Muzeum ciszy

Młody muzealnik przyjeżdża do małego miasteczka, by na prośbę starszej kobiety stworzyć muzeum z jej nietypowej kolekcji. Zbiór ten, składający się z przedmiotów zbieranych przez nią przez całe życie, z pozoru wydaje się bez większej wartości, lecz łączy je wspólna historia: wszystkie zostały skradzione po śmierci swoich właścicieli, często w tajemniczych okolicznościach. Wśród eksponatów znajdują się między innymi mumia psa, wypchana sowa, sekator ogrodnika, który poniósł śmierć spadając z drabiny, krążek domaciczny zamordowanej prostytutki oraz aluminiowe tubki po farbie, będące ostatnim posiłkiem głodującej malarki.

Rolą muzealnika jest nie tylko katalogowanie i opisywanie historii tych przedmiotów, ale również zdobywanie nowych eksponatów. Początkowo niepewnie odnajduje się w tej roli, ale z czasem coraz bardziej angażuje się w osobliwą pasję kobiety. To, co zaczęło się jako sprzeciw wobec zapomnienia, przeradza się w niebezpieczną obsesję, a liczba zagadkowych zgonów w miasteczku rośnie. Ogawa z elegancją i prostotą przedstawia tę mieszankę piękna i przemocy, wprowadzając subtelne aluzje i wymowne cisze.