Praca, opieka, płeć. Nauka o (nie)szczęściu

Kiedy można uznać kobietę za dobrą matkę? Chociaż intuicja podpowiada, jak to ocenić, brak obiektywnych kryteriów bywa problematyczny. Często poszukiwanie standardów prowadzi nas do błędnych wniosków, co wykorzystują tzw. Instamatki – wzorce idealnej opieki rodzicielskiej, które narzucają normy i wyznaczają kryteria oceny. To one symbolicznie dzielą matki na te dobre i złe. Bez możliwości ustalenia klarownych i obiektywnych wyznaczników, perfekcyjne obrazki z internetu stają się dla wielu istotnym punktem odniesienia w procesie samooceny. Instamatki są niezmiennie uosobieniem cierpliwości, zrozumienia i łagodności wobec swoich dzieci. Kiedy dziecko odmawia współpracy, wybierają metody perswazyjne zamiast przekupstwa czy gróźb. Żywienie opierają wyłącznie na naturalnych produktach, odrzucając fast foody, tłuszcze nasycone i gluten. Gotują codziennie domowe obiady, które podają w nasłonecznionej jadalni. Zawsze mają czyste pranie, starannie poskładane ubrania, lśniące podłogi i zaścielone łóżka. Wszystko to wydaje się osiągać bez trudu i nadmiernego wysiłku.

Książka Piotra Michonia wypełnia lukę na polskim rynku wydawniczym, podejmując tematykę opieki z odniesieniem do psychologii, filozofii, ekonomii i socjologii, kierując swoje przesłanie do szerokiej grupy odbiorców. Jest to kluczowa lektura dla tych, którzy chcą zgłębić refleksje nad rolą opiekuna i przemyśleć swoje rodzicielskie postępowanie. Jak podkreśla w swojej recenzji dr hab. Anna Zachorowska-Mazurkiewicz z Uniwersytetu Jagiellońskiego, książka ta zachęca do przemyśleń, inspirując do weryfikacji własnych standardów opieki. Bertrand Russell w „The Conquest of Happiness” przypomina, że szczęście nie jest efektem zwykłego zbiegu okoliczności, lecz wynikiem wyzwań, które podejmujemy. Przypomina, że istotą życia jest nieustanna walka, bez której szczęście byłoby niepełne.