Czarna seria. Ofiara losu (audiobook)

Ta książka szła od lewej do prawej i od góry do dołu. Po pierwsze, bardzo doceniam fakt, że powieści z cyklu o Fjällbace można czytać jako samodzielne. Po raz pierwszy zetknęłam się z tą serią kilka lat temu i z biegiem lat zaczęłam je losowo kolekcjonować. Czytałam więc najnowsze książki, ale także wcześniejsze części. Ponieważ książki są prowadzone głównie przez poszczególne wątki, czytelnikowi łatwo jest śledzić ich losy.

A teraz dobre i złe strony, bo szczerze mówiąc, ta książka ma wzloty i upadki.

Co mi się podobało:
Uwielbiam to, jak Camilla potrafi stworzyć kilka “międzywątki”, które ostatecznie idealnie się łączą i w większości mają sens. Na początku samemu próbuje się być detektywem: jak te wszystkie postacie, które pozornie nie mają ze sobą nic wspólnego, w końcu są ze sobą powiązane? Wiele razy próbowałam to odgadnąć, ale często mi się nie udawało. To doskonale wyjaśnia, dlaczego nie nadawałabym się na policjanta. Ta książka również była pełna podrozdziałów. Podoba mi się, że zawsze mamy do czynienia z kilkoma punktami widzenia i że akcja toczy się w stałym tempie.

Jako czytelnik doceniam również fakt, że nasi główni bohaterowie są wolni od dramatów. Nie mają traumatycznych przeżyć, nie są popaprani ani nie są niestabilnymi wariatami. Bohaterowie są normalnymi ludźmi, żyjącymi normalnym życiem, z normalnymi uczuciami. Podoba mi się to, ponieważ pozostawia to wiele miejsca na rozwój fabuły i skupienie się na przestępstwie z tego tygodnia, jeśli rozumiecie, o czym mówię.
Podoba mi się też, że Camilla nie waha się poruszać kontrowersyjnych tematów.

Mimo to było też kilka rzeczy, które mi się nie podobały.
Są to:
Nie podobało mi się to, że zajęło mi około jednej czwartej książki, zanim historia naprawdę mnie wciągnęła. Na początku trudno mi było kontynuować czytanie, ponieważ akcja zaczynała się powoli i mogę sobie wyobrazić, dlaczego inni czytelnicy odkładali tę książkę z powrotem na półkę. Dobrze, że wiem, na co stać Camillę i dlatego czytałam dalej.

Kolejną rzeczą, która mi się nie podobała, jest to, że pozostawia się nam niewiele lub żadnych wskazówek, jak zakończą się historie kilku bohaterów. Dla nich książka po prostu się kończy i tyle. Zakończenie można było zawrzeć lepiej, pozostawiając mniej otwartych zakończeń dla niektórych postaci, o których wiemy, że nigdy nie usłyszymy w przyszłości.

Pozostaje więc pytanie: czy jestem podekscytowana następną częścią?

Muszę przyznać, że szczerze jestem. Jestem ciekawa, dokąd zaprowadzi mnie podróż, jeśli chodzi o odkrycie historii matki Eriki. Domyślam się, że oznacza to kolejną wycieczkę do księgarni. Och, co za pech.

Jeśli jesteś typem czytelnika, który woli, by policyjne kryminały koncentrowały się na śledztwie i nie miały wiele do powiedzenia o niczym innym, seria Camilli Läckberg nie jest dla Ciebie. W powieściach z Patrikiem Hedströmem i Eriką Falck życie policjantów jest równie ważne jak śledztwa, nad którymi pracują. Dla takich czytelników jak ja, którzy kierują się charakterem, są one idealne, by zanurzyć się w nich, gdy mam ochotę spędzić czas z bohaterami, z którymi czuję się jak z przyjaciółmi. Nigdy też nie wiadomo, co się wydarzy, bo życie tych postaci nie toczy się gładko.

Hedström i Falck musieli nauczyć się, jak być parą, jak pogodzić swoje kariery zawodowe i jak być rodzicami. Siostra Eriki i dwójka jej dzieci mają za sobą bardzo trudny okres, a my obserwujemy, jak przystosowują się do nowego rozdziału w swoim życiu. Wiemy, co dzieje się w życiu każdej osoby pracującej z Patrikiem - nawet Mellberga, szefa, który doprowadza wszystkich do szaleństwa. W “Ofierze losu” życie prywatne Mellberga wychodzi na chwilę na światło dzienne, co nadaje mu głębię, której nie ma w typowym policyjnym serialu proceduralnym. Poszczególni członkowie obsady telewizyjnego reality show również są poddawani analizie, ponieważ wszyscy są uważani za podejrzanych. Brzmi to jak ogromna obsada, ale nie miałam żadnych trudności, żeby się w tym wszystkim połapać.

Jedyną rzeczą, która sprawiła, że “Ofiara losu” nie znalazła się w czołówce moich lektur roku, był fakt, że tożsamość mordercy była dla mnie bardzo wcześnie jasna. Jednak z przyjemnością obserwowałam, jak Hedström i jego zespół prowadzą śledztwo w sprawie dwóch zgonów, znajdując wskazówki i łącząc je w całość w tej najmocniejszej jak dotąd książce serii.

Jeśli lubicie dowiedzieć się czegoś o innym kraju, brać udział w skomplikowanych śledztwach i zagłębiać się w życie fikcyjnych postaci, to zdecydowanie polecam kryminały autorstwa Camilli Läckberg.

