Psy gończe. William Wisting. Tom 8

Nie bez powodu powieść "Psy gończe" Jørna Liera Horsta, ósma część z serii o Williamie Wistingu cieszy się tak dużym uznaniem. Ma większość tego, co powinna mieć dobra, gęsta klimatem powieść kryminalna - trzymającą w napięciu akcje, niepokojący suspens, dramat i pozornie nierozwiązywalną zagadkę. Jest to absolutnie wciągająca historia, ponieważ nie można odłożyć książki. Czujemy ciągłą potrzebę by przeczytać jedną stronę. Potem następną. Potem kolejną. I kolejną. I kolejną, kolejną, kolejną. Jako czytelnik, książki z tej serii połykam w całości “na raz”. Chęć poznania kolejnych wydarzeń jest tak silna, że ciągle wracałem myślami do tego co właśnie przeczytałem, próbując odgadnąć, co stanie się za chwilę. Całą książkę przeczytałem w nieco ponad weekend, co jest dla mnie niezwykle szybkie.

Takie intensywne lektury mają zazwyczaj jedną wspólną cechę. Jest nią zawrotne tempo akcji. Sprawy dzieją się tak szybko, że czytelnik ledwo nadąża. Ale "Psy gończe" takie nie są. Książka ma sekwencje akcji, ma też sceny, w których sprawy wymykają się spod kontroli, ale w przeważającej części wszystko jest zgrabne i uporządkowane. Nie ma tu mnóstwa morderstw, przerażających desperatów goniących protagonistę od wskazówki do wskazówki, czy strasznych i przerażających scen, które sprawiają, że ma się ochotę schować pod kocem. Od innych powieści kryminalnych różni się tym, że wciąga w dramat. W całkowitej niesprawiedliwości i w beznadziejnej sytuacji, w jakiej znalazł się William Wisting jest coś niepokojąco przygnębiającego. Współczujemy mu i stajemy się zaangażowanymi kibicami stojącymi na uboczu i dopingującymi go w dążeniach do odnalezienia sprawiedliwości.

Myślę, że powodem, dla którego "Psy gończe" osiągnęły taki sukces jest to, że jest to naprawdę wyśmienita i dopracowana powieść kryminalna. Dostajemy od niej wszystko, czego można oczekiwać od takiej powieści.

Stara i w zasadzie nierozwiązana sprawa Cecylii to zagadka kryminalna, która od pierwszej chwili wzbudza ciekawość. Jest w tym coś niesamowitego. Polowanie na stare tropy w zakurzonych i zapomnianych dokumentach. Odnajdywanie wątków, których nikt nie widział 17 lat wcześniej. Pomaga to utrzymać zainteresowanie przez całą powieść. Nie ma mowy o odłożeniu książki, dopóki nie dowiemy się, kto podłożył dowody.

Podróż córki Williama Wistinga, Line po wschodniej krainie w celu odnalezienia mordercy, który ją zaatakował, przy jednoczesnej próbie pomocy ojcu w wyjściu z dramatu, w którym się znalazł, ma znacznie szybsze tempo. Kobieta jest w ciągłym niebezpieczeństwie, a każda scena, w której występuje, zapiera dech w piersiach. Tutaj aż brakuje mi tchu, gdy przewracam kolejne strony.

Znane i lubiane postacie stają się przerażającymi typami. Bardzo lubię we współczesnym kryminale ten trop, który zakłada, że nie można nikomu ufać - każdy może być winny. Nie ma już bohaterów i złoczyńców. Każdy ma swoje pozytywne strony oraz swoje straszne i ciemne zakamarki. Nigdy nie wiemy, kto jest przyjacielem, a kto wrogiem. W przeszłości było to dla Hosta problemem, gdyż bohaterowie bardzo wyraźnie dzielili się na gliniarzy i rabusiów. Teraz każdy jest podejrzany i każdy ma swoje złowrogie motywy i ukryte pobudki. Każdy miał wszystko do zyskania w przeszłości poprzez fabrykowanie dowodów, a także wszystko do zyskania poprzez ukrywanie ich wszelkimi dostępnymi środkami w teraźniejszości.

W "Psach gończych" Jørn Lier Horst przełamuje kolejną barierę. Wraz z tą powieścią nastąpił ostateczny przełom, a autor wyraźnie pokazuje, że ma dobry i solidny fundament pod to, by rozwijać się dalej. Osobiście uważam, że "Poza sezonem" jest może odrobinę lepszy, ale myślę, że to głównie kwestia gustu. Pod względem jakości "Psy gończe" to chyba kolejny krok w dobrym kierunku. Czekam z niecierpliwością na możliwość przeczytania kolejnej części.

Kiedy kilka miesięcy temu przeczytałem "Poza sezonem" Jørna Liera Horsta - ta powieść trochę nie przypadła mi do gustu. Coś w fabule, coś w tempie narracji, coś - przede wszystkim - w brakujących elementach osobowości głównego bohatera, nie zdołało mnie przekonać. Przynajmniej nie w takim stopniu, w jakim prawdopodobnie mogłoby to zrobić w innym przypadku, a co ważniejsze, nie w takim stopniu, w jakim chciałbym, aby usprawiedliwić nagrody i uznanie, jakie ta praca otrzymała. Naturalnym kolejnym krokiem było więc rozpoczęcie lektury "Psów gończych" z pewną dozą uprzedzenia. Oczywiście rzeczywistość udowodniła, że się mylę, nie dlatego, że książka jest arcydziełem, ale dlatego, że jest na pewno lepsza od poprzedniej.

Siedemnaście lat wcześniej William Wisting został przydzielony do jednej z tych spraw, które wzburzyły i zaszokowały społeczeństwo jego kraju. Mężczyzna porwał i zamordował młodą dziewczynę, ale dzięki Williamowi Wistingowi został aresztowany i umieszczony w więzieniu. Dziś zarzut podrzucania fałszywych dowodów w tej sprawie zbliża do uwolnienia człowieka, który, jak się wydaje, niesprawiedliwie stracił tyle lat w więzieniu, ale także do przekształcenia Wistinga z drapieżnika w ofiarę. Jego usunięcie z policji to dopiero początek - jest zdeterminowany, by szukać i poznać prawdę, uciekając się do pomocy córki, a ludzie, po których nigdy nie spodziewał się, że staną po jego stronie, wspierają jego wysiłki, by mógł udowodnić, że jest niewinny.

Zacznę od tego, że książka ma bardzo ciekawą fabułę, która jest bardzo dobrze rozwinięta, zwarta, pełna akcji i napięcia, i pomimo tego, że nie jest szczególnie pomysłowa w prowadzeniu wszelkich zwrotów akcji, udaje się jej utrzymać nasze czytelnicze zainteresowanie na dość wysokim poziomie. Narracja ma dobry, stały przepływ, z kulminacjami tam, gdzie jest to potrzebne, bez uciekania się do przesady lub prób wzbudzenia sensacji, które ostatecznie nikogo nie przekonują - co jest główną plagą współczesnego kryminału. Horst oferuje nam czystą przygodę detektywistyczną, która wydaje się być wyjęta z nieco innej epoki, może z lat 90-tych, ale którą mimo wszystko przyjemnie się czyta.

Tym razem Wisting zdołał mnie bardziej sobą zainteresować. Może to wynikać z faktu, że ta konkretna sprawa jest dla niego bardzo osobista na więcej niż jednym poziomie. To może być również powód, dla którego wydaje się on bardziej zaangażowany w swoją sprawę, stawiając sobie bardzo konkretne cele i mając wszystko bardzo jasno poukładane w głowie. Do tego dochodzi bardzo fajna interakcja z innymi postaciami, niezależnie od tego, do którego obozu należą.

Podsumowując, “Psy gończe” Jørna Liera Horsta kryminalna powieść przygodowa o bardzo wyraźnej tożsamości, przypominająca coś z noir innej epoki. Fabuła jest solidna, wciągająca i przejrzysta. Jeśli więc podobała Wam się "Poza sezonem", to z pewnością ta książka spodoba Wam się znacznie bardziej, gdyż jej historia, jest znacznie bardziej osobista, ma więcej punktów, z którymi możecie się utożsamić, jednocześnie pozwalając Wam zobaczyć stronę bohatera, której być może sobie nie wyobrażaliście i którą, chcę wierzyć, uznacie za znacznie ciekawszą i bardziej intrygującą. W końcu kontynuacje zawsze mają tendencję do przyciągania czytelników, więc nie widzę powodu, by nie mogło stać się coś podobnego i w tym przypadku. Szczerze polecam.