Śmierć na Nilu

Więc jeśli jesteś słynnym detektywem, jak Herkules Poirot, prawdopodobnie jesteś przesiąknięty morderstwem. Tylko morderstwo, morderstwo, morderstwo, morderstwo, każdego dnia, całą dobę. Co ma zrobić Belg? Wyjechać na wakacje, oczywiście! Zwiedzać Egipt, popływać Nilem, mówili. Mówili, że to będzie relaksujące. Nikt nikogo nie zabije na twojej łodzi.

Na wypadek, gdyby tytuł nie zdradzał, "Śmierć na Nilu" jest swego rodzaju karą dla Herkulesa Poirota. Biedny drań nie ma ani chwili spokoju. To chyba zemsta za to, że jest tak nieznośnie arogancki. Poirot to drań, z wielkim wąsem, a ta książka udowadnia to dość definitywnie. Zapożyczając anachroniczną stronę z telewizyjnego kryminału, Christie podbija stawkę nie jednym, ale dwoma dodatkowymi morderstwami. Goście na pokładzie statku są odpowiednio przerażeni. Poirot i zdolny, ale nie tak bystry pułkownik Race muszą odkryć sprawcę. Kto zabił dziedziczkę, jej służącą i pisarza?

Charakteryzacja jest tu genialna. Podobnie jak w "I nie było już nikogo", Christie spędza około rozdziału na wprowadzenie każdej postaci w kolejności. To może przyprawić o zawrót głowy - uważam, że ta technika jest o wiele bardziej skuteczna w filmach, ze względu na wszystkie różne wizualne wskazówki, które mamy do dyspozycji. Wkrótce jednak wyruszamy w rejs. Obserwujemy, jak Lynette i jej mąż Simon próbują uciec przed swoim prześladowcą, Joanną. Tim Allerton i jego matka pragną tylko spokoju i ciszy. Rosalie Otterbourne opiekuje się matką . Jest też doktor Bessner i archeolog Signor Richetti. A Cornelia Robson towarzyszy swojej kuzynce, Madame Van Schulyer. Do tej licznej obsady Christie wrzuca Poirota, który nie traci czasu na wmieszanie się we wszystkie sprawy.

Bardzo łatwo byłoby postrzegać Poirota jako osobę wręcz nieznośną. Spędza dużo czasu na gadaniu o tym jaki jest mądry. Ale na koniec dnia ma rację. Nie mówi o sobie, że jest mądry, tylko że jest dokładny. Skromność z jego strony byłaby z konieczności fałszywą skromnością. Niezliczone postacie nazywają Poirota podrzutkiem, łobuzem lub głupcem, nie doceniają go i myślą, że mogą coś ukryć. On zawsze i tak to odkrywa.

W "Śmierci na Nilu", Poirot nalega na zabawę w swatkę, zanim wyjawi tożsamość mordercy pułkownikowi Race'owi. To jest genialne. Przypomina nam, że pomimo jego nacisku na porządek, organizację i czystość, w głębi serca Poirot jest romantykiem. Wierzy, że młodzi zasługują na szczęście. Myślę, że po części jego obsesja na punkcie elementu kryminalnego i rozwiązywania zagadek jest obsesją na punkcie tego, co czyni ludzi szczęśliwymi. Tak często jesteśmy pobudzani do zbrodni, namiętnych lub zimnokrwistych, ponieważ nie jesteśmy szczęśliwi i myślimy, że usunięcie kogoś lub zdobycie czegoś uczyni nas szczęśliwszymi.

Egipt jako taki nie pojawia się w tej książce zbyt często. W tym względzie, Nil część tytułu wskazuje ustawienie tylko ledwo - to może być równie łatwo było rejs w dół rzeki Tamizy, choć wątpię, że nie byłoby żadnych wzmianek gdyby tak było! Jest to prosta zagadka typu "morderstwo na łodzi", bardzo podobna do "Morderstwa w Orient Expressie", do którego Poirot się odwołuje.

Motywy. Zemsta. Żądza. Miłość. Zdrada. Tak pierwotne, że aż imponujące. I mnóstwo motywów dookoła. Nie tylko każdy ma coś do ukrycia, ale też każdy ma coś, co go denerwuje. Christie jest mistrzynią w odsuwaniu kurtyny i odsłanianiu emocji, które biją pod naszymi piersiami.

