Skóra

ze skóry obedrę ich
za karę
oddechów pozbędę
za wiarę
w piękno sztuczne
i fałszywe
w marzenia huczne
i parszywe

krwią
ślad zostawię
aby wiedzieli
zło przedstawię
aby cierpieli
będę panem ich istnienia
końcem ich milczenia

będę ich cieniem
i mnie nie dostrzegą
będę czerni spojrzeniem
i mnie nie spostrzegą

bólem będą drżały
ich ciała
krzykiem będą brzmiały
a dusza rwała
lękiem będą się chwiały
a cisza skradała

i nie ma we mnie litości
jest czerń duszna, głęboka
jestem i trwam w ciemności
gęstej jak mroczna posoka

bo tak już jest
że zło nie ma granic
bo tak już jest
i krzyk zdaje się na nic

„Skórę” się pochłania. Zapalczywie. I najmocniej. Dzieje się tutaj dużo i szybko. Jest mięsiście i brutalnie. Napięcie mocno trzyma, a niepokój drąży pod skórą korytarze drżenia. Klimat gęsty jak smoła, aż chce się w nim być. I tkwić. I czuć go też się chce. Bo trzeba przyznać, że autor potrafi stworzyć atmosferę czarną i mroczną. A tu można się w niej głęboko zanurzyć. I chłonąć z niej wiele. I wziąć dla siebie tę gęstość ciemną i nieopisaną. Te czarne korytarze mroku. I szare pomroki ludzkiej duszy.

Choć książkę pochłonęłam, to brakowało mi szerszego wyjaśnienia motywacji sprawcy, która została potraktowana po macoszemu. Mam też wrażenie, że autor postawił tutaj głównie na brutalność, a reszta gdzieś się rozmyła. Na próżno też doszukiwać się psychologicznej warstwy, czegoś głębszego. Ale widocznie tak miało być. Znam inne książki Piotra Kościelnego i wiem, jak bardzo potrafi w głębię emocji. I przy tej odsłonie autora zostaję. Przy tej głębszej i bardziej przejmującej. Natomiast tę książkę polecam, jeśli szukacie tylko rozrywki. Wtedy się sprawdzi.