Namiętne serce. Dirty Wild. Tom 3

Najmocniej uderzyło mnie to, że akcja niby dzieje się w krótkim czasie, ale emocjonalnie nie czułam żadnej presji tempa. Wręcz przeciwnie, miałam wrażenie, jakby bohaterowie przechodzili przez coś, co ciągnęło się latami i dopiero teraz mogli to rozbroić. I chodzi mi nie tylko o tak zwany wątek kryminalny, który w poprzednich częściach był zarysowany bardziej stanowczo, a tutaj dochodzi do finału. Bardziej interesowało mnie to, jak te dwie osoby, które w sumie już dawno mogły uciec w swoje światy, jednak stoją naprzeciwko siebie i muszą zmierzyć się z czymś, co miało wpływ na całe ich dorosłe życie.

Muszę przyznać, że spodziewałam się bardziej rozbudowanego zakończenia, może większej układanki, czegoś bardziej spektakularnego. W pierwszej chwili pomyślałam, że autorka poszła zbyt prosto, ale im dłużej o tym myślałam, tym bardziej mi to pasowało. Bo życie często kończy się „prosto”, w sensie nie kino akcji, tylko decyzje, które albo człowieka oczyszczają, albo łamią. Dla Cade’a i Jolie to było dokładnie to. Oczyszczenie, tylko takie z bólem, który jeszcze długo zostaje pod skórą.

Jeśli chodzi o samą relację, to nie ma co udawać, że jest romantycznie i słodko. Tu nawet seks jest naznaczony ciężarem, który noszą. Ale właśnie przez to historia działa. Nie ma tu niczego z uroczych romansów do kawy, gdzie wszystko kończy się miękko. Ta seria nigdy taka nie była. Tutaj każda decyzja kosztuje, a przeszłość wraca jak cień, który wcale nie chce się odczepić. I chyba najbardziej wzruszyło mnie to, jak oboje próbują uwierzyć sobie nawzajem, mimo że zaufanie między nimi zostało kiedyś kompletnie zburzone.

Czytałam trzeci tom wyjątkowo szybko. Dwa wieczory. Mimo całej tej ciężkości styl nadal jest płynny i wciągający. Zresztą zawsze tak miałam z tą serią. Nawet kiedy bolało, to chciałam czytać dalej. Może dlatego, że w tej historii nikt nie udaje, że rany znika się zaklejeniem plastrem. A ja lubię takie książki. Niełatwe, ale szczere.

Czy polecam? Tak, ale tylko jeśli ktoś wie, że to nie jest cukrowa bajka. Jeśli ktoś chce romansu, który pachnie słodyczą, to nie tutaj. Tu jest pikantnie, dramatycznie, a momentami nawet brutalnie emocjonalnie. Za to jeśli ktoś lubi opowieści o ludziach połamanych, ale walczących o siebie, to ta część pięknie to zamyka. Nie idealnie, ale prawdziwie. I ja to kupuję.

Dla mnie „Namiętne serce” to po prostu godne zakończenie historii, która od początku miała w sobie ciemność, namiętność i tę niewygodną prawdę, że miłość czasem nie jest lekka. I chyba za to ją najbardziej cenię.