Studia z Międzyepoki

Zmiany kulturowe prowadzą do sytuacji, w której utwory literackie i pisarze niegdyś uważani za ważnych i cenionych, zaczynają być zapominani przez społeczeństwo. Ta tendencja stanowi wyzwanie dla historyków literatury, którzy starają się temu procesowi przeciwdziałać, zachowując pamięć o istotnych dziełach przeszłości. Ich zadanie można porównać do pracy konserwatorów zabytków, którzy starają się adaptować dziedzictwo kulturowe do współczesności, by nadać mu nowe funkcje. Podobnie działa naukowe edytorstwo literatury: prezentuje ono dzieła, które z biegiem czasu zostały zapomniane, w nowoczesnych wydaniach, starannie przygotowanych od strony filologicznej i opatrzonych wstępami, które przybliżają ich znaczenie współczesnemu czytelnikowi.

Książka składa się z dwóch głównych części. Pierwsza część to zbiór studiów badających różnorodne zjawiska literackie, które rozwijały się w sposób ewolucyjny w Polsce na przestrzeni wieków oświecenia i romantyzmu. W drugiej części znajdują się prace dotyczące współczesnych metod edytorstwa naukowego oraz strategii związanych z ponownym wydawaniem klasyki i dawnych tekstów, zarówno w Polsce, jak i w innych krajach. Te teksty, będące wynikiem doświadczeń i rozważań nad konkretnymi projektami edytorskimi, również zapraszają do dyskusji na temat nowych kierunków badań w dziedzinie historii literatury.