Narkotyki

Stanisław Ignacy Witkacy w swoim dziele „Narkotyki”, wydanym po raz pierwszy w 1932 roku, zgłębia temat różnorodnych substancji psychoaktywnych poprzez serię esejów. Każdy rozdział poświęcony jest innemu środkowi: nikotynie, alkoholowi, kokainie, peyotlowi, morfinie oraz eterowi. Witkacy w sposób osobisty dzieli się swoimi doświadczeniami z używania tych substancji, opisując nie tylko wywoływane przez nie wizje i doznania, ale także reflektując nad ich oddziaływaniem na jednostkę i społeczeństwo.

Eseje te, pełne subiektywnych ocen zarówno pozytywnych, jak i negatywnych skutków zażywania, ukazują złożony obraz relacji między człowiekiem a używkami. Całość uzupełnia appendix, w którym autor podejmuje temat higieny oraz zdrowia, dostarczając czytelnikowi cennych porad i konkretnych przepisów związanych z omawianymi substancjami. W ten sposób Witkacy tworzy fascynujący i wielowymiarowy portret ludzkich pragnień i ograniczeń w obliczu dróg zmienionych stanów świadomości.