Mroczna arena Mario Puzo

Jak większość ludzi, przeczytałem tę książkę dlatego, że uwielbiam “Ojca chrzestnego”. Tak się składa, że ta książka również mi się podobała, ale oczekiwanie, że będzie taka jak “Ojciec Chrzestny”, było wielkim błędem, wszak najbardziej znane dzieło Mario Puzo ma status bestsellera, tymczasem “Mroczna arena” boleśnie nam chwilami przypomina o tym, że to debiutancka powieść autora. <br> <br> Puzo jest świetny w pisaniu o zbrodni, manipulacji, zdradzie, negocjacjach, morderstwie itd. Ale nie wydaje mi się, żeby kiedykolwiek chciał być takim autorem. Puzo nigdy tak naprawdę nie chciał napisać całej książki o mafii. Napisał dobrą książkę z niewielką częścią o mafii, a jego wydawca powiedział mu, że powieść odniosłaby większy sukces, gdyby było w niej więcej mafii. Napisał więc “Ojca chrzestnego”, a ludzie go pokochali. Jednak większość ludzi pokochała ją ze względu na część kryminalną, a sam Puzo skończył jako autor powieści kryminalnych nieco wbrew swojej woli;-)<br> <br> Czytałem ostatnią książkę Puzo o tytule “Omerta”, i była ona tylko o mafii i policji, ale nie było w niej serca, poruszenia właściwego dla wielkiej spuścizny “Ojca Chrzestnego”. Nie czuło się, żeby Puzo zależało na tej powieści. Czuło się, że musi napisać inną książkę, która spodoba się ludziom, i taka ocena autora często pokrywa się z tym, co on sam mówił o sobie, czyli stał się symbolem mafii w USA, choć wcale o to nie prosił rozpoczynając swoją literacką karierę. <br> <br> Jak to się ma do Mrocznej Areny? Cóż, ta książka nie została napisana przez Puzo, którego ludzie kochali za jego dar pisania o mafii. Ta książka została napisana przez romantycznego Puzo, który uwielbiał powieści Dostojewskiego i chciał pisać o bohaterach cierpiących emocjonalnie. Swoją drogą ciekawe, czy dziś autor tak chętnie odnosiłby się z uwielbieniem dla rosyjskiej literatury wobec wydarzeń na Ukrainie? <br> <br> Wielu osobom książka nie przypadła do gustu, ponieważ uznali, że bohaterowie nie są wiarygodni i niepodobni do siebie, czy tak rzeczywiście jest? Coz, warto pamiętać, że akcja tej powieści dzieje się…. 80 lat temu, to nie tylko kilka dekad w historii świata, ale to też ta wersja świata, której nie znamy i nie mamy prawa pamiętać. Wielu zapaleńców historii zna szczegóły II wojny światowej, jednak to co wydarzyło się po jej zakończeniu, często wymyka się ocenie historyków z racji braku źródeł. Inny świat wymaga od czytelnika również innego podejścia. <br> <br> Moim zdaniem największą siłą tej książki byli jej bohaterowie. Sprawiały wrażenie prawdziwych. Myślę, że problem polega na tym, że były zbyt realne, nie było w nich nic epickiego ani mitycznego.<br> <br> Czy dało się ich lubić? Myślę, że Hella (niemiecka dziewczyna, okropne imię) była sympatyczna. I rodzina Mosca też. Ale inni nie byli…. I myślę, że zrobiono to celowo. Podobnie jak w "Buszującym w zbożu", jedynymi postaciami, które naprawdę można polubić, są Holden i jego siostry. A to dlatego, że Holden uważa, że większość ludzi jest fałszywa. W “Mrocznej Arenie”, mimo że jest to powieść z narracją trzecioosobową z wieloma punktami widzenia, historia jest przedstawiana głównie oczami Mosca. A Mosca widzi w ludziach tylko to, co najgorsze. Nie jest w stanie przejąć się kimś lub czymś (pierwsze, co pomyślał o swoim synu, to jakim był brzydkim dzieckiem, drugie - że już nie jest taki brzydki), i myślę, że to jest najciekawsze w tej powieści. Skrajny cynizm głównego bohatera, jego niezdolność do przejmowania się czymkolwiek, jego chęć ucieczki od życia i świata (trochę jak Holden, choć ta książka nie ma nic wspólnego z “Buszującym w zbożu”, jednak dokonuje tu subtelnej komparatystyki z uwagi na deklarowaną sympatie dla tej pozycji :D).