Od kapłaństwa do ateizmu

Zygmunt Pinkowski w swojej książce opowiada historię swojego życia i pielgrzymki duchowej, która rozpoczęła się w religijnej katolickiej rodzinie. Od najmłodszych lat uczestniczył w codziennych modlitwach i obrzędach kościelnych, w tym w niedzielnych mszach, nieszporach oraz w tradycyjnych nabożeństwach wielkopostnych. Już jako dziecko marzył, aby zostać księdzem, i z mocnym przekonaniem o swoim powołaniu w 1950 roku wstąpił do seminarium duchownego. Jednak z czasem jego wewnętrzna wiara zaczęła słabnąć, a mimo że formalnie przyjął święcenia kapłańskie, w rzeczywistości przestał wierzyć. Swoją drogę kapłańską kontynuował głównie z powodu lojalności wobec rodziców, nie chcąc ich rozczarować. Po pewnym czasie zrozumiał, że życie w roli księdza bez prawdziwej wiary jest niemożliwe. Po ponad dwóch latach przygotowań, w grudniu 1958 roku, odszedł z kapłaństwa i zawiązał małżeństwo. Jego edukacyjna podróż wiodła przez Wyższe Arcybiskupie Seminarium Duchowne w Gnieźnie, a późniejsza kariera jako księdza obejmowała posługę w kilku parafiach, w tym w Bydgoszczy. Lata młodzieńcze spędzone w liceum związał z działalnością w Sodalicji Mariańskiej. Po opuszczeniu stanu duchownego zamieszkał na Śląsku, gdzie w 1971 roku ukończył studia ekonomiczne i podjął pracę na kierowniczych stanowiskach w sektorze budownictwa drogowego. Książka Pinkowskiego jest próbą analizy powodów jego decyzji o rezygnacji z kapłaństwa. Zwraca uwagę na fakt, że religia często przyjmowana jest z zaufaniem od rodziców, bez głębszego zastanowienia nad dogmatami, które ją tworzą. Dla niektórych osób takie dogmatyczne podejście staje się przedmiotem zainteresowania i refleksji. Pinkowski podkreśla, że choć stał się ateistą z przekonania, nie oznacza to, że chce prowadzić walkę z Bogiem. Jego poszukiwania prawdziwego Boga są wyrazem głębokiej potrzeby zrozumienia swojej duchowej tożsamości.