Nareszcie

W poetyckiej książce Ewy Elżbiety Nowakowskiej odkryjemy niezwykle rzadkie dziś utwory opisujące naturę, ujmowaną zarówno w jej szczegółach, jak i w szerokiej perspektywie. Dzięki wyjątkowemu zmysłowi obserwacji, autorka tworzy obrazy, które łączą plastyczność z kunsztowną oszczędnością języka. Czytelnik z łatwością dostrzeże umiejętność poetki w przekładaniu wizualnych wrażeń na słowo i często odnajdzie w jej opisie własne odczucia, wskutek czego łatwo ulegnie czarowi jej poetyckiego świata. Ulegając tej wizji, zaczynamy przyjmować ją za nośnik obiektywnych prawd, odkrywanych na nowo w codzienności.

Na początku naszą uwagę przykuje subtelne celebrowanie fragmentów rzeczywistości, łatwo umykając zmysłom ingerencją wyobraźni, która delikatnie oplecie opisywane obiekty przezroczystą siecią metafor. Każdy wiersz stawia granice między rzeczywistością a wiecznością, życiem a śmiercią, światem materialnym a niematerialnym, istnieniem a niebytem. Te kontury, które dostrzegamy w przestrzeni, są niewidoczne w czasie, jednak właśnie one definiują nasz świat. Ten świat, choć równomiernie dziwny, odsłania swe tajemnice tam, gdzie poetka wbija w niego swoje spojrzenie z równą czułością - czy to w stare zegarki, albumy rodzinne, opuszczone mieszkania, czy zaniedbane ogrody. Wszędzie tam, gdzie czas pozostawił swój ślad, poetka odkrywa nowe znaczenia.