Nemezis

Kiedy myślę o przygodach panny Marple, „Nemezis” automatycznie wskakuje mi do ścisłej czołówki. To jest dokładnie ten typ powieści, w którym czuję się jak w domu: trochę angielskiego klimatu, trochę ekscentrycznych postaci, masa niedopowiedzeń i ten moment, kiedy Christie wbija ostatni gwóźdź w trumnę moich teorii, a ja siedzę z otwartą buzią.

Zaczęło się od tego, że po „Karaibskiej tajemnicy” miałam spory niedosyt. Uwielbiam, kiedy w książkach pojawiają się nawiązania do wcześniejszych historii, a tutaj jest tego sporo. Jeśli ktoś czytał „Karaibską…” to wie, że tam panna Marple poznaje pewnego majętnego pana Rafiela. I właśnie ten pan, już zza grobu, staje się prowodyrem całego zamieszania w „Nemezis”. Mamy tu więc fabułę w stylu: list, testament, zagadkowe polecenia, podróż przez Anglię, odwiedzanie miejsc i ludzi, którzy teoretycznie nie mają ze sobą nic wspólnego. Teoretycznie, bo jak to u Christie, nic nie jest przypadkowe.

Uwielbiam ten motyw „śledztwa bez śledztwa” - panna Marple nie dostaje jasnego zlecenia „znajdź mordercę”, tylko raczej enigmatyczne „dowiedz się, co się stało”. To sprawia, że fabuła ma trochę atmosfery gry terenowej: tu kawa w starym dworku, tam spacer po ogrodzie, a pomiędzy nimi ploteczki, obserwacje i notatki w głowie naszej staruszki-detektywki. I nagle okazuje się, że te wszystkie pozornie niewinne rozmowy i scenki to puzzle, które w finale klikają ze sobą z niepokojącą precyzją.

Christie tutaj naprawdę przeszła samą siebie w konstruowaniu napięcia. Przez większość książki miałam wrażenie, że wiem, o co chodzi i to kilka razy. Za każdym razem byłam pewna, że odgadłam sprawcę. Za każdym razem się myliłam. Finał? Zaskoczenie to mało powiedziane. Autorka potrafi zrobić taki twist, że człowiek odkłada książkę i przez chwilę patrzy w ścianę, zastanawiając się, czemu nie widział oczywistych wskazówek.

No i panna Marple jak zwykle cudowna. To jest ta postać, która w jednej chwili potrafi być rozkosznie roztrzepaną starszą panią, a w drugiej bezbłędnie punktuje najbardziej skomplikowane motywy ludzkich działań. Jej spokój i pozorna nieporadność to najlepsza broń przeciwko ludziom, którzy ją lekceważą. A w „Nemezis” ma do czynienia z całą galerią takich postaci.

Podsumowując: jeśli kochacie klasyczne kryminały, angielskie dworki, powolne, ale bardzo inteligentne odkrywanie prawdy i oczywiście niezawodną pannę Marple - „Nemezis” jest lekturą obowiązkową. A jeśli chcecie wycisnąć z niej maksimum frajdy, to najpierw przeczytajcie „Karaibską tajemnicę”. Bo tak jak w dobrym serialu - smaczki i powiązania dodają tej historii dodatkowej głębi.

Ja po lekturze czułam się tak, jakbym właśnie wysiadła z autokaru pełnego ekscentrycznych Anglików, w których życiu panna Marple właśnie zrobiła małą rewolucję. I wiecie co? Natychmiast miałam ochotę wsiąść z nią w kolejny.

"Nemezis" - jak na tak złowieszczy tytuł, Christie prezentuje dzieło raczej filozoficznie powściągliwe i osowiałe. Panna Marple, ta od różowej puszystej wełny i igieł do robótek na drutach, dostała spadek w postaci notatki po panu Rafielu, podupadłym bogaczu, którego poznała w "Karaibskiej tajemnicy". Zapis brzmi, że w ciągu roku musi zbadać i wyjaśnić pewne zdarzenie. Więcej informacji? Brak. Założenie intryguje ją i przyjmuje wyzwanie. Podejmuje pewne kroki na własną rękę, choć otrzymuje również krótki list pośmiertny od niego, zawierający niewiele więcej szczegółów poza tym, że chciałby ją wysłać na konkretną wycieczkę autokarową po okolicy.

Jest to lekko intrygująca sceneria, w której czytelnik i panna Marple znajdują się w podobnej sytuacji, czekając na odkrycie tajemnicy. Niestety, akcja toczy się bardzo powoli, a ponieważ panna Marple nie jest pewna swojego zadania, większość jej rozmów ma na celu uzyskanie informacji. Historia oparta jest na wewnętrznym dialogu panny Marple i dzieleniu się długimi przemyśleniami z różnymi postaciami. Bohaterka snuje w rozmowach swoje interpretacje motywacji i planów pana Rafiela. Książka nieco się rozkręca, gdy panna Marple zostaje zaproszona do domu w połowie podróży, ale dialogi dają tylko trochę wytchnienia, ponieważ wielokrotnie wykorzystuje ona swoją gadatliwą, starszą osobowość, by uzyskać więcej informacji. Rozmawia również z człowiekiem z Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i innym człowiekiem z Kościoła. Słucha ich historii, a także ich poglądów na psychologię zbrodni i psychologię przestępcy.

