Rzymianie Tytus

Tytus, legionista i trybun, który przeszedł długą drogę od prefekta pretorianów do imperatora, jest postacią pełną sprzeczności. Choć na polu bitwy jest nieugiętym wojownikiem, w rządzeniu okazuje się łagodny i sprawiedliwy, a w chwilach spokoju oddaje się poezji. Jego przyjaciel, Serenus, dokumentuje wspomnienia z ich wspólnej podróży do Palestyny, gdzie był świadkiem rozwijającego się uczucia Tytusa do żydowskiej królowej Bereniki. Mimo że romans ten jest znaczący, najważniejszym zadaniem wyprawy było zduszenie żydowskiego powstania przeciwko rzymskiemu panowaniu. W odpowiedzi na dążenia Żydów do wyzwolenia, rzymskie legiony sukcesywnie niszczyły miasta, burzyły świątynie i krzyżowały setki ludzi.

Serenus zaczyna się zastanawiać nad przyszłością Imperium, zadając pytania o autentyczność wiary w "Boga Jedynego", którą wyznają Żydzi i naśladowcy Chrystusa. Jego rozważania są podsycone obawą, że erupcja Wezuwiusza, prowadząca do zniszczenia Pompejów, mogła być znakiem boskiego gniewu. Powieść Maxa Gallo, przypominająca styl pisania autentycznych kronik, obfituje w realistyczne opisy, które doskonale oddają dramatyzm oraz brutalność wojny.