Po drugie, konstrukcja tajemnicy. Christie wykorzystuje kombinację wyczucia czasu i kolejnych morderstw, aby umiejscowić zwrot akcji na samym końcu. Jak zwykle, próba znalezienia mordercy jest procesem eliminacji - ale wiąże się również z przyjmowaniem założeń na podstawie niedoskonałych informacji. Poirot przypomina nam, że jeśli ktoś nie jest skłonny odrzucić założenia i stworzyć nowe teorie, aby dopasować je do faktów, to nie zajdzie daleko.

Śmierć na Nilu jest z pewnością przyjemną zagadką. Pokazuje wszystko, co najlepsze w pisarstwie Christie, a belgijski detektyw z małymi szarymi komórkami jest tutaj w swoim najlepszym wydaniu. Część mnie czuje się tak smutno, że ci ludzie muszą umrzeć, aby przynieść mi radość.

Jest to kolejna z wielu powieści Christie, w których występuje jej najbardziej kultowy detektyw, Herkules Poirot (ostatnie litery imienia i nazwiska są nieme, jak to jest typowe w języku francuskim - pochodzi z francuskojęzycznej części Belgii), z którego wyczynami zapoznałem się po raz pierwszy jako dziecko w podstawówce i które pomogły mi na całe życie polubić gatunek kryminału. IMO, w przeciwieństwie do książek z wielu serii, powieści o Poirocie nie muszą być czytane w kolejności - chociaż pierwsza z nich, Tajemnicza sprawa w Styles, wprowadza postać, a "Kurtyna" została celowo napisana jako zakończenie serii.

Christie ustawia swoje początkowe sceny głównie w Anglii, z kilkoma krótkimi wycieczkami na Majorkę i do Nowego Jorku, aby wprowadzić nas do postaci, które będą nam towarzyszyć w tej podróży i ich złożonych relacji. Ale (jak sugeruje tytuł) większa część opowieści rozgrywa się w Egipcie, na przyjaznym dla turystów rejsie po Nilu dla Brytyjczyków i Amerykanów, którzy mogą sobie na to pozwolić. To prawda, że to tylko doświadczenie Egiptu, jaki widzieli zachodni turyści; nie mamy tu właściwie żadnego wprowadzenia do samych Egipcjan. Dostajemy przebłyski powszechnej rozpaczliwej biedy i przelotne wzmianki o zamieszkach przeciwko brytyjskiemu panowaniu - Egipt tamtych czasów był nominalnie niezależny, pod marionetkowym królem, ale tak naprawdę pod brytyjskim panowaniem - ale nic więcej. Ale autorka ograniczyła swój portret do wąskiego środowiska, które rzeczywiście znała.

Typowo dla powieści Christie, mamy dość zamkniętą grupę ludzi współdziałających w otoczeniu, gdzie przyjazdy i wyjazdy są nieliczne i ściśle monitorowane: tutaj, wyspiarskie otoczenie łodzi z jej pasażerami i załogą. Ale ta grupa zawiera beczkę prochu z sekretami, ukrytymi planami, miłością, zdradą, nienawiścią i zazdrością (nie wspominając o naszyjniku z pereł wartym fortunę). A kiedy pułkownik Race z brytyjskiego wywiadu wojskowego dołącza do rejsu, dowiadujemy się, że jeden z pasażerów jest tajnym agitatorem/prowokatorem stojącym za ostatnimi zamieszkami. Pytanie brzmi, który pasażer? Również typowo dla Christie, dostajemy wskazówki, ale zagadka jest bardzo złożona i wymagająca. Czy udało mi się zidentyfikować sprawcę przed ujawnieniem, zapytacie? Och, na pewno, z niemal absolutną pewnością - dwa razy, ale za każdym razem się myliłem.

