Teologia polityczna i inne pisma

Carl Schmitt (1888–1985) był niemieckim filozofem prawa i polityki, którego twórczość budziła zarówno inspirację, jak i kontrowersje. Podobnie jak Nietzsche, Weber, Simmel, Heidegger, Canetti czy Nozick, Schmitt pozostaje trudny do jednoznacznego zaklasyfikowania wśród intelektualistów XIX i XX wieku. Jego droga kariery była równie interesująca co złożona – zaczynał jako dadaista, a później pełnił rolę teoretyka prawa w Republice Weimarskiej. W latach 1933–1936 przeżył epizod z ruchem nazistowskim, po czym zyskał reputację myśliciela mającego trwały wpływ na współczesne teorie polityczne. Jego kluczową ideą była koncepcja polityczności, którą przeciwstawiał prawnej i konstytucyjnej formalistyce.

Schmitt stawiał fundamentalne pytania o suwerenność, takie jak: kto ma prawo zawiesić prawo w państwie i na jakiej podstawie? Podważał tym samym tradycyjną wizję państwa jako wyłącznie struktury prawnej, sugerując, że prawdziwa suwerenność leży w głębszej, politycznej jedności jednostek dokonujących nieustannych wyborów politycznych. Przed formalnym państwem konstytucyjnym istnieje według niego państwo jako aktywny podmiot, a na jego koncepcje wpływ miała tradycja teologiczna, z której wyprowadził pojęcie „teologii politycznej”.

Przedstawiony zbiór tekstów zawiera kluczowe prace Schmitta z okresu 1923–1932 i daje wgląd w jego poglądy oraz analizy dotyczące natury państwa i suwerenności. Te pisma pozwalają lepiej zrozumieć istotę jego myśli i wkład w dyskurs o systemach politycznych.