<br> <br> Zakończenie jest naprawdę tragiczne. Czytelnik uświadamia sobie, że tak naprawdę nic go nie obchodzi. Jest zbyt przygnębiony, by żyć, ale nie zależy mu na tyle, by popełnić samobójstwo. <br> <br> Kolejną rzeczą, która sprawiła, że ta książka jest wspaniała, jest brutalność, z jaką opowiedziana jest historia. W każdym razie, nie czytajcie tej historii, jeśli oczekujecie, że będzie ona pełna przemocy fizycznej. Bo to jest czysta przemoc psychologiczna. (Dobrze, że zaraz po tej książce przeczytałem "Buszującego w zbożu". Uchroniło mnie to przed spadnięciem z klifu w przepaść cynizmu, co często mi się zdarza, wam też polecam jakieś książki w zanadrzu w formie ucieczki od wylewającej się z kolejnych stron….. melancholii i cynizmu).

Mario Puzo jest autorem, na którego barkach spoczywa ogromny ciężar literackich oczekiwań w związku z fenomenalnym sukcesem, jaki odniósł dzięki Ojcu chrzestnemu. Mroczna arena to debiutancka powieść tego autora, zanim osiągnął status kultowej dzięki swoim późniejszym powieściom, których bohaterami byli głównie przedstawiciele włoskiej mafii. Na wstępie muszę ostrzec każdego czytelnika, który sięgnie po Mroczną arenę, oczekując takiej samej finezji, jaką można dostrzec w późniejszych dziełach autora.<br> <br> Sceneria i założenie "Mrocznej areny" są wystarczająco obiecujące, ale Puzo zawodzi w realizacji narracji. Walter Mosca jest weteranem II wojny światowej, amerykańskim żołnierzem, który przeżył najgorsze chwile wojny. Po zakończeniu wojny Mosca wraca do swojej rodziny i dziewczyny w Ameryce z wielkimi oczekiwaniami. Mosca jest zmęczony wojną, a gorzkie doświadczenia, jakich doznał podczas walk, pozostawiły niezatarte blizny na jego psychice. Mosca nie jest w stanie przystosować się do życia w cywilu w Ameryce. Ma problemy z dostosowaniem się do swojej dziewczyny, matki i brata. W końcu sprawy przybierają taki obrót, że postanawia wrócić do powojennych Niemiec jako cywilny pracownik Departamentu Obrony, część amerykańskiego zespołu, który rzekomo ma pomóc w powojennej odbudowie kraju.<br> <br> Innym powodem, który skłania głownego bohatera do powrotu do Niemiec, jest jego dawna niemiecka dziewczyna, Hella, która czeka na jego powrót. Mosca zostaje z Hellą w amerykańskiej brygadzie, początkowo wbrew obowiązującym przepisom. Mosca musi jednak stawić czoła mrocznej i niepokojącej sytuacji w powojennych Niemczech, gdzie szerzy się korupcja, a amerykańscy okupanci wykorzystują pokonaną ludność niemiecką. Tylko miłość i towarzystwo, jakie łączy go z Helą, pozwalają mu stawić czoła tragicznej sytuacji w tym kraju.<br> <br> Mario Puzo odmalowuje ponury obraz życia w powojennych Niemczech. Czy sytuacja w powojennych Niemczech była aż tak zła, jak przedstawiono ją w powieści? Między Niemcami a Amerykanami istniała przepaść i było rzeczą naturalną, że pokonani nie zawsze byli traktowani z godnością. Puzo wprowadza kilka innych interesujących postaci, zarówno amerykańskich, jak i niemieckich, ale niezmiennie Niemcy są przedstawiani jako bezradni i niezdolni do dostosowania się do dyskryminacji i wyzysku, z jakimi spotykają się ze strony Amerykanów.<br> <br> Wadą powieści jest to, że rozwój postaci nie jest tak intensywny, jak można by się spodziewać po autorze kalibru Puzo. Wielokrotnie porównywałem tę książkę z opus magnum autora, Ojcem chrzestnym, choć nie jest to sprawiedliwe. Piękne budowanie postaci, które można znaleźć w późniejszych dziełach Puzo, to coś, czego tak bardzo brakuje w Mrocznej Arenie. Również fabuła i wątki nie są zbyt wciągające. W narracji można jednak znaleźć przebłyski błyskotliwości, zwłaszcza gdy Puzo opisuje trudy życia bezbronnych Niemców, pogrążonych w nędzy, korupcji i wszechogarniającym wyzysku z rąk swoich zdobywców.<br> <br> Nie oceniłbym "Mrocznej areny" zbyt wysoko, ale jednocześnie uważam, że jest to ważne dzieło autora, w którym widać przebłyski jego błyskotliwości i talentu, które ostatecznie przyniosły mu sławę i fortunę.

