Pierwsze, drugie. Herkules Poirot. Tom 22

Jeżeli kiedykolwiek Herkules Poirot zagrozi, że cię odwiedzi, odmów i uciekaj na drugi koniec świata, bo nikt nie jest bezpieczny w pobliżu tego człowieka! W tej książce odwiedza on swojego dentystę, pana Morleya, na rutynową kontrolę. Pod koniec poranka pan Morley jest martwy. Później jeden z jego pacjentów zostaje znaleziony martwy, a drugi zaginął. Miejmy nadzieję, że Poirot nie był tego popołudnia umówiony na wizytę u lekarza!

Początkowo inspektor Japp sądzi, że pan Morley, którego znaleziono zastrzelonego z pistoletem obok niego, został zamordowany, ale kiedy jeden z jego pacjentów umiera później tego samego dnia z powodu przedawkowania prokainy użytej do znieczulenia ust, zakłada się, że pan Morley popełnił błąd, a następnie w przypływie wyrzutów sumienia popełnił samobójstwo. Policyjne śledztwo zostaje więc wstrzymane, ale Poirot nie jest przekonany i kontynuuje swoje własne dochodzenie.

Tego dnia w gabinecie pana Morleya pojawiło się wielu znamienitych pacjentów. Pan Amberiotis jest greckim dżentelmenem o wątpliwej reputacji. Pan Barnes jest emerytowanym pracownikiem służb specjalnych. Panna Sainsbury Seale ma za sobą burzliwą przeszłość, w młodości była aktorką, a potem w szokujący sposób wyszła za mąż za Hindusa w Indiach (cóż, było to szokujące w 1940 roku, kiedy książka została napisana), po czym porzuciła go i wróciła do domu, do Anglii. Pan Blunt jest bankierem i filarem establishmentu - typem człowieka, który jest postrzegany jako dający stabilność krajowi w czasie, gdy inne kraje europejskie wpadają w ręce różnych dyktatur. Jest tam również para młodych mężczyzn - jeden jest chłopakiem sekretarki pana Morleya, a drugi niedoszłym chłopakiem siostrzenicy pana Blunta. Poirot zaczyna od rozmowy z każdym z tych ludzi o tym, co pamiętają z tamtego poranka.

Powieść ma w przyjemny sposób zagmatwaną fabułę, która dotyka niektórych niepokojów kraju stojącego w obliczu wojny. Christie nigdy nie staje się nadmiernie polityczna, ale często rozważa bieżące obawy w swoich historiach i daje ciekawy wgląd. Istnieje tu wyraźny podział na głęboki konserwatyzm starej gwardii w Wielkiej Brytanii, walczącej o utrzymanie starych systemów politycznych i finansowych oraz na młodszych ludzi, z których część została dotknięta socjalistycznym i rewolucyjnym zapałem ogarniającym dużą część świata. Podczas gdy Christie wydaje się być zdecydowanie po stronie starej gwardii, intrygująco dostrzega poprzez swoich bohaterów, że może to być związane z wiekiem i że rzeczy mogą się zmienić niezależnie od tego, co zrobi establishment. Zgrabnie porusza też kwestię tego, jak daleko można nagiąć etykę w dążeniu do szlachetnego celu.

Ale oczywiście to wszystko to tylko przystawka - danie główne to pięknie poprowadzona zagadka morderstwa, w której wszystkie wskazówki są podane tak, by można było ją rozwiązać, gdyby tylko małe szare komórki czytelnika działały tak sprawnie jak komórki Poirota. U mnie jednak nie zadziałały haha. Minęło tak dużo czasu od mojej ostatniej lektury, że nie pamiętałam rozwiązania, a okazało się, że znów byłam zdumiona. Nie tylko wskazówki są rozsiane po całej powieści, ale pod koniec Poirot wymienia wszystkie najważniejsze z nich w swoich myślach - a mimo to nadal nie mogłam tego rozgryźć. Kiedy Poirot wyjaśnia zagadkę, wszystko doskonale do siebie pasuje.

To bardzo przemyślane zakończenie, w którym Poirot zastanawia się nad przyszłością i stwierdza, że jest ona niepokojąca. Podejrzewam, że odbiłoby się to szerokim echem wśród ówczesnych czytelników i szczerze mówiąc, biorąc pod uwagę obecną sytuację polityczną na świecie, to rezonuje tak samo mocno teraz.

Herkules Poirot nie lubi przyznawać się do swoich słabości, ale nawet on musi przyznać, że ma lekki lęk przed dentystą. Nawet pomimo tego strachu, uważa doktora Morleya za zdolnego człowieka i będzie się go trzymał... to znaczy do momentu, w którym Morley najwyraźniej popełnia samobójstwo krótko po spotkaniu z Poirotem. Nie ma to jednak sensu, ponieważ Morely musiałby to zrobić pomiędzy wizytami pacjentów i nie wykazywał żadnych oznak problemów, które mogłyby skłonić go do podjęcia takich działań. Nie, wszystko w psychologii tego człowieka mówi, że nie zrobiłby tego, a więc Poirot znajduje się z kolejną trudną sprawą (i co najbardziej irytujące, bez klienta, który mu płaci).

