Na mlecznej drodze

Żyję w rzeczywistości zupełnie innej od tej, którą pamiętam z dzieciństwa. Kiedy próbuję schronić się przed obezwładniającym poczuciem obcości w świat dawny, znany i bezpieczny, wspomnienia stają się nieuchwytne. To, co kiedyś było pewne, domy, ulice, całe miasta, krajobrazy i ludzie, teraz wydaje się zanikać w mrocznej otchłani. Resztki tych wspomnień, jedynie skrawki przeszłości, wydają się niepewne i nieautentyczne. Czy nasza kucharka była postawną kobietą, czy może delikatną staruszką? Czy ogrodnik Antoni był serdecznym gawędziarzem, czy surowym strażnikiem mojej wolności?

Byłoby łatwiej, gdybym mógł uznać te zniekształcenia za ułomność pamięci, lecz wiem, że zmiany miały miejsce nie tylko w samych wydarzeniach, ale też w moich ich wspomnieniach. Moje życie przypomina odsłony różnych postaci, obcych mi samych, choć administracyjnie wciąż jestem tą samą osobą. Zażyłość tych postaci jest iluzoryczna, a lepiej byłoby, gdyby każda z nich żyła własnym życiem, choćby krótkim, ale niezależnym.

Problem tkwi w tym, że każda z tych wersji mojej osoby pasożytuje na poprzednich, czerpie z nich siłę, przekształca i niszczy. Młody chłopiec został okradziony przez starszego kolegę, który przerobił jego wspomnienia, tworząc z nich własne, a ostatecznie go zabił. Sam kolega z kolei stał się ofiarą swojego starszego, a ten cykl destrukcji i kradzieży trwa przez całe życie. Te zbrodnie są pozbawione jakiegokolwiek sensu czy pożytku, są mechaniczne, poza świadomością i wolą. Ponieważ są one dokonywane masowo przez wszystkich, rzeczywistość zmienia się w labirynt iluzji.

Barbara Toporska w "Na Mlecznej Drodze" maluje obraz świata, w którym ludzkie wspomnienia i ich interpretacje stanowią jedynie ulotne cienie tego, co kiedyś było rzeczywistością.