Stosunek świata gwiazd do człowieka

Książka ta bada fascynujący proces, jakim jest podróż człowieka przez dwa aspekty istnienia: duchowy świat pomiędzy śmiercią a nowymi narodzinami oraz ziemskie życie pomiędzy narodzinami a śmiercią. Przechodząc przez bramę śmierci, człowiek jest obciążony konsekwencjami swoich wcześniejszych działań. Podobnie jak w trakcie życia na Ziemi, otaczają go elementy przyrody, takie jak minerały, rośliny, zwierzęta oraz cały fizyczny świat, który dostrzegamy dzięki światłu dziennemu. Po śmierci człowiek wkracza w rzeczywistość, do której każdej nocy przenikały jego myśli, a jego uczucia wcielały się w cyklu rocznym. Doświadcza wtedy bliskości istot z wyższych hierarchii, które jakby odzwierciedlały jego myśli i emocje.

Codzienny rytm życia na Ziemi, gdzie Słońce wschodzi i zachodzi, ustępując miejsca nocy, ma swoje odzwierciedlenie również po drugiej stronie. Tam nasze mądrości promienieją niczym dzień, zaś nasze błędy przyćmiewają duchowe światło, sprowadzając noc. Głębokie przesłanie tej książki wyraża się w słowach Rudolfa Steinera: kiedyś gwiazdy prowadziły dialog z człowiekiem, a ich milczenie stało się losem świata. Dla ludzi żyjących na Ziemi postrzeganie tego milczenia może być bolesne, jednak z tej ciszy rodzi się to, co ludzkość przekazuje gwiazdom; ich komunikat staje się siłą duchową człowieka.