Jest to 23 książka z nietuzinkowym Herkulesem Poirotem i pierwsza, którą Christie opublikowała w latach 40. Ponownie, nie mogę się powstrzymać od śmiechu, gdy tylko zauważa się, że Poirot się starzeje, biorąc pod uwagę, że Christie pisała tę postać aż do swojej śmierci (ostatnia książka została opublikowana w 1975 roku). Lata 40-te stoją, moim zdaniem, jako naprawdę niedoceniona dekada dla Poirota, w której powstają jedne z lepszych powieści z jego udziałem (“Zło, które żyje pod słońcem” i “Pięć małych świnek”), nie uznałbym jednak “Pierwsze, drugie... zapnij mi obuwie” za jedną z nich. Szczerze mówiąc, to jest trochę dziwactwo. To było jasne, że Christie chciał wymieszać gatunki i mamy troche elementów powieści szpiegowskiej i intrygi politycznej łącznie. Jest też kilka bardzo zabawnych (przynajmniej w mojej opinii) dyskusji na temat tego, czy istnieją super przestępcze umysły.

Sama sprawa zagadki kryminalnej jest raczej rozczarowująca. Rozwiązałem większość dużych kwestii dość wcześnie. Nie byłem też fanem motywu... ale książka odzyskuje twarz dzięki rozmowie Poirota z mordercą, w której omawiają motyw. Poirot ma tutaj jeden ze swoich najlepszych momentów dialogowych, w którym wyjaśnia swoje własne problemy ze sprawą.

Podsumowując, jest to dość standardowa powieść Christie, ale z doskonałym zakończeniem... nie pod względem samej sprawy, ale tego, jak Poirot sobie z nią radzi. To dziwne, ponieważ jak kocham Christie, jej postacie często wypadają jak drewniane. Tutaj czułem, że był moralny dylemat i to dawało lepszy efekt niż w jakiejkolwiek z jej poprzednich książek. Być może, gdyby to była jedna z moich wczesnych powieści z Poirotem, miałbym lepsze wrażenia końcowe. Mimo wszystko polecam zarówno dla fanów, jak i nowicjuszy.

Jeżeli kiedykolwiek Herkules Poirot zagrozi, że cię odwiedzi, odmów i uciekaj na drugi koniec świata, bo nikt nie jest bezpieczny w pobliżu tego człowieka! W tej książce odwiedza on swojego dentystę, pana Morleya, na rutynową kontrolę. Pod koniec poranka pan Morley jest martwy. Później jeden z jego pacjentów zostaje znaleziony martwy, a drugi zaginął. Miejmy nadzieję, że Poirot nie był tego popołudnia umówiony na wizytę u lekarza!

Początkowo inspektor Japp sądzi, że pan Morley, którego znaleziono zastrzelonego z pistoletem obok niego, został zamordowany, ale kiedy jeden z jego pacjentów umiera później tego samego dnia z powodu przedawkowania prokainy użytej do znieczulenia ust, zakłada się, że pan Morley popełnił błąd, a następnie w przypływie wyrzutów sumienia popełnił samobójstwo. Policyjne śledztwo zostaje więc wstrzymane, ale Poirot nie jest przekonany i kontynuuje swoje własne dochodzenie.

Tego dnia w gabinecie pana Morleya pojawiło się wielu znamienitych pacjentów. Pan Amberiotis jest greckim dżentelmenem o wątpliwej reputacji. Pan Barnes jest emerytowanym pracownikiem służb specjalnych. Panna Sainsbury Seale ma za sobą burzliwą przeszłość, w młodości była aktorką, a potem w szokujący sposób wyszła za mąż za Hindusa w Indiach (cóż, było to szokujące w 1940 roku, kiedy książka została napisana), po czym porzuciła go i wróciła do domu, do Anglii. Pan Blunt jest bankierem i filarem establishmentu - typem człowieka, który jest postrzegany jako dający stabilność krajowi w czasie, gdy inne kraje europejskie wpadają w ręce różnych dyktatur. Jest tam również para młodych mężczyzn - jeden jest chłopakiem sekretarki pana Morleya, a drugi niedoszłym chłopakiem siostrzenicy pana Blunta. Poirot zaczyna od rozmowy z każdym z tych ludzi o tym, co pamiętają z tamtego poranka.

Powieść ma w przyjemny sposób zagmatwaną fabułę, która dotyka niektórych niepokojów kraju stojącego w obliczu wojny. Christie nigdy nie staje się nadmiernie polityczna, ale często rozważa bieżące obawy w swoich historiach i daje ciekawy wgląd. Istnieje tu wyraźny podział na głęboki konserwatyzm starej gwardii w Wielkiej Brytanii, walczącej o utrzymanie starych systemów politycznych i finansowych oraz na młodszych ludzi, z których część została dotknięta socjalistycznym i rewolucyjnym zapałem ogarniającym dużą część świata. Podczas gdy Christie wydaje się być zdecydowanie po stronie starej gwardii, intrygująco dostrzega poprzez swoich bohaterów, że może to być związane z wiekiem i że rzeczy mogą się zmienić niezależnie od tego, co zrobi establishment. Zgrabnie porusza też kwestię tego, jak daleko można nagiąć etykę w dążeniu do szlachetnego celu.

