku 2-3 lat, lecz to postawa rodziców wydaje się tu mieć kluczowe znaczenie. Eliza Piotrowska kreując postać Tupcia Chrupcia zdaje się to doskonale rozumieć. Jeśli szukacie bajki, z którą można zostawić dziecko na godzinę to... towarzystwo Tupcia Chrupcia będzie dobrym wyborem, dzieci uwielbiają perypetie małej myszki oraz ilustracje, które w oczach najmłodszych czytelników stanowią w istocie osobną historię, toczona równoległe do tej w formie opowiadania. Największa moc Tupcia Chrupcia drzemie jednak w interakcji z dzieckiem, co wspomniane wcześniej pytania na pierwszej stronie zdecydowanie ułatwiają. Jako że autorka przywiązuje uwagę do kształtowania określonych postaw u maluchów, dobrze, jeśli idą one w parze z zrachowaniami rodziców. Nie sposób namówić dziecko, aby odżywiało się zdrowo i chętnie sięgało po warzywa, jeśli rodzice podjadają lub sięgają po niezdrowe przekąski - w książce “Tupcio Chrupcio Warzywa są smaczne” cała rodzinka wesoło zajada się warzywami, od mamy i taty, po siostrę i dziadków Tupcia – takie wzorce proponuje Eliza Piotrowska dla dzieci, ale również rodzicom sygnalizuje, jak ważna jest spójność w przekazie kierowanym do naszych pociech.  

Co zaś się tyczy samego wydania książki, to ma ona postać twardej oprawy, kolejne strony wydają się być mocno ze sobą zszywane, a za wspominane już ilustracje odpowiada Marco Campanella. Nie znam tego artysty, ale jego współpraca przy tworzeniu serii z Tupciem Chrupciem przynosi świetne efekty - już często okładka zachęca, aby wybrać książkę i ją przeczytać, a ukryte w środku ilustracje są barwne i kolorowe, kreślone, jak gdyby pastelową kredka, przez to nie “krzyczą” i nie rozpraszają przez to uwagi dziecka podczas lektury. Dla młodszych dzieci będzie to stanowiło dodatkową frajdę, z kolei dla nieco starszych okazje, aby jednocześnie rozwijać umiejętność czytania – sprzyja temu duży rozmiar czcionki, co pewnie docenią również seniorzy, czytający wnuczkom przygody Tupcia Chrupcia ?  

Ostatnimi czasy sporo czytałam na temat świadomego wychowywania dzieci, książki w tym zakresie to moja obsesja i nawet mąż zwraca uwagę, że trochę z tym przesadzam! Czy tak jest? Być może, jednak czasy bardzo się zmieniły na przestrzeni ostatnich dekad i stare rozwiązania w nowej rzeczywistości nie zawsze się sprawdzają. Kto z nas nie pamięta wizyt u swojej babci, która nierzadko na punkt honoru stawiała sobie nakarmić pysznościami swoje wnuki? ? Dziś moje trzyletnie dziecko mierzy się z podobnymi wyzwaniami podczas wizytacji u swoich dziadków, i czasem sama nie wiem co robić, gdy widzę, że dziecko wcale nie ma apetytu, a moja mama kierowana dobrymi intencjami, podsuwa co rusz nowe posiłki w nadziei, że TYM RAZEM mojemu synkowi na pewno będzie smakować i zje ze smakiem. Błąd: zje, kiedy będzie głodne! Moim zdaniem to dziecko samo najlepiej czuje, kiedy chce coś zjeść, a wszelka presja i naciski z tym związane mogą przynieść tylko odwrotne efekty..., poza tym, skoro dorosłych charakteryzuje zmienność upodobań również w zakresie nawyków żywieniowych, to co dopiero mówić o trzylatku, który najchętniej by spróbował wszystkiego, chyba, że ma dzień..., kiedy nie chce zjeść absolutnie nic, bo i tak bywa ? I właśnie zmiennych upodobań dotyczy historia opowiedziana przez Elizę Piotrowską w książce “Tupcio Chrupcio. Warzywa są smaczne”. 

Znacie już tytułowego bohatera? Tupcio to myszka, która mieszka z rodzicami i miewa swoje humorku – a to zabierze koledze zabawkę z przedszkola, a to broni się przed pozostaniem w domu z opiekunką wieczorem, albo protestuje przeciwko... zupie pomidorowej. Eliza Piotrowska poruszyła ważny problem, jakim jest brak chęci do jedzenia warzy i owoców u dzieci. Czasami trwa to dzień lub dwa i dziecko znów sięga ochoczo po zdrowe przekąski, innym razem przeciąga się na tydzień lub dłużej, a jak wiadomo, gotujemy specjalne dla naszych maluchów i czasem może ogarnąć nas bezsilność, gdy po godzinie przygotowywania posiłku słyszymy od dziecka: “Nie zjem i już”. U nas w domu sprawa wyglądała podobnie z kalafiorem i brukselkami, częstymi elementami zupy warzywnej. Preferencje w tym zakresie zmieniły się u mojego dziecka z dnia na dzień i dopiero kilka rozmów w tym zakresie ujawniło problem: syn usłyszał gdzieś w przedszkolu, że te warzywa są niesmaczne i niedobre i od tamtej pory nie chciał się przekonać do zdrowych warzyw.  

Autorka książki “Tupcio Chrupcio. Warzywa są smaczne” skutecznie kieruje uwagę dzieci na przygody małej myszki, a między słowami książeczki przemyca wartościowe przesłanie: warzywa są nie tylko dobre, ale również smaczne i dają siłę, aby się bawić. Tupcio spotyka m.in. ślimaka na swojej drodze, który tłumaczy tytułowego bohaterowie, że jego największym przysmakiem jest zielona sałata. Tupcio początkowo nie jest zainteresowany jedzeniem, ale z czasem para pociesznych ślimaków zdołała przekonać małą myszkę, że warzywa są znakomitym wyborem dla każdego dziecka. Podobnie zresztą jak babcia Tupcia, która została przez niego nakryta podczas prac porządkowych na ogrodzie, a tam nasz bohater wyciągnął z ziemi olbrzymią marchewkę i szybko pobiegł do domu umyć ją i zjeść po rekomendacji ukochanej seniorki ? Finał sprawy jak zawsze w książkach Elizy Piotrowskiej jest pozytywny, Tupcio już bardzo głodny, siada do stołu i prosi i zupę warzywną, pałaszuje calutki talerz i obiecuje, że nazajutrz zje jeszcze więcej ?  

Macie zwyczaj czytać dziecku bajki na dobranoc? Jeśli tak, to trudno w tym zakresie o lepszą do polecenia pozycję aniżeli “Tupcio Chrupcio” ? Pomijam już fakt, że jest to jedna z najbardziej znanych książek dla dzieci, ale co właściwie sprawia, że jest ona tak chętnie wybierana zarówno przez najmłodszych jak również ich rodziców? Wydawnictwo “Wilga” wydaje książki z Tupciem Chrupciem w ramach swojej kampanii pod tytułem “Wychowywanie przez czytanie”. Intencją jest zachęcić nie tylko do wspólnego czytania, ale przede wszystkim interakcji między dzieckiem i rodzicami. Jak wspomniałam wyżej, umieszczone na pierwszej stronie pytania pozwalają zweryfikować, czy dziecko trafnie odczytało przesłanie bajki, stanowią również okazję, aby lepiej dziecko poznać i zrozumieć jakie emocje w sobie nosi, związane z tematem przewodnim danej odsłony serii przygód tytułowego bohatera. 

Wartość edukacyjna to jednak nie wszystko – gdyby tylko nią się kierować, pewnie nasze maluchy niechętnie sięgałyby po bajki. Potrzebne są również zjawiskowe ilustracje, które przyciągają uwagę dziecka, potrafią zatrzymać jego zainteresowanie i ciekawość, a w dalszej perspektywie sprawić, że bajkowy bohater stanie się dla naszego malucha osobliwym przyjacielem. Marco Campanella odpowiedzialny za ilustracje do bajek z Tupciem Chrupciem wypada znakomicie: już pierwsze spojrzenie na okładkę wywołuje przyjemne i ciepłe skojarzenia, a wnętrze bajki skrywa na każdej stronie obrazki, które zarówno najmłodszym jak i nieco starszym dzieciom (2-3 latka) sprawią mnóstwo radości i frajdy, szczególnie za sprawą szczegółów - to one właśnie nadają ilustracjom niepowtarzalny charakter. Każda z książeczek opatrzona jest innym kolorem, co przez jakiś czas u nas w domu było okazją do... nauki kolorów. “Dziś czytamy książkę zieloną jak sałata” - na te słowa, synek przynosił przez ostatnie wieczory “Tupcio Chrupcio Warzywa są smaczne” i nasza zabawa dopiero się zaczynała ?