Powolne spalanie (pocket)

Paula Hawkins była do tej pory zupełną ciemną plamą na mojej czytelniczej mapie. Pamiętam rozgłos, jaki towarzyszył jednej z jej wcześniejszych książek - “Dziewczynie z pociągu”, ale nigdy nie zdecydowałam się po jej twórczość sięgnąć, aż na polskim rynku nie pojawiło się “Powolne spalanie”.

Hawkins kreśli w tej książce ambitny thriller z wieloma bohaterami, który rozgrywa się w jednej z dzielnic współczesnego Londynu. Akcja rozgrywa się w pobliżu kanału z zacumowanymi łodziami mieszkalnymi. Tytuł "Powolne spalanie" idealnie odzwierciedla emocjonalne rozedrganie bohaterek, z których każda ma powody do zemsty.

Centralną postacią jest Laura, która jest w totalnym nieładzie zarówno jeśli chodzi o swoje emocje, jak i życie prywatne. "To nie moja wina" to jej motto. Kiedy historia się rozpoczyna, widzimy ją wychodzącą z łodzi mieszkalnej we wczesnych godzinach. Nie wie, że właśnie rozpoczyna się jeden z najgorszych dni jej życia. Laura ma na sobie więcej emocjonalnego bagażu niż można sobie wyobrazić. Nie jest jedyną strapioną kobietą w tej historii. Miriam znajduje martwe ciało Daniela, a poprzez opowieść czytelnik poznaje jej przerażającą przeszłość. Carla jest ciotką Daniela i jest zrozpaczoną matką, której młody syn zginął tragicznie. Theo to były mąż Carli; jest autorem i nieco śliskim charakterem. Jak widać więc, każdy z bohaterów nosi jakiś emocjonalny bagaż, który będzie mu ciążył przez całą fabułę. Choć całość dzieje się na dość niewielkim kawałku przestrzeni, Hawkins dostarcza mapę okolicy, na której zaznaczone są domy poszczególnych bohaterów. Często wracałam do tej mapy czytając książkę.

Kto zabił Daniela i dlaczego? Fajnie autorka wymyśliła sobie, że każda postać miała powody, aby być mordercą, w zależności od tego z czyjego punktu widzenia patrzymy. Każda postać przeżyła tragedię i traumę, każda ma podejrzane backstory. Nikt nie jest niewiarygodnym narratorem, a jednak zastanawiając się nad ich przeszłością, zastanawiamy się, jaka jest prawda. To, w czym Hawkins jest świetna, to eksponowanie tych "podejrzanych" części, czy też "szarości". Jej bohaterowie są przez to skomplikowani, nieco zagubieni, ale także interesujący.

Podobało mi się zakończenie tej historii, zostałam usatysfakcjonowana. Całość napisana jest nieskomplikowanym, a jednocześnie bardzo bogatym językiem, przez co książkę czyta się w miarę szybko i przyjemnie. Myślę, że teraz po lekturze “Powolnego spalania” sięgnę po kolejne książki Hawkins, bo ta mnie bardzo zaintrygowała.

Ostatnio bardzo opuściłam się w czytaniu. Kiedyś potrafiłam przeczytać nawet 2-3 książki w tygodniu, a od kilku miesięcy nie czytałam już nic - nawet ukochanej fantastyki! Wzięłam się jednak w sobie, wybrałam się do księgarni i sięgnęłam po pierwszą lepszą książkę, która mnie zainteresowała. Mój wybór padł akurat na “Powolne spalanie”. Ta książka okazała się być dokładnie tym czego potrzebowałam!

Kilka lat temu byłam niezwykle zachwycona "Dziewczyną z pociągu" Pauli Hawkins, więc byłam ciekawa jak wypadnie jej nowa powieść, która ponownie jest thrillerem.

Tym razem historia obraca się wokół trzech kobiet, które nie mogłyby być bardziej różne, ale które połączył okrutny przypadek - tragiczna zbrodnia. Stopniowo Hawkins odsłania przeszłość kobiet poprzez kolejne retrospekcje. Wszystkie trzy bohaterki musiały znieść straszliwe przeciwności losu, których konsekwencje odczuwają przez całe swoje życie. Każda z trzech kobiet radzi sobie z tym inaczej: odczuwają rozgoryczenie, chęć odwetu i wyrzucają sobie wszystkie grzechy przeszłości. To ich swoiste strategie radzenia sobie z traumą. Pod powierzchnią żałoby “pokuty za grzechy”, jednak ogień tli się nieustannie i tak niesprawiedliwość w przeszłości prowadzi do nowej zbrodni w teraźniejszości.

Historia była naprawdę wciągająca i ani przez minutę się nie nudziłam przy tej książce. Fajne było też to, że krótkie rozdziały sprawiły, że można było dość szybko zmieniać perspektywę między bohaterkami. Były one całkiem interesujące, ale z każdą z nich miałam jakiś problem. W przeciwieństwie do "Dziewczyny z pociągu", gdzie autorka skupiła się na jednej głównej bohaterce, z którą czuło się sympatię i wątpiło we własne spostrzeżenia, tutaj można empatyzować ze wszystkimi trzema, ale zgorzkniałość i znużenie sprawiły, że trudno mi było je tak w pełni polubić. Mimo to książka podobała mi się od początku do końca, bo Hawkins pisze jak zawsze w sposób bardzo ciekawy i pozwala czytelnikowi zajrzeć bezpośrednio w umysły bohaterów.

Rozwiązanie zagadki nie było dla mnie zaskoczeniem, ale nadało książce całkiem spójne zakończenie. Zresztą odpowiedź na pytanie "kto to zrobił?" nie jest w tej historii wcale najważniejsze, ale motywy działań bohaterów. Hawkins ma wobec tej książki ogromną ambicję i wydaje mi się, że “Powolne spalanie” jest właśnie powieścią całkowicie spełnioną. Daję jej maksymalną notę, bo przywróciła mi miłość do czytania książek.