Raptularz kijowski

Juliusz Osterwa, właściwie Julian Maluszek, urodzony w 1885 roku w Podgórzu pod Krakowem, był wybitnym aktorem, reżyserem, dyrektorem teatru, a także współzałożycielem, wraz z Mieczysławem Limanowskim, Reduty - pierwszego polskiego laboratorium teatralnego, które działało w latach 1919-1939. Jego droga na szczyt była niezwykłym połączeniem talentu, ciężkiej pracy i ideowej determinacji, co przyniosło mu przydomek Księcia Niezłomnego sceny polskiej.

Porzuciwszy edukację dla teatru, Osterwa zadebiutował w 1904 roku w krakowskim Teatrze Ludowym. Zmienił wtedy nazwisko na Osterwa, pochodzące od słowackiego szczytu w Tatrach. W 1910 rozpoczął pracę w zespole farsy WTR, a następnie w 1912 przeniósł się do Teatru Rozmaitości, gdzie rozwinął swe aktorskie i reżyserskie skrzydła, coraz częściej wybierając role zgodne z własnym gustem. W ciągu trzech pierwszych lat zagrał około 130 ról, a w trakcie całej kariery niemal 250.

W czasie I wojny światowej, w lipcu 1915 znalazł się w Samarze nad Wołgą, a w lutym 1916 dotarł do Moskwy, gdzie zetknął się z wpływowymi postaciami teatru, jak Aleksander Tairow i Konstantin S. Stanisławski, odwiedzając również I Studio MChAT. Od sierpnia przebywał w Kijowie, kierując tamtejszym Teatrem Polskim, a w 1918 roku przewodniczył zespołowi, który stał się zalążkiem Reduty.

Powróciwszy do Polski w sierpniu 1918, Osterwa zainaugurował działalność Reduty 29 listopada 1919 roku. Był także dyrektorem Teatru Rozmaitości, przemianowanego na Teatr Narodowy, i krakowskiego Teatru im. Słowackiego. II wojnę światową spędził w Krakowie, gdzie zajmował się nauczaniem i literaturą.

Po wojnie wrócił do aktorstwa i reżyserii, a w 1946 roku objął stanowisko dyrektora krakowskich teatrów i Państwowej Szkoły Dramatycznej. Zmarł 10 maja 1947 roku. Osterwa uznawany jest za jednego z najwybitniejszych aktorów polskiego teatru. Choć doskonały w farsie, wyżej cenił role wymagające większego zaangażowania. Jako reżyser słynął z subtelnej reżyserii, nie uważając się za reformatora, ale za orędownika artystycznej godności i zespołowej pracy, co podsumowywał słowami: "Chcę służyć społeczeństwu." I niewątpliwie służył.