"Mój przyjacielu" - powiedział - "ludzie tacy jak ty i ja spotykają się twarzą w twarz i zabijają się nawzajem. Nasi wrogowie są za nami". Pozwolił, aby jego ręka opadła. "Nasi wrogowie stoją za nami" - powtórzył z goryczą - "i popełniają zbrodnie, za które my umieramy".<br> <br> “Mroczna arena” była moim wyczekiwanym wprowadzeniem do świata Mario Puzo, przy pełnej świadomości jak ryzykowna była to decyzja, wszak mówimy o powieści debiutanckiej autora! Po światowym sukcesie opus magnum Puzo "Ojciec chrzestny", byłem bardzo zaintrygowany, aby przeczytać jego dzieło. Mroczna arena to pierwsza powieść Puzo. Jest to historia Waltera Mosca, człowieka zahartowanego brutalnością wojny, który zmienił się po powrocie. Wkrótce zdaje sobie sprawę, że musi wrócić do kraju "wroga", aby odnaleźć kobietę, która akceptuje okrucieństwo otaczającego ją świata.<br> <br> W tej powieści Puzo przedstawia żywy opis Niemiec po II wojnie światowej. Sposób myślenia i mentalność bohaterów wyraźnie ukazują gorzkie konsekwencje, jakie przeżyli. Puzo pisze dobrze i chociaż akcja powieści rozwija się bardzo powoli, książka nigdy nie sprawiała wrażenia, że się wlecze. Akcja toczyła się w równym tempie i nie miałem zbyt wielu problemów z jej przeczytaniem, choć niektórzy mogliby uznać niektóre fragmenty za nudne.<br> W samej powieści nie dzieje się zbyt wiele i ci, którzy są przyzwyczajeni do dreszczyku emocji i zwrotów akcji rodem z Ojca chrzestnego, będą dość rozczarowani. Ponieważ ta historia opowiada głównie o życiu ludzi po II wojnie światowej, brak w niej jakiegokolwiek dreszczyku emocji, przynajmniej do samego końca. Postać Waltera Mosca nie przejawia żadnych emocji ani uczuć, przynajmniej do końca, i nie była zbyt ujmująca.<br> Nie poleciłabym tej powieści miłośnikom thrillerów i kryminałów, ponieważ nie ma w niej żadnych emocji ani kierunku, ale będzie to dobra lektura dla osób zainteresowanych historią z okresu po II wojnie światowej:-)

Jak większość ludzi, przeczytałem tę książkę dlatego, że uwielbiam “Ojca chrzestnego”. Tak się składa, że ta książka również mi się podobała, ale oczekiwanie, że będzie taka jak “Ojciec Chrzestny”, było wielkim błędem, wszak najbardziej znane dzieło Mario Puzo ma status bestsellera, tymczasem “Mroczna arena” boleśnie nam chwilami przypomina o tym, że to debiutancka powieść autora. <br> <br> Puzo jest świetny w pisaniu o zbrodni, manipulacji, zdradzie, negocjacjach, morderstwie itd. Ale nie wydaje mi się, żeby kiedykolwiek chciał być takim autorem. Puzo nigdy tak naprawdę nie chciał napisać całej książki o mafii. Napisał dobrą książkę z niewielką częścią o mafii, a jego wydawca powiedział mu, że powieść odniosłaby większy sukces, gdyby było w niej więcej mafii. Napisał więc “Ojca chrzestnego”, a ludzie go pokochali. Jednak większość ludzi pokochała ją ze względu na część kryminalną, a sam Puzo skończył jako autor powieści kryminalnych nieco wbrew swojej woli;-)<br> <br> Czytałem ostatnią