Jeden z moich przyjaciół skrytykował Christie, że jej postacie (tutaj i gdzie indziej) są "uproszczone" i "blade", nie tak głębokie i bogate, jak te stworzone przez nowszych pisarzy w gatunku. Ilustruje to prawdę, że postrzeganie przez czytelnika głębi i zainteresowania postacią, fabułą lub sytuacją, a także nasze upodobanie do elementów stylu autora, często ma silny element subiektywny. Ja to widziałem inaczej. Żywość i realizm, z jakimi Agatha Christie tworzy skomplikowane i zniuansowane postacie, i angażuje je w sieć wiarygodnych interakcji, jest jedną z jej wielkich zalet, zarówno w tej powieści, jak i w innych. Poirot jest tu bardziej filozoficzny niż zazwyczaj, z głębią moralnego wglądu, którą doceniam; widzimy tu również, że w głębi serca jest. Jak zawsze, jej proza jest jasna, łatwa w odbiorze i sprawna (choć, podobnie jak inny recenzent, wolałbym, żeby zrezygnowała z pieprzu okazjonalnych, nieprzetłumaczonych francuskich powiedzeń, zwrotów i cytatów, które nie są przetłumaczone na język polski).

Więc jeśli jesteś słynnym detektywem, jak Herkules Poirot, prawdopodobnie jesteś przesiąknięty morderstwem. Tylko morderstwo, morderstwo, morderstwo, morderstwo, każdego dnia, całą dobę. Co ma zrobić Belg? Wyjechać na wakacje, oczywiście! Zwiedzać Egipt, popływać Nilem, mówili. Mówili, że to będzie relaksujące. Nikt nikogo nie zabije na twojej łodzi.

Na wypadek, gdyby tytuł nie zdradzał, "Śmierć na Nilu" jest swego rodzaju karą dla Herkulesa Poirota. Biedny drań nie ma ani chwili spokoju. To chyba zemsta za to, że jest tak nieznośnie arogancki. Poirot to drań, z wielkim wąsem, a ta książka udowadnia to dość definitywnie. Zapożyczając anachroniczną stronę z telewizyjnego kryminału, Christie podbija stawkę nie jednym, ale dwoma dodatkowymi morderstwami. Goście na pokładzie statku są odpowiednio przerażeni. Poirot i zdolny, ale nie tak bystry pułkownik Race muszą odkryć sprawcę. Kto zabił dziedziczkę, jej służącą i pisarza?

Charakteryzacja jest tu genialna. Podobnie jak w "I nie było już nikogo", Christie spędza około rozdziału na wprowadzenie każdej postaci w kolejności. To może przyprawić o zawrót głowy - uważam, że ta technika jest o wiele bardziej skuteczna w filmach, ze względu na wszystkie różne wizualne wskazówki, które mamy do dyspozycji. Wkrótce jednak wyruszamy w rejs. Obserwujemy, jak Lynette i jej mąż Simon próbują uciec przed swoim prześladowcą, Joanną. Tim Allerton i jego matka pragną tylko spokoju i ciszy. Rosalie Otterbourne opiekuje się matką . Jest też doktor Bessner i archeolog Signor Richetti. A Cornelia Robson towarzyszy swojej kuzynce, Madame Van Schulyer. Do tej licznej obsady Christie wrzuca Poirota, który nie traci czasu na wmieszanie się we wszystkie sprawy.

Bardzo łatwo byłoby postrzegać Poirota jako osobę wręcz nieznośną. Spędza dużo czasu na gadaniu o tym jaki jest mądry. Ale na koniec dnia ma rację. Nie mówi o sobie, że jest mądry, tylko że jest dokładny. Skromność z jego strony byłaby z konieczności fałszywą skromnością. Niezliczone postacie nazywają Poirota podrzutkiem, łobuzem lub głupcem, nie doceniają go i myślą, że mogą coś ukryć. On zawsze i tak to odkrywa.

W "Śmierci na Nilu", Poirot nalega na zabawę w swatkę, zanim wyjawi tożsamość mordercy pułkownikowi Race'owi. To jest genialne. Przypomina nam, że pomimo jego nacisku na porządek, organizację i czystość, w głębi serca Poirot jest romantykiem. Wierzy, że młodzi zasługują na szczęście. Myślę, że po części jego obsesja na punkcie elementu kryminalnego i rozwiązywania zagadek jest obsesją na punkcie tego, co czyni ludzi szczęśliwymi. Tak często jesteśmy pobudzani do zbrodni, namiętnych lub zimnokrwistych, ponieważ nie jesteśmy szczęśliwi i myślimy, że usunięcie kogoś lub zdobycie czegoś uczyni nas szczęśliwszymi.

Egipt jako taki nie pojawia się w tej książce zbyt często. W tym względzie, Nil część tytułu wskazuje ustawienie tylko ledwo - to może być równie łatwo było rejs w dół rzeki Tamizy, choć wątpię, że nie byłoby żadnych wzmianek gdyby tak było! Jest to prosta zagadka typu "morderstwo na łodzi", bardzo podobna do "Morderstwa w Orient Expressie", do którego Poirot się odwołuje.

