Tak. Wyjadacze

W opowiadaniu "Tak" z 1978 roku, Thomas Bernhard przedstawia skomplikowaną relację między narratorem a jego przyjaciółką, Persjanką. Historia koncentruje się na emocjonalnym ciężarze, jakiego doświadcza narrator podczas prób uwolnienia się z depresji. Początkowo czerpie on pociechę z obecności przyjaciółki, ale z czasem zaczyna odczuwać przytłoczenie jej pesymistycznym nastawieniem do życia. W obliczu jej niezdolności do wprowadzenia jakiejkolwiek zmiany, narrator decyduje się zakończyć ich platoniczną więź. Niedługo potem dowiaduje się z gazety o jej śmierci samobójczej. Bernhard mistrzowsko przedstawia psychologiczne portrety bohaterów, ilustrując ich intuicyjne zrozumienie. Osoby przedstawione w opowiadaniu, takie jak Persjanka i handlarz nieruchomości, którego spotykają, wywodzą się z kręgu bliskich znajomych pisarza.

"Wyjadacze" (1980) to proza, w której tragikomedia splata się z losem starzejącego się uczonego, Koller’a. Na progu życia próbującego zrealizować ambitny projekt naukowy dotyczący ludzkiej fizjonomii. Inspiracji szuka w spotkaniach z dawnymi znajomymi, z którymi niegdyś posilał się w wiedeńskiej jadłodajni. Choć udaje mu się napisać cztery rozdziały rozprawy, tragiczny upadek ze schodów uniemożliwia ukończenie dzieła. Opowieść można interpretować jako satyrę na idealizację geniuszu romantycznego.

Obydwa utwory Bernharda eksplorują tematy śmierci, porażki, niemocy, choroby oraz samotności. Zręczne połączenie emocjonalnej głębi z ironicznym humorem zanurza czytelnika w gąszcz intensywnych zdań, charakterystycznych dla twórczości autora.