książkę Puzo o tytule “Omerta”, i była ona tylko o mafii i policji, ale nie było w niej serca, poruszenia właściwego dla wielkiej spuścizny “Ojca Chrzestnego”. Nie czuło się, żeby Puzo zależało na tej powieści. Czuło się, że musi napisać inną książkę, która spodoba się ludziom, i taka ocena autora często pokrywa się z tym, co on sam mówił o sobie, czyli stał się symbolem mafii w USA, choć wcale o to nie prosił rozpoczynając swoją literacką karierę. <br> <br> Jak to się ma do Mrocznej Areny? Cóż, ta książka nie została napisana przez Puzo, którego ludzie kochali za jego dar pisania o mafii. Ta książka została napisana przez romantycznego Puzo, który uwielbiał powieści Dostojewskiego i chciał pisać o bohaterach cierpiących emocjonalnie. Swoją drogą ciekawe, czy dziś autor tak chętnie odnosiłby się z uwielbieniem dla rosyjskiej literatury wobec wydarzeń na Ukrainie? <br> <br> Wielu osobom książka nie przypadła do gustu, ponieważ uznali, że bohaterowie nie są wiarygodni i niepodobni do siebie, czy tak rzeczywiście jest? Coz, warto pamiętać, że akcja tej powieści dzieje się…. 80 lat temu, to nie tylko kilka dekad w historii świata, ale to też ta wersja świata, której nie znamy i nie mamy prawa pamiętać. Wielu zapaleńców historii zna szczegóły II wojny światowej, jednak to co wydarzyło się po jej zakończeniu, często wymyka się ocenie historyków z racji braku źródeł. Inny świat wymaga od czytelnika również innego podejścia. <br> <br> Moim zdaniem największą siłą tej książki byli jej bohaterowie. Sprawiały wrażenie prawdziwych. Myślę, że problem polega na tym, że były zbyt realne, nie było w nich nic epickiego ani mitycznego.<br> <br> Czy dało się ich lubić? Myślę, że Hella (niemiecka dziewczyna, okropne imię) była sympatyczna. I rodzina Mosca też. Ale inni nie byli…. I myślę, że zrobiono to celowo. Podobnie jak w "Buszującym w zbożu", jedynymi postaciami, które naprawdę można polubić, są Holden i jego siostry. A to dlatego, że Holden uważa, że większość ludzi jest fałszywa. W “Mrocznej Arenie”, mimo że jest to powieść z narracją trzecioosobową z wieloma punktami widzenia, historia jest przedstawiana głównie oczami Mosca. A Mosca widzi w ludziach tylko to, co najgorsze. Nie jest w stanie przejąć się kimś lub czymś (pierwsze, co pomyślał o swoim synu, to jakim był brzydkim dzieckiem, drugie - że już nie jest taki brzydki), i myślę, że to jest najciekawsze w tej powieści. Skrajny cynizm głównego bohatera, jego niezdolność do przejmowania się czymkolwiek, jego chęć ucieczki od życia i świata (trochę jak Holden, choć ta książka nie ma nic wspólnego z “Buszującym w zbożu”, jednak dokonuje tu subtelnej komparatystyki z uwagi na deklarowaną sympatie dla tej pozycji :D).<br> <br> Zakończenie jest naprawdę tragiczne. Czytelnik uświadamia sobie, że tak naprawdę nic go nie obchodzi. Jest zbyt przygnębiony, by żyć, ale nie zależy mu na tyle, by popełnić samobójstwo. <br> <br> Kolejną rzeczą, która sprawiła, że ta książka jest