Polifonia. Literatura polska początku XXI wieku

Rozmowy na temat współczesnej polskiej literatury często ograniczają się do pojęć takich jak "medialne ustawki", "wydmuszkowe dziennikarstwo", czy dominujące trendy w mediach, celebryctwo oraz pogoń za modą. Jak zauważa Mariusz Sieniewicz, żyjemy w epoce egocentryzmu i hipochondrii, gdzie narcyzm przejmuje kontrolę i wyraża się w intensywny sposób, co skutkuje chaotycznym wrzaskiem egocentrycznych jaźni. Współczesna krytyka kieruje się ku wyraźnej autorskości, kładąc nacisk na osobiste doświadczenie czytania, które jest unikalnym odsłanianiem się czytelnika.

Wychodząc od takiego założenia, stworzyłem coś w rodzaju dziennika lektur, skupiając się na książkach opublikowanych w latach 2009-2014. Celem nie jest retrospektywna analiza przeszłego dorobku, ale ukazanie różnorodności najnowszej polskiej prozy. Tytuł "Polifonia" nawiązuje do marzenia o zróżnicowanej, wielogłosowej mapie literackiej. Wśród najnowszych publikacji można odnaleźć echa metafizyki, rezonanse autobiograficzne, reminiscencje historyczne czy wątki miłosne i podróżnicze, zarówno rzeczywiste, jak i metaforyczne.

Niełatwo sklasyfikować poszczególne część prozy, ponieważ każdym dziele można odnaleźć różne tony i melodie. Jednak widać w nich wyraźny przewodni głos, który jest uzupełniany przez poboczne dźwięki. Obok znanych pisarzy, takich jak Olga Tokarczuk, Andrzej Stasiuk, Michał Witkowski czy Jerzy Pilch, zwracam uwagę na twórców pozostających na marginesach literackiego świata, takich jak Marek Ławrynowicz, Piotr Bednarski, Wioletta Grzegorzewska czy Adam Ubertowski. "Polifonia" staje się zatem miejscem spotkania różnych pokoleń i stylów pisarskich.

Interesują mnie zarówno dzieła bardziej wyrafinowane, jak i te mniej dopracowane; te, które zachwycają, i te, które prowokują do refleksji. Tworząc personalny zapis swoich lektur, staram się unikać hierarchizowania, choć zdaję sobie sprawę, że sam wybór książek już tworzy pewien hierarchiczny porządek. Wiele z omawianych utworów głęboko zakorzeniona jest w ludzkich doświadczeniach, często trudnych czy traumatycznych, co czyni je odzwierciedleniem współczesnego społeczeństwa oraz diagnozą naszych obecnych realiów.