Tonic

„Tonic” to czwarty tom poezji Mariusza Appela, do którego poprzedziły dzieła „Kocie łby” (2004), „Kotochwile” (2005) oraz „Blok rysunkowy” (2007). Zbiory te, gdy czyta się je razem, ukazują spójność i kontrasty, tworząc wyjątkowe doświadczenie lekturowe. Nie zawsze przemawiają jednym głosem — tam, gdzie wcześniej dominowała ekspresyjna przerzutnia, teraz pojawia się wyciszony epitet. Dzięki temu każda kolejna książka odkrywa przed czytelnikiem, że chociaż twórca przychodzi z określonymi tematami, nie dostaje gotowego języka; musi go samodzielnie wypracować.

Tom „Tonic” zawiera trzy wiersze, które są nowymi wersjami utworów z „Kotochwil”. Dopiero w tej nowej formie eksponują unikalną frazę rozciągniętą w dłuższym wersie, oprawionym przez surową strukturę strofy. Joanna Mueller, pisząc o poprzednich pracach, wspominała o „równaniu oddechu”. W „Tonicu” ten element to tylko jeden z wielu, które Appel próbuje zharmonizować. Obok znajdziemy napięcie między tempem narracji a zawiłością języka, dynamikę pulsacji wiersza i logiczne powiązanie scen, aż po subtelnie zarysowaną konstrukcję całości.

Wiersze Appela dążą do pokazania, że mimo iż współczesne wartości mogą wydawać się niejasne, to rzemiosło poetyckie pozostaje samowystarczalnym miernikiem wartości.