Motywy. Zemsta. Żądza. Miłość. Zdrada. Tak pierwotne, że aż imponujące. I mnóstwo motywów dookoła. Nie tylko każdy ma coś do ukrycia, ale też każdy ma coś, co go denerwuje. Christie jest mistrzynią w odsuwaniu kurtyny i odsłanianiu emocji, które biją pod naszymi piersiami.

Po drugie, konstrukcja tajemnicy. Christie wykorzystuje kombinację wyczucia czasu i kolejnych morderstw, aby umiejscowić zwrot akcji na samym końcu. Jak zwykle, próba znalezienia mordercy jest procesem eliminacji - ale wiąże się również z przyjmowaniem założeń na podstawie niedoskonałych informacji. Poirot przypomina nam, że jeśli ktoś nie jest skłonny odrzucić założenia i stworzyć nowe teorie, aby dopasować je do faktów, to nie zajdzie daleko.

Śmierć na Nilu jest z pewnością przyjemną zagadką. Pokazuje wszystko, co najlepsze w pisarstwie Christie, a belgijski detektyw z małymi szarymi komórkami jest tutaj w swoim najlepszym wydaniu. Część mnie czuje się tak smutno, że ci ludzie muszą umrzeć, aby przynieść mi radość.

Historia "Śmierci na Nilu" Christie jest trzymająca w napięciu, intrygująca i po prostu genialna. Dokładając do tego czytanie w obcym języku, odnosi się wrażenie, że robi się coś pożytecznego! Christie do napisania tej powieści zainspirowała własna podróż po Nilu w roku 1933. Odbyła wówczas rejs ze swoim drugim mężem, a wyjątkowy klimat, jaki towarzyszył tej eskapadzie, musiał wywrzeć na niej ogromne wrażenie. Co ciekawe, wycieczkowiec, którym się poruszali, nadal działa i cieszy turystów.

"Death on the Nile" toczy się wokół Linnet- jednej z najznakomitszych i najbogatszych kobiet w Anglii. Wszyscy jej zazdroszczą i wielu uważa, że dla jednej osoby posiadanie wszystkiego jest absolutnie niesprawiedliwe. Wraz z mężem wsiada na pokład statku Karnak, który pływa po Nilu, aby odbyć miesiąc miodowy. Nie spodziewa się jednak okropności, które na nią czekają...

Agatha Christie utkała kolejną piękną tajemnicę. Najlepsze w książkach Christie jest to, że właśnie wtedy, gdy myślisz, że stają się przewidywalne, autorka całkowicie obraca konwencję i pozostawia cię w osłupieniu. Historia miała wiele wątków pobocznych i zwrotów akcji, które trzymały mnie w napięciu do samego końca. Uwielbiałam naszego małego belgijskiego detektywa w jego całej okazałości. Nic nie może umknąć geniuszowi Herkulesa Poirota. A jednak to właśnie podczas tej podróży czuje strach!

Książka jest bardzo, bardzo wciągająca. Nie mogłam odłożyć tej książki na bok. Jest to jedna z najlepszych zagadek Herkulesa Poirota. Ma również małe odniesienia do wcześniejszych powieści z Poirotem, co ucieszy oddanych fanów. Zanim nawet zdałam sobie sprawę, byłam całkowicie wchłonięta w historię i w odkrywanie tajemnicy, która wciąż narastała.

Czytanie w obcym języku pozwala poznać ogrom nowych słówek. To dokładnie tak jak po polsku. Osoba czytająca książki ma po prostu większy zasób słownictwa od osób nieczytających. W zasadzie nieważne, co czytasz w języku obcym, będzie to działało korzystnie na Twój poziom języka. W przypadku tego wydawnictwa sprawę mamy ułatwioną do maksimum za sprawą słowników - tego na marginesie i z tyłu książki. Mogłam więc odłożyć telefon i laptopa na bok i skupić się wyłącznie na czytaniu. Na koniec problemem pozostaje wymowa, której tu nie poznamy i nie przećwiczymy.

Zamówienie ze strony skupszopu zostało szybko zrealizowane, więc jestem zadowolona i z książki i z obsługi!