Potem już tylko cisza

Proza oparta na rzeczywistych wydarzeniach przenika się z osobistymi wspomnieniami, składając się na tę wyjątkową książkę, której autor długo zastanawiał się, czy ujawnić jej treść. Myśli o niej jako o przypomnieniu o zapomnianych demonach, które wciąż mogą żyć w tle naszego życia. Zebrane historie są przepełnione zarówno pochwałami, jak i przestrogami, ukazując, jak bliskie nam osoby potrafią wędrować od jednej skrajności do drugiej. Czasami, w próbie pokazania swojej odmienności od otaczającego świata, wybory te prowadzą do niespodziewanych rezultatów.

Przywołany przykład z dzieciństwa autora, kiedy jako dziecko marzył o czekoladzie, której nie mógł mieć, ilustruje to zjawisko. W dorosłym życiu, pragnąc zapewnić swoim dzieciom to, czego sam nie miał, obdarowywał je nieprzerwanym zapasem czekolad. Wkrótce jednak doszło do przesytu – najmłodsze dziecko, syte słodyczy, zaczęło oddawać je z obojętnością. To drobny przykład, a książka obfituje w bardziej surowe lekcje życia.

Autor pokazuje, że różnorodność postrzegania świata przez ludzi jest nieunikniona, a umiejętność przyznania się do błędu to już połowa sukcesu. Nawiązując do utworu Czesława Niemena "Człowiek jam niewdzięczny", autor wyraża refleksję: wstyd za tych, którzy wstyd stracili, przypominając, że u kresu życia śmierć wszystkich nas zrówna.