Skry na mrok

Wiersze Doireann Ní Ghríofa czerpią swoją siłę z codziennych miejsc i sytuacji, w których toczą się nasze zwyczajne życie: parkingi, pralnie samoobsługowe, oddziały położnicze, parki miejskie czy tradycyjne irlandzkie puby. W tym otoczeniu poetka umieściła w centrum uwagi cielesność i kobiece doświadczenia. Bohaterki jej utworów zmagają się z intensywnymi emocjami związanymi z macierzyństwem, przeżywając jednocześnie fascynację i niepokój. Zanurzone w świecie, gdzie muzyka Nicka Cave’a stanowi ścieżkę dźwiękową zakupów w sklepach z odzieżą vintage, a zdjęcia w smartfonach są nośnikami wspomnień, odważnie kwestionują narracje tworzone przez mężczyzn, zarówno w historii, jak i naukach ścisłych. Wykorzystują możliwości, jakie daje im znajomość dwóch języków, i oddają hołd kobietom, które mimo że pozostają w cieniu, odnotowały znaczące osiągnięcia w literaturze i naukach przyrodniczych. „Skry na mrok” to poezja pełna bogatych odniesień, precyzyjna, a zarazem odważna pod względem formy i języka.