Przy sobie

"Przy sobie" autorstwa Aldony Kopkiewicz to dzieło, które elastycznie balansuje między formą zamkniętego poematu a zbiorem pojedynczych wierszy, pozostawiając czytelnikowi wybór, jak je odbierać. Autorka w subtelny, klasycyzujący sposób prowadzi refleksję nad miłością, codziennym życiem i bliską więzią z otaczającym światem. Poezja pełni tu rolę zarówno narzędzia, jak i przedmiotu rozważań, tworząc przestrzeń, w której można odnaleźć siebie, stawić czoła lękom, czy po prostu na chwilę się zatrzymać i odpocząć. Kopkiewicz umiejętnie żongluje dialogiem i monologiem, próbując uporządkować często ulotne myśli, które płynnie przechodzą w nowe skojarzenia i refleksje.

Chociaż motorem napędowym tej opowieści są miłość i poezja, w miarę lektury zakres tematyczny się poszerza i wkracza na terytoria trudniejsze i bardziej bolesne. Pojawiają się wątki śmierci, doświadczenia przemocy, kwestii winy oraz przesuwających się granic moralnych. Czy "Przy sobie" można zaliczyć do literatury pandemicznej? Można odnieść takie wrażenie. Mimo że książka nie odnosi się bezpośrednio do wydarzeń ostatnich dwóch lat, to zawiera liczne refleksje nad wpływem tych czasów na jednostkę.