Odrodzenie Rzymu

W roku 476, w wyniku detronizacji ostatniego cesarza Rzymu przez Odoakra, syna jednego z wojowników Attyli, cesarskie insygnia zostały odesłane do Konstantynopola. Taki krok oznaczał koniec zachodniorzymskiego imperium na arenie europejskiej, a jego ziemie rozdzielono między powstające królestwa, które zakładały plemiona dotąd uznawane za barbarzyńskie.

Mimo że cesarstwo przestało istnieć, to idea wskrzeszenia jego chwały i spuścizny nie została zapomniana. W wielu dawnych prowincjach pozostali Rzymianie, którzy pielęgnowali tradycje i wartości swej upadłej cywilizacji, a także z entuzjazmem wykorzystywali jej osiągnięcia. Również barbarzyńcy pragnęli przyczynić się do odrodzenia rzymskiej potęgi dla własnych korzyści. Jednak mimo obiecujących początków, ani Teodoryk, ani Justynian, ani Karol Wielki nie zdołali osiągnąć trwałego sukcesu w tej misji.

Autor książki umiejętnie przeprowadza czytelników przez zawiłości historii trzech postrzymskich imperiów, pokazując, że nie zdołały one przetrwać w średniowiecznej Europie. Dopiero dzięki intrygom frankijskich hierarchów oraz politycznym zmianom wprowadzonym przez Karolingów udało się zreorganizować papiestwo i stworzyć silniejsze, bardziej trwałe imperium. Ten nowy byt polityczny, oparty na fundamentach odrodzonego Rzymu, przetrwał jak dotąd ponad tysiąc lat, stając się symbolem ciągłości i nowego ładu.