Proszę mówić dalej. Historia społeczna Muzeum...

Książka ta stanowi zbiór oparty na wspomnieniach długoletnich pracowników i współpracowników Muzeum Sztuki w Łodzi. Ich osobiste relacje przekształcono w pięć opowieści, które ukazują ludzi i społeczność, jaką wspólnie tworzą.

Muzeum Sztuki w Łodzi funkcjonuje już od ponad dziewięćdziesięciu lat, lecz wciąż nie wszystko zostało o nim opowiedziane. Pytania dotyczące jego tożsamości nie dotyczą jedynie bogatych zbiorów czy majestatycznych budynków, ale także osób odpowiedzialnych za jego nieprzerwalne działanie. Kim są strażnicy muzealnych skarbów, ci, którzy dbają o zabytkowe przestrzenie, czy osoby, dzięki którym Muzeum funkcjonuje tak, jak funkcjonuje?

Projekt, z którego wywodzi się ta książka, rozpoczął się w muzealnych murach w 2018 roku. Interdyscyplinarny zespół doprowadził wtedy do międzypokoleniowej integracji, umożliwiając obecnym pracownikom kontakt z ich poprzednikami. To unikalne zjawisko w dzisiejszych czasach, kiedy mobilność zawodowa często utrudnia przekazywanie wiedzy i doświadczeń. W trakcie tych spotkań starsi koledzy dzielili się swoimi historiami, podczas gdy reszta słuchała pełnych wspomnień opowieści. Tradycje oral history były dla nas cennym źródłem inspiracji, a ich zasady i zalecenia zostały w dużej mierze zaczerpnięte z dorobku Polskiego Towarzystwa Historii Mówionych oraz Łódzkiego Stowarzyszenia Inicjatyw Miejskich Topografie. W wywiadach przeprowadzano balans między formami narracyjnymi a biograficznymi, inspirować się nimi raczej niż ściśle je odwzorowywać. Projekt roboczo nazwany „Opowiedzieć Muzeum3” miał być nie tyle badaniem socjologicznym, co etapem refleksji muzeologicznej, rozwijającym rozległą tradycję opisywania historii społecznej tej instytucji. Złożone do druku teksty nie kończą procesu prowadzenia wywiadów, stąd książka ta nie stanowi monografii, lecz raczej jest szkicem do niej – rozpoczęciem drogi, której granice są wciąż nieokreślone. Praca nad książką „Proszę mówić dalej” przybrała formę intelektualnego eksperymentu, ćwiczenia w dyskursie i wyobraźni, bazując na świadectwach grupki osób związanych z Muzeum Sztuki w Łodzi. Jako redaktorki chciałyśmy zaakcentować znaczenie społecznego dziedzictwa Muzeum, unikając przy tym hermetycznej narracji, dlatego powierzono spisane wywiady wrażliwym rękom pisarek i pisarzy. Mamy nadzieję, że zafascynowani prozą muzealnego życia, stworzą z tych zapisów inkluzywne przejście między Muzeum a szerszą publicznością. Praca ta umożliwiła nam również spojrzenie na Muzeum z odmienionej perspektywy, odkrywając instytucję jako zbiór różnych indywidualności, estetyk i poglądów – niewidzialną siłę, którą pragniemy uchwycić w tej publikacji.

Agnieszka Pindera i Natalia Słaboń - Fragment wstępu