Powieść naturalna

Proza Georgiego Gospodinowa, wyróżniona Międzynarodową Nagrodą Bookera, jest głęboko zabarwiona elementami autobiograficznymi. Jego debiutancka powieść, znana także przez fanów „Fizyki smutku” i „Schronu przeciwczasowego”, opowiada historię wielu początków i zmagań o nadanie życiu znaczenia.

Główny bohater, dzielący imię z autorem, oraz jego żona podejmują decyzję o rozwodzie, spowodowaną ciążą, której autorstwo nie jest znane. Świat Georgiego się wali, co prowadzi go do kryzysu i bezdomności. Niespodziewanie jednak Georgi odkrywa fascynację zwykłymi tematami, które próbuje przekształcić w narracje. Produkt jego starań splata się z historiami redaktora o tym samym nazwisku oraz tajemniczego naukowca-ogrodnika. W tej powieści jedynie encyklopedyczne uporządkowanie mogło zaowocować tworzeniem złożonej opowieści o procesie twórczym.

Georgi Gospodinow znany jest z ironicznego stylu i skłonności do dygresji, które wykorzystuje do czerpania z tematów pustki i niewystarczalności słów. Tworzy świat pełen rozpadów, ale jednocześnie nieustannie podejmuje próby nowego początku. To opowieść o porażce, która jednocześnie daje wolność.

Książka ta stanowi doskonały przykład nowoczesnej literatury bułgarskiej. Zastanawia się, czy powieść może istnieć samodzielnie, oparta wyłącznie na sile własnego stylu, podobnie jak ptak utrzymuje się w powietrzu dzięki sile skrzydeł, bez żadnego wsparcia. Czy taka powieść mogłaby być uznana za naturalną, jedynie nazywając rzeczywistość? Na te pytania odpowiada proza Gospodinowa, której geniusz można docenić, podążając za nim w tej wyjątkowej literackiej podróży.

Opinię tę potwierdza Olga Tokarczuk, podkreślając mistrzostwo i niepowtarzalność dzieła.