Polska publicystyka emigracyjna po 1945 roku

Polska publicystyka emigracyjna stanowi niezwykle różnorodny obszar badawczy, który mimo licznych doskonałych opracowań i analiz motywów oraz specyfiki twórczości, wciąż pozostaje bogaty w możliwości dalszych badań. Obecnie badacze koncentrują się bardziej na wyznaczaniu nowych horyzontów badawczych, aniżeli na tworzeniu spójnych syntez, które mogłyby ułatwić zrozumienie zależności pomiędzy publicystyką na emigracji a krajowymi doktrynami literackimi. To zagadnienie jest szczególnie interesujące w świetle skomplikowanych losów takich twórców jak Stanisław Mackiewicz, Melchior Wańkowicz, Teodor Parnicki czy Maria Kuncewiczowa.

Każdy element terminu „polska publicystyka emigracyjna” wymaga głębszego zrozumienia i doprecyzowania. "Polska" odnosi się do twórczości autorów narodowości polskiej, podejmujących tematy związane z Polską, przebywających jednak poza jej granicami. "Publicystyka" to rodzaj pisarstwa, które, jak twierdził Adolf Bocheński, zajmuje miejsce ponad zwykłą informacją, dostarczając opinii i komentarzy od cenionych autorów. Kluczowym zagadnieniem pozostaje kwestia autorytetu i wiarygodności twórcy, a także relacja odbiorców do prezentowanych treści oraz wybór medium—czy to prasa, radio, telewizja, czy też książki oraz druki ulotne. Element "emigracyjna" może odnosić się zarówno do dzieł stworzonych przez emigrantów, jak i do prac autorów krajowych, które trafiają do emigracyjnych wydawnictw. Te pozornie oczywiste powiązania są jedynie punktem wyjścia do głębszego namysłu nad definicją obejmującą twórczą przestrzeń autorów, dziennikarskie pochodzenie, a także historię i cele literatury emigracyjnej.