Ale oczywiście to wszystko to tylko przystawka - danie główne to pięknie poprowadzona zagadka morderstwa, w której wszystkie wskazówki są podane tak, by można było ją rozwiązać, gdyby tylko małe szare komórki czytelnika działały tak sprawnie jak komórki Poirota. U mnie jednak nie zadziałały haha. Minęło tak dużo czasu od mojej ostatniej lektury, że nie pamiętałam rozwiązania, a okazało się, że znów byłam zdumiona. Nie tylko wskazówki są rozsiane po całej powieści, ale pod koniec Poirot wymienia wszystkie najważniejsze z nich w swoich myślach - a mimo to nadal nie mogłam tego rozgryźć. Kiedy Poirot wyjaśnia zagadkę, wszystko doskonale do siebie pasuje.

To bardzo przemyślane zakończenie, w którym Poirot zastanawia się nad przyszłością i stwierdza, że jest ona niepokojąca. Podejrzewam, że odbiłoby się to szerokim echem wśród ówczesnych czytelników i szczerze mówiąc, biorąc pod uwagę obecną sytuację polityczną na świecie, to rezonuje tak samo mocno teraz.

Moja jedyna rada jest taka - jeśli Herkules Poirot kiedykolwiek zapowie, że cię odwiedzi - ucieknij na drugi koniec świata, ponieważ nikt nie jest bezpieczny w pobliżu tego człowieka! W książce „Pierwsze, drugie... zapnij mi obuwie” odwiedza on swojego dentystę, pana Morleya, w celu rutynowej kontroli. Późnym rankiem tego samego dnia pan Morley zostaje znaleziony martwy. Umiera też jeden z jego pacjentów, a inny przepada bez śladu. Cóż, miejmy nadzieję, że Poirot nie wizytował tego popołudnia już nikogo innego!

Początkowo inspektor Japp zakłada, że pan Morley, który zostaje znaleziony z dziurą w skroni po strzale z pistoletu padł ofiarą morderstwa, ale kiedy jeden z jego pacjentów umiera później tego samego dnia z powodu przedawkowania prokainy używanej do znieczulenia, zakłada się, że pan Morley popełnił błąd, a następnie w przypływie wyrzutów sumienia sam się zabił. Policja kończy więc śledztwo, ale Poirot nie jest przekonany i kontynuuje swoje własne dochodzenie.

Tego dnia w gabinecie pana Morleya było sporo znamienitych pacjentów. Pan Amberiotis jest dżentelmenem o greckim pochodzeniu i wątpliwej reputacji. Pan Barnes jest emerytowanym pracownikiem służb specjalnych. Panna Sainsbury Seale ma szemraną przeszłość, w młodości była aktorką, a potem niespodziewanie wyszła za mąż za Hindusa w Indiach (cóż, to było szokujące w 1940 roku, kiedy książka została napisana), ale go opuściła i wróciła do Anglii. Pan Blunt jest bankierem i typem człowieka, który jest postrzegany jako filar całej społeczność. Jest tam również para młodych mężczyzn - jeden to chłopak sekretarki pana Morleya, a drugi to niedoszły chłopak siostrzenicy pana Blunta. Poirot rozpoczyna rozmowę z każdą z tych osób o tym, co pamiętają z tamtego poranka.

„Pierwsze, drugie... zapnij mi obuwie” ma ciekawie zagmatwaną fabułę, która dotyka niektórych problemów kraju stojącego w obliczu wojny. Agatha Christie nigdy nie politykuje zbyt wiele w swoich książkach, ale często odnosi się do bieżących problemów w swoich historiach i to daje ciekawy wgląd w czasy, w których pisała. Zgrabnie porusza też kwestię tego, jak daleko można nagiąć etykę w dążeniu do szlachetnego celu.

Ale oczywiście to wszystko to tylko przystawka - daniem głównym jest pięknie poprowadzona zagadka morderstwa, w której wszystkie wskazówki są podane tak, by można było ją rozwiązać, gdyby tylko szare komórki czytelnika działały tak sprawnie jak te Poirota. Nie mamy tu wszystkiego podanego na tacy. Nie tylko wskazówki są rozsiane po całym tekście, ale pod koniec Poirot wymienia wszystkie najważniejsze z nich w swoich myślach - a mimo to nadal ciężko mi było znaleźć rozwiązanie. Jednak kiedy Poirot wyjaśnia to wszystko, nagle wszystko zaczyna pasować do siebie idealnie i czytelnik zastanawia się jak mógł tego nie widzieć

Książka ma bardzo przemyślane zakończenie, w którym Poirot zastanawia się nad przyszłością i stwierdza, że jest ona niepokojąca - podejrzewam, że silnie rezonowałoby z obawami ówczesnych czytelników. I szczerze mówiąc, biorąc pod uwagę obecną sytuację polityczną na świecie, rezonuje równie mocno teraz. Polecam - to kolejna świetna część przygód o tym znamienitym detektywie!