Sceneria została ładnie opracowana; na pewno czułam się jak na dość nudnej wycieczce autokarowej z grupą turystów. Ogrody, powierzchowne rozmowy między nieznajomymi, opcje dla młodszych i starszych - wszystko to uchwyciło atmosferę wycieczki autokarowej. W końcu pojawia się lekka atmosfera ucisku, podobnie jak powietrze na zewnątrz przed łagodną burzą, ale nic całkiem duszącego. Nic, co zasługiwałoby na etykietkę "nemezis". Zakończenie jest nieco... nieklimatyczne, a co gorsza nie pierwszy raz w powieści z panną Marple.
Doszło do mnie, że mimo wewnętrznych dialogów, niewiele pamiętam o pannie M. Mimo to, składając wszystko w całość było w miarę interesujące, nawet jeśli od czasu do czasu miałam tendencję do usypiania. Niemniej zawsze lubię wejść w świat fikcji z panną Marple, która po Nancy Drew, pozostaje moją ulubioną panią detektyw jaką znam.

"Nemezis" - jak na tak złowieszczy tytuł, Christie prezentuje dzieło raczej filozoficznie powściągliwe i osowiałe. Panna Marple, ta od różowej puszystej wełny i igieł do robótek na drutach, dostała spadek w postaci notatki po panu Rafielu, podupadłym bogaczu, którego poznała w "Karaibskiej tajemnicy". Zapis brzmi, że w ciągu roku musi zbadać i wyjaśnić pewne zdarzenie. Więcej informacji? Brak. Założenie intryguje ją i przyjmuje wyzwanie. Podejmuje pewne kroki na własną rękę, choć otrzymuje również krótki list pośmiertny od niego, zawierający niewiele więcej szczegółów poza tym, że chciałby ją wysłać na konkretną wycieczkę autokarową po okolicy.

Jest to lekko intrygująca sceneria, w której czytelnik i panna Marple znajdują się w podobnej sytuacji, czekając na odkrycie tajemnicy. Niestety, akcja toczy się bardzo powoli, a ponieważ panna Marple nie jest pewna swojego zadania, większość jej rozmów ma na celu uzyskanie informacji. Historia oparta jest na wewnętrznym dialogu panny Marple i dzieleniu się długimi przemyśleniami z różnymi postaciami. Bohaterka snuje w rozmowach swoje interpretacje motywacji i planów pana Rafiela. Książka nieco się rozkręca, gdy panna Marple zostaje zaproszona do domu w połowie podróży, ale dialogi dają tylko trochę wytchnienia, ponieważ wielokrotnie wykorzystuje ona swoją gadatliwą, starszą osobowość, by uzyskać więcej informacji. Rozmawia również z człowiekiem z Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i innym człowiekiem z Kościoła. Słucha ich historii, a także ich poglądów na psychologię zbrodni i psychologię przestępcy.

Sceneria została ładnie opracowana; na pewno czułam się jak na dość nudnej wycieczce autokarowej z grupą turystów. Ogrody, powierzchowne rozmowy między nieznajomymi, opcje dla młodszych i starszych - wszystko to uchwyciło atmosferę wycieczki autokarowej. W końcu pojawia się lekka atmosfera ucisku, podobnie jak powietrze na zewnątrz przed łagodną burzą, ale nic całkiem duszącego. Nic, co zasługiwałoby na etykietkę "nemezis". Zakończenie jest nieco... nieklimatyczne, a co gorsza nie pierwszy raz w powieści z panną Marple.
Doszło do mnie, że mimo wewnętrznych dialogów, niewiele pamiętam o pannie M. Mimo to, składając wszystko w całość było w miarę interesujące, nawet jeśli od czasu do czasu miałam tendencję do usypiania. Niemniej zawsze lubię wejść w świat fikcji z panną Marple, która po Nancy Drew, pozostaje moją ulubioną panią detektyw jaką znam.

Dobra i ciekawa historia z panną Marple. Nie jest to najlepsza książka Christie, jaką czytałam, ale i tak całkiem niezła i świetnie się bawiłam podczas czytania.

Nie tak dawno czytałam "Karaibską tajemnicę", więc pan Rafiel był świeży w mojej pamięci. Nie spodziewałam się, że ta historia będzie nawiązywać do tamtych wydarzeń i postaci. Uważam, że dodało to bardzo ciekawy element i wprowadziło poczucie spójności do przygód panny Marple. Szkoda, że jest to związane ze śmiercią Rafiela, bo chętnie zobaczyłabym ich razem podczas kolejnej przygody.

Podobało mi się również to, że Rafiel częściowo zaaranżował tę historię, A panna Marple musiała podporządkować się jego woli, nie mając zbyt wielu wskazówek co do tego, co tak naprawdę się dzieje. Musiała zgadywać, co Rafiel mógł mieć na myśli, opierając się na bardzo niewielu wskazówkach. Jednocześnie wierzyła, że Rafiel zapewnił jej wszystko, co konieczne, aby dojść do finału. To było bardzo ciekawe rozwiązanie.
Podobało mi się również, jak sprytna jest panna Marple, co dobrze widać w tej historii. Panna Marple nie waha się wykorzystać swojego wieku i nieszkodliwego wyglądu, aby dostać to, czego chce i jeśli musi chętnie gra stereotypową starszą panią . Nie zawsze lubiłam pannę Marple w innych książkach z tej serii, ale w tej historii nie sposób nie docenić jej intuicji i błyskotliwości.

Jak zawsze u Christie, mamy też ciekawą grupę innych postaci, z których większość oczywiście jest podejrzana o popełnienie zbrodni. I jak zawsze jest to dość wąskie grono podejrzanych o wyrazistych osobowościach. Ale tym razem jest to jeszcze ciekawsze, bo zastanawiasz się, kogo Rafiel wysłał w podróż, by pomóc pannie Marple. Tak więc nigdy do końca nie wiadomo, kto jest wrogiem, a kto przyjacielem.

Ogólnie rzecz biorąc, jest to bardzo dobra historia i oceniam ją na 4/5. To było również dokładnie to, czego potrzebowałem wówczas do czytania.