Ta książka szła od lewej do prawej i od góry do dołu. Po pierwsze, bardzo doceniam fakt, że powieści z cyklu o Fjällbace można czytać jako samodzielne. Po raz pierwszy zetknęłam się z tą serią kilka lat temu i z biegiem lat zaczęłam je losowo kolekcjonować. Czytałam więc najnowsze książki, ale także wcześniejsze części. Ponieważ książki są prowadzone głównie przez poszczególne wątki, czytelnikowi łatwo jest śledzić ich losy.

A teraz dobre i złe strony, bo szczerze mówiąc, ta książka ma wzloty i upadki.

Co mi się podobało:
Uwielbiam to, jak Camilla potrafi stworzyć kilka “międzywątki”, które ostatecznie idealnie się łączą i w większości mają sens. Na początku samemu próbuje się być detektywem: jak te wszystkie postacie, które pozornie nie mają ze sobą nic wspólnego, w końcu są ze sobą powiązane? Wiele razy próbowałam to odgadnąć, ale często mi się nie udawało. To doskonale wyjaśnia, dlaczego nie nadawałabym się na policjanta. Ta książka również była pełna podrozdziałów. Podoba mi się, że zawsze mamy do czynienia z kilkoma punktami widzenia i że akcja toczy się w stałym tempie.

Jako czytelnik doceniam również fakt, że nasi główni bohaterowie są wolni od dramatów. Nie mają traumatycznych przeżyć, nie są popaprani ani nie są niestabilnymi wariatami. Bohaterowie są normalnymi ludźmi, żyjącymi normalnym życiem, z normalnymi uczuciami. Podoba mi się to, ponieważ pozostawia to wiele miejsca na rozwój fabuły i skupienie się na przestępstwie z tego tygodnia, jeśli rozumiecie, o czym mówię.
Podoba mi się też, że Camilla nie waha się poruszać kontrowersyjnych tematów.

Mimo to było też kilka rzeczy, które mi się nie podobały.
Są to:
Nie podobało mi się to, że zajęło mi około jednej czwartej książki, zanim historia naprawdę mnie wciągnęła. Na początku trudno mi było kontynuować czytanie, ponieważ akcja zaczynała się powoli i mogę sobie wyobrazić, dlaczego inni czytelnicy odkładali tę książkę z powrotem na półkę. Dobrze, że wiem, na co stać Camillę i dlatego czytałam dalej.

Kolejną rzeczą, która mi się nie podobała, jest to, że pozostawia się nam niewiele lub żadnych wskazówek, jak zakończą się historie kilku bohaterów. Dla nich książka po prostu się kończy i tyle. Zakończenie można było zawrzeć lepiej, pozostawiając mniej otwartych zakończeń dla niektórych postaci, o których wiemy, że nigdy nie usłyszymy w przyszłości.

Pozostaje więc pytanie: czy jestem podekscytowana następną częścią?

Muszę przyznać, że szczerze jestem. Jestem ciekawa, dokąd zaprowadzi mnie podróż, jeśli chodzi o odkrycie historii matki Eriki. Domyślam się, że oznacza to kolejną wycieczkę do księgarni. Och, co za pech.

Jeśli jesteś typem czytelnika, który woli, by policyjne kryminały koncentrowały się na śledztwie i nie miały wiele do powiedzenia o niczym innym, seria Camilli Läckberg nie jest dla Ciebie. W powieściach z Patrikiem Hedströmem i Eriką Falck życie policjantów jest równie ważne jak śledztwa, nad którymi pracują. Dla takich czytelników jak ja, którzy kierują się charakterem, są one idealne, by zanurzyć się w nich, gdy mam ochotę spędzić czas z bohaterami, z którymi czuję się jak z przyjaciółmi. Nigdy też nie wiadomo, co się wydarzy, bo życie tych postaci nie toczy się gładko.

Hedström i Falck musieli nauczyć się, jak być parą, jak pogodzić swoje kariery zawodowe i jak być rodzicami. Siostra Eriki i dwójka jej dzieci mają za sobą bardzo trudny okres, a my obserwujemy, jak przystosowują się do nowego rozdziału w swoim życiu. Wiemy, co dzieje się w życiu każdej osoby pracującej z Patrikiem - nawet Mellberga, szefa, który doprowadza wszystkich do szaleństwa. W “Ofierze losu” życie prywatne Mellberga wychodzi na chwilę na światło dzienne, co nadaje mu głębię, której nie ma w typowym policyjnym serialu proceduralnym. Poszczególni członkowie obsady telewizyjnego reality show również są poddawani analizie, ponieważ wszyscy są uważani za podejrzanych. Brzmi to jak ogromna obsada, ale nie miałam żadnych trudności, żeby się w tym wszystkim połapać.

Jedyną rzeczą, która sprawiła, że “Ofiara losu” nie znalazła się w czołówce moich lektur roku, był fakt, że tożsamość mordercy była dla mnie bardzo wcześnie jasna. Jednak z przyjemnością obserwowałam, jak Hedström i jego zespół prowadzą śledztwo w sprawie dwóch zgonów, znajdując wskazówki i łącząc je w całość w tej najmocniejszej jak dotąd książce serii.

Jeśli lubicie dowiedzieć się czegoś o innym kraju, brać udział w skomplikowanych śledztwach i zagłębiać się w życie fikcyjnych postaci, to zdecydowanie polecam kryminały autorstwa Camilli Läckberg.