Szkice o pożytkach z retoryczności teorii literatury i o niepokojach z nią związanych

Książka autorstwa Adama Regiewicza nie jest typowym podejściem do dyskursu teoretycznoliterackiego. Choć na pierwszy rzut oka można by oczekiwać analizy uwikłań literatury w metafory czy język, Regiewicz stawia przed czytelnikiem wyzwanie zrozumienia, w jaki sposób teoria literatury może odzyskać swoją siłę i ponownie zająć istotne miejsce w dialogu humanistycznym. W czasach, gdy zaufanie do teorii słabnie, autor poszukuje nowatorskich metod, dzięki którym teoria ta mogłaby znów skutecznie oddziaływać na odbiorców, proponując świeże pojęcia i obrazy, które przyciągną uwagę czytelnika.

Książka ta podejmuje trudne zadanie przywrócenia wymowności teorii literatury, która przez ostatnie dekady kilkukrotnie była uznawana za przestarzałą. Regiewicz angażuje się w ten interesujący wysiłek, starając się odnaleźć nowe przestrzenie i konteksty dla współczesnych rozważań teoretycznych, w których te refleksje mogą zyskać nowe życie i siłę przekonywania. Przez tę inwencyjność i owocne poszukiwania, dzieło Regiewicza staje się godnym uwagi wkładem w dziedzinę, której przywraca energię i dynamizm.

Spis treści książki obejmuje szeroką gamę tematów, poczynając od refleksji nad pisalnością, przez retoryczność teorii literatury, aż po różnorodne praktyki czytania. Wśród nich znajdują się takie podejścia, jak analiza chasydzka, perspektywa Ojców Kościoła, czy spojrzenie filozoficzne. Czytelnik znajdzie tu także interpretacje w kontekście teorii widzenia Strzemińskiego, ekonomii czy dyskursu tożsamościowego, a wszystko to dopełniają refleksje nad współczesnymi sposobami odbioru literatury. prof. Tomasz Mizerkiewicz zwraca uwagę, że książka ta włącza się w fascynujący nurt odnowy teoretycznoliterackiej myśli, oferując miejsce dla nowej mocy wyrazu i przekonywania.