Przypadki miłosne pięciu kobiet

Książka "Kshoku gonin onna" autorstwa Ihary Saikaku przedstawia niezwykłe portrety kobiet, które wyróżniają się nieprzeciętną urodą i elegancją. Postać Osen jest symbolem piękna, przewyższając inne kobiety swoimi śnieżnobiałymi uszami i drobnymi, subtelnymi stopami — cechami ideału piękna w czasach Saikaku. Nie była jednak jedyną pięknością; Osan również fascynowała wszystkich wokół swoją nieporównywalną urodą, która nie miała sobie równych w wielu kilometrów promieniu, a Oshichi wywoływała powszechny zachwyt z pytaniem, jak ktoś tak piękny może chodzić po ziemi. Z kolei Oman cieszyła się ogromnym uznaniem i adoracją ze strony mężczyzn.

Saikaku, pisząc o Onatsu, sięgał po metaforę pięknej kurtyzany z Shimabary, co pokazuje umiejętność zatapiania się w teraźniejszości i przeszłości, tworząc obraz idealnej piękności. Książka należy do gatunku gesaku bungaku, literatury rozrywkowej okresu Edo, i uważana jest za klasykę literatury japońskiej. Saikaku mistrzowsko posługuje się eliptycznym i aluzyjnym stylem, dodając szczegółowego opisu życia miejskiego siedemnastowiecznej Japonii.

Pod redakcją dr Katarzyny Sonnenberg książka "Kshoku gonin onna" została wzbogacona o naukowe komentarze, łączące teorię literaturoznawczą z analizą kulturową oraz konstrukcją fabularną. Wnikliwy wstęp próbuje osadzić ten tekst w szerszym kontekście twórczości Saikaku, wyodrębniając elementy nawiązujące do historycznych wydarzeń i literackich proweniencji, a także zwracając uwagę na wielowarstwowy komizm i dygresyjną narrację. Przekład na język polski dokładnie oddaje ducha siedemnastowiecznego tekstu, dodając niezbędne przypisy, które tłumaczą różnice społeczne, geograficzne i językowe epoki Saikaku.

Publikacja, według recenzji prof. dr. hab. Romualda Huszczy, jest cennym uzupełnieniem literatury japonistycznej w Polsce. W szczególności pogłębia zrozumienie literatury japońskiej z okresu Edo, która ma nieocenione znaczenie dla rozwoju narracyjnych form w późniejszej literaturze Japonii.