Powitanie rady nadzorczej

Austriacki poeta, dramaturg i prozaik Peter Handke, który otrzymał literacką nagrodę Nobla za całokształt twórczości, został uhonorowany w momencie, gdy jego dynamiczna i błyskotliwa kariera już dawno miała za sobą swoje najintensywniejsze lata. Urodzony w 1942 roku w Griffen w Karyntii, Handke zasłynął w 1966 roku, debiutując kontrowersyjną mini-powieścią "Szerszenie" oraz zyskując uznanie dzięki sztuce "Publiczność zwymyślana", która swoją prapremierę miała 8 czerwca tegoż roku we Frankfurcie nad Menem w Theater am Turm w reżyserii Clausa Peymanna. Niemniej jednak, większy rozgłos zdobył jako krytyczny prelegent podczas spotkania niemieckich pisarzy "Grupy 47" w Princeton w kwietniu 1966 roku. Młody i jeszcze praktycznie nieznany Handke zasłynął ostrą krytyką uczestników, oskarżając ich twórczość o "impotencję opisu", brak innowacji oraz określając ją jako "bezmyślną" i "idiotyczną". Nie oszczędził też krytyki literackiej, którą obwinił o powierzchowne podejście.

Dyskusje wokół Handkego ożyły na nowo, gdy austriacko-angielski autor Jakov Lind opublikował w Londynie krytyczną recenzję "Szerszeni". Lind niewybrednie stwierdzał, że "młodzi nie chcą o niczym mówić, bo nic nie mają do powiedzenia". Handke zajął stanowisko w tej debacie na łamach zachodnioniemieckiego czasopisma "Akzente", mocno dystansując się od tradycyjnych form pisarskich odnoszących się do rzeczywistości i kładąc nacisk na eksperymenty językowe. W jego twórczości rzeczywistość jest przeszkodą, a pisanie polega wyłącznie na eksploracji języka. Handke nie krytykuje społeczeństwa bezpośrednio, lecz wyraża siebie poprzez sztukę, unikając estetyzacji tematów społecznych. Uważa, że przerabianie zaangażowania na literaturę jest oszustwem, a pisanie o sobie samym uznaje za prawdziwe wyzwanie.