O praktykach Kurii Rzymskiej

Mateusz z Krakowa był wybitnym filozofem i teologiem swoich czasów, urzekającym wielu swoją wiedzą i wpływem. Urodzony w Krakowie w latach 1345–1348, pochodził z szanowanej niemieckiej rodziny Stadtschreiberów, która miała powiązania z krakowskimi rodzinami patrycjuszów, takimi jak Isnerowie, Wigandowie i Kranzowie. Początkową edukację zdobywał w rodzinnym mieście, po czym wyruszył na studia do Pragi. Tam spotkał się z akademickim światem średniowiecza, poznając zarówno scholastykę, jak i rozkwitający wówczas humanizm oraz ruch reformacyjny czeskich kaznodziejów.

W 1365 roku Mateusz uzyskał stopień bakałarza, a dwa lata później został magistrem artium pod opieką znanego uczonego Henryka Tottinga z Oyty. Przez wiele lat nauczał na praskiej uczelni, pełniąc funkcję dziekana Wydziału Filozofii dwukrotnie. Kontynuował również studia teologiczne, otrzymując tytuł profesora teologii w 1381 roku. Jego naukowe i kaznodziejskie działania w Pradze były znamienne i pełne dynamizmu, co przysporzyło mu międzynarodowej sławy.

W dobie żywiołowych dyskusji intelektualnych i reform kościelnych, Mateusz stał się znaną postacią w Europie. Jego prace odzwierciedlały orientację via moderna, łącząc w sobie kwestie społeczne i polityczne z ideami reformy Kościoła, które nawoływały do zwoływania soborów. Był zagorzałym orędownikiem zmian oraz teologiem, który odrzucał zastałe formy wyrazu, typowe dla scholastyki, nadając swoim pismom świeżość i nowoczesność devotio moderna.