Tkacze

Żaden inny dramat sceniczny nie przyniósł większych korzyści międzynarodowemu ruchowi robotniczemu niż "Tkacze" autorstwa Gerharta Hauptmanna. Przez dekady ten utwór poruszał i uświadamiał szerokie rzesze ludzi, zachęcając ich do refleksji, jednoczył i radykalizował osoby ciężko pracujące.

Dramat Hauptmanna wywarł niezapomniane wrażenie na widzach. Nie jest to typowa sztuka stworzona wyłącznie dla teatru, lecz dzieło opisane emocjami tak głębokimi, że zdołało potężnie poruszyć publiczność. Nawet osoby z wyższych klas społecznych, siedzące na przednich rzędach, były tak przejęte, że ukradkiem ocierały łzy. Kobiety, z kolei, przytłoczone siłą protestu przedstawionego w sztuce, nie mogły ukryć emocji malujących się na ich twarzach.

Pięćdziesiąt lat po dramatycznych zamieszkach, Gerhart Hauptmann podjął w swoim dramacie temat buntu tkaczy. Początkowo napisał sztukę w zniemczonym dialekcie śląskim jako "De Waber", ale szybko wydał ją po niemiecku pod tytułem "Die Weber". Hauptmann miał dostęp do relacji o pracy w fabrykach tkackich; jego dziadek pracował w jednym z takich zakładów w Malinniku. Dzięki temu powstało wyjątkowe dzieło, będące sztandarowym przykładem dramatopisarstwa naturalistycznego, obfitujące w nowatorskie rozwiązania. Pomimo początkowego zakazu wystawiania sztuki z powodu licznych kontrowersji, dwa lata po publikacji została ona zaprezentowana w Deutsches Theater w Berlinie i jest grana w teatrach Europy do dziś. W 1912 roku Hauptmann otrzymał literacką Nagrodę Nobla, a "Tkacze" stały się jednym z jego najbardziej znanych dzieł.