Trans-Atlantyk

„Trans-Atlantyk” to błyskotliwa satyra autorstwa Witolda Gombrowicza, przełamująca stereotypowe postrzeganie zarówno polskiej mentalności, jak i zawiłości związanych z emigracją. W kontraście do idealistycznego obrazu Ojczyzny, przedstawiona jest wizja wolności, którą Gombrowicz określa jako „Synczyzna”. Świat wykreowany w tej powieści jest pełen barw i nieoczekiwanych zwrotów akcji, charakterystycznych dla stylu tego autora.

Jeżeli urzekła cię groteska „Ferdydurke”, „Trans-Atlantyk” z pewnością także okaże się fascynującą lekturą. Podróż przez ocean staje się punktem wyjścia do ukazania unikalnej pisarskiej osobowości Gombrowicza. Powieść, inspirowana pobytem artysty w Argentynie, jest przesiąknięta autobiograficznymi elementami, a zbieżność nazwiska autora i bohatera jest na to wyraźnym wskazaniem. Jednakże, jak można się spodziewać po Gombrowiczu, historia jest pełna intensywnej, nieraz absurdalnej wyobraźni, gdzie przy pomocy unikatowego języka badane są konflikty, które stoją na drodze do pełnej wolności i możliwości wyrażania siebie.

Narrator, podobnie jak jego współtowarzysze na emigracji, zostaje uwikłany w światy pełne hipokryzji i fikcji. Autor bezwzględnie krytykuje romantyczne idee narodowe, nie omieszkując przy tym wyśmiewać tak wielkiego dzieła jak „Pan Tadeusz”. W jego kreacji literackiej, polscy emigranci usiłują dowieść doniosłości narodowej kultury, podczas gdy prawdziwe wydarzenia w glorifikowanej ojczyźnie pozostają ukryte przed światem.

Witold Gombrowicz, jeden z najwybitniejszych polskich twórców XX wieku, zasłynął zarówno z powieści takich jak „Ferdydurke”, „Trans-Atlantyk”, „Pornografia” i „Kosmos”, jak i z pisania „Dziennika”, gdzie łączył osobiste przeżycia z komentarzami do bieżącej sytuacji politycznej. Oprócz tego stworzył niebanalne dramaty, w tym „Iwonę, księżniczkę Burgunda” i „Ślub”. Jego pełen sarkazmu język, idealny do groteskowych opisów rzeczywistości, zyskał mu uznanie i przyniósł nominację do literackiej Nagrody Nobla.