Sherlock Holmes. Sprawy Sherlocka Holmesa

Tak więc po dziewięciu latach cierpliwego czytania, dotarłem do końca serii przedstawiającej przygody Sherlocka Holmesa. Nie mam wątpliwości, że kiedyś wrócę i ponownie przeczytam wszystkie książki, ale nadal jest to smutny moment, mając świadomość, że nie ma więcej oryginalnych historii do odkrycia! 

Wielu osobom nie przypadła do gustu książka "Sprawy Sherlocka Holmesa". Według mnie nawet najgorsza lektura Arthura Conana Doylea jest dużo lepsza niż 90 procent książek typu mystery fiction; jego inwencja, dowcip, wiedza o swoich bohaterach nie mają sobie równych. Nic dziwnego, że sto lat później ludzie wciąż dłubią nad przypisami do jego dzieł.

Przygoda Pełzacza, mimo że kontrowersyjna, bardzo mi się podobała. To prawda, że graniczy z science-fiction, ale dla mnie Holmes i Watson zawsze zajmowali tę samą sferę kultury, co ich bardziej ewidentnie fantastyczni rówieśnicy: Niewidzialny Człowiek, Fu Manchu, Dr Jekyll i Mr Hyde. Ponadto jest to historia, która jest ewidentnie dziełem tego samego Doyle'a, który napisał "Eksperyment profesora Challengera" i "Groźną maszynę". 

To prawda, że pewne wątki i elementy powtarzają się, jednak nie w takim stopniu w jakim chcieliby to widzieć autorzy.  Ważne jest, aby pamiętać, że w tym momencie Doyle nie pisał już współczesnych zagadek, ale przywoływał minioną i mile wspominaną epokę. Był w pewnym sensie pierwszym kontynuatorem Holmesa.

Poza pełnym nadziei ostatnim zdaniem, nic nie sugeruje, że jest to ostatnia opowieść o Holmesie. Doyle już trzy razy próbował i nie udało mu się zawinąć kanonu - podejrzewam, że wracałby do Holmesa w odstępach czasu, gdyby nadal żył. 

Tak długo, jak ludzie będą chcieli zaglądać do serii o Sherlocku Holmesie, tak długo będzie on popularny, ludzie będą zaglądać do bibliotek, siedzieć po obu stronach kominka i wczytywać się w rewelacyjne historie stworzone przez Arthura Conana Doylea.

Jedna z moich ulubionych z serii. Sherlock Holmes jest ostry i bardziej ironiczny niż kiedykolwiek wcześniej! 

Ta książka posiada moim zdaniem 3 punkty, które ją wyróżniają na tle pozostałych książek z tej serii: 

Po pierwsze, jest jedyną, w której czyta się dwie sprawy napisane przez Holmesa, a nie przez Watsona. Są napisane bardzo w jego stylu, nawet Holmes przyznaje, że nie jest w stanie umieścić romantycznego akcentu w swojej narracji, jak jego wierny przyjaciel.  Są one jednak nadal bardzo interesujące do czytania i trzymają w napięciu do samego końca.

Po drugie, w jednym z przypadków Holmes ujawnia swoje prawdziwe uczucie do przyjaciela, choć na swój okrężny sposób martwiąc się, czy jego przyjaciel nie został ranny. Watson rozpoznaje w jego zwykle zimnym i surowym spojrzeniu głębię lojalności i miłości. Widać, że ma nie tylko wielki i bystry umysł, ale i serce.

Trzecim punktem, który według mnie wyróżnia tą powieść, jest wspomnienie przez Holmes'a o jeszcze jednym swoim godnym rywalu i oczywiście nie ma na myśli prof. Moriarty'ego. To mnie bardzo zaskoczyło. Choć ten rywal nie jest pokroju postaci Profesora i ma całkiem odmienny styl, wciąż jest inteligentnym  i groźnym przeciwnikiem.

Muszę przyznać jednak, że wolałbym, aby ostatnia sprawa z tej serii była nieco bardziej złożona. Choć może to nauka wyciągnięta z pozostałych spraw, którą czerpie się z ich czytania, każe myśleć, że wszystko jest takie proste...
Na pewno będzie mi brakowało jego umiejętności analizy, logiki,  ironii, a nawet jego próżności i dziwactwa, które tak mocno go wyróżniają.