Powiedz, czego pragniesz

„Przeszłość nie definiuje Twojej przyszłości.”

[reklama @wydawnictwopapieroweserca ]

POWIEDZ, CZEGO PRAGNIESZ jest całkowitym przeciwieństwem moich literackich pragnień.

Pióro Lucii znam doskonale i zdaję sobie sprawę, że czasami daleko mu do ideału, tak poprzednie jej książki uwielbiam. Jednak tutaj nie zagrało wiele rzeczy.

Najważniejszą spartaczoną rzeczą, która w sumie nie jest zależna od autorki, jest tłumaczenie. Określenia takie jak „śmietanka, ociera się o mojego twardziela, mój wielki wór” to tylko wisienka na torcie ubóstwa w znajomości wyrazów bliskoznacznych. Przez to tłumaczenie momenty zbliżeń stały się po prostu obsceniczne, niesmaczne i karykaturalne. Nie czułam nic poza obrzydzeniem.

Sam temat sexworkingu w moim odczuciu wcale nie jest kontrowersyjny w dobie tych wszystkich onlifansów i innych platform. Wychodzę też z założenia, że jeśli coś kogoś nie krzywdzi to nie ma w prawa się w to mieszać, więc całe te dramaty w książce były dla mnie bezsensowne.

Czy czułam chemię między bohaterami? Nie. Czy ich relacja rozwijała się przyjemnie i stopniowo? Także nie. Odnoszę wrażenie, że całość trwała jakieś 3 tygodnie, aż do momentu, którego (a jakże) nikt się nie spodziewał… 😶 Nie było żadnego momentu, który by mnie zaskoczył, nawet wyznanie prawdy przez Reeda było czymś, co skwitowałam przewróceniem oczami. Naprawdę można było wycisnąć z tej historii więcej.

W tej książce Lucia nie ujęła mnie niczym. Bohaterowie płascy i bez wyrazu, relacje i wymiany zdań między nimi jałowe, a jeśli dochodziło do jakiegoś nieporozumienia to znikało po 4 stronach. Chyba nie tak miało to wyglądać.

„Powiedz, czego pragniesz”


[współpraca reklamowa @wydawnictwopapieroweserca]

Czekałam na tę książkę kilka miesięcy. Byłam nawet skłonna przeczytać ją po angielsku, bo książki Lucii to zazwyczaj pewniaki. I co z tego wyszło?

Zacznę od tego, że pierwsze około 100 stron było świetne. Napięcie, ciekawość, w głowie snujące się scenariusze, ale im dalej zagłębiałam się w tę historię, tym coraz bardziej czułam się nią znudzona. Uwierzcie mi, gdybym pominęła kilka… naście rozdziałów zaoszczędziłabym czas..

Jest mi przykro.

Kocham age-gap.
Kocham motyw siostra mojego przyjaciela.
Kocham zakazane związki,

ale czy w tej książce pojawiło się coś, co mogłabym pokochać?

Zastanówmy się. NIE.

Kreacja bohaterów była. Tak po prostu. Myślałam, że Lucia tchnie w nich więcej życia, a skończyło się w sumie na tym, że

Główna bohaterka Vanessa miała dwie osobowości. Z jednej strony była urodową influ, której praktyki były nudne… spodziewałam się czegoś świeżego, zagłębienia się w ten świat, ale cóż... Z drugiej strony była Poppy - dziewczyną pracującą na kamerce i nagrywająca filmiki. I to mogłoby być ciekawe, gdyby nie to, że w zasadzie mało co tam się pojawiło. Kwestia makijażowa leżała, a kwestia kamerki - nic odkrywczego. Nie potrafiłam się zżyć z Vanessą. Była niemalże bez “osobowości”.

No i on. Reed, który wyszedł z więzienia i próbuje stanąć na nogi. I nie wiem, co mam więcej o nim napisać, bo niewiele się o nim się dowiedziałam. Jego lęki praktycznie nie zostały ukazane, a może po prostu mnie nie usatysfakcjonowały? Sama nie wiem. Brakowało mi w nim wiele.

Chemia między nimi pojawiła się już przy pierwszym spotkaniu. Wspólny i dość niejasny incydent z przeszłości, coś poza tym? Uwierzcie mi - oczekiwałam czegoś innego po tej dwójce. Żeby nie było… między nimi było sporo napięcia, rosnącego pożądania, żeby nagle… zepsuć coś jednym określeniem. Od kiedy kobieta ma w sobie “wyciekającą śmietankę”? Jeśli my kobiety mamy coś takiego, to proszę, powiedzcie mi. Może po prostu jeszcze nie dojrzałam.

Sama historia była boleśnie przewidywalna, a brat głównej bohaterki to kompletny złamas, którego najchętniej bym wypatroszyła. Dopowiem jeszcze tylko to, że nie podobał mi się tok myślenia Vanessy oraz to jak potem wszystko się potoczyło. Już nawet pomijam kwestię brata, ale wydaje mi się, że w głowie raczej przeciętnego człowieka pojawia się pytanie “A co jeśli…”. Tutaj tego nie było, a jeśli będziecie ją czytać to zapewne zrozumiecie, o co mi chodzi.

Nie pojawiło się w tej historii nic zaskakującego ani nowego, ale chwila moment… czy w tej historii pojawiła się jakakolwiek fabuła? Albo dobrze poprowadzony aspekt emocjonalny?

Rozwój postaci praktycznie nie istniał. Wiele scen się powtarzało. Szczerze mówiąc, po tylu przeczytanych książkach od Franco oczekiwałam czegoś znacznie lepszego.

Ale niestety… ta książka to po prostu gorsza wersja Hush Hush, które uwielbiam. „Powiedz, czego pragniesz” to dla mnie kompletna pomyłka.