Pod szepczącymi drzwiami

Do połowy byłam absolutnie oczarowana. Naprawdę tak przyjemnie mi się ją czytało. Nie raz się śmiałam bo było tak wiele zabawnych wymian zdań pomiędzy bohaterami, że nawet poleciało mi kilka łez. Wallec za życia nie był miłym czy dobrym człowiekiem. Przez życie szedł pewnie, jak Pan wszystkiego,nie patrząc na innych. Były momenty w których był nie tylko nie taktowny ale wręcz bezduszny, całkowicie pozbawiony empatii.

To się dopiero zaczęło zmieniać po jego śmierci, gdy poznał odpowiednie osoby. Widać było i czuć przemianę tego bohatera, tego nie mogę odmówić tej książce, jednak im dalej tym byłam zmęczona już tą historią.

Sama nie wiem czym było to spowodowane, bo do połowy byłam pewna, że dam jej bez mrugnięcia okiem pięć na pięć gwiazdek. Ta historia mi się jakoś rozjechała, już nie czułam takiego zaangażowania, a sama lektura wydawała mi się monotonna i bez powodu wydłużona. Bohaterowie stracili to coś, bo z początku wydawali mi się świetnymi postaciami, dla których chciałam dalej czytać.

Relacje jakie z czasem się zrodziły między bohaterami, były naprawdę fajne. Widać było to wsparcie, ciepło a później przywiązanie, czy mnie one zaskoczyły? Nie to było do przewidzenia, ale podobało mi się to co dostałam, a przynajmniej z początku tak było.

Welka szkoda bo to już trzecia książka tego autorka, przy której pierwsza połowa była genialna a im bliżej końca tym mi się coraz mniej podobało. Z bólem serca to mówię bo byłam pewna, że TJ Klune stanie się autorem mojego życia, ale chyba nie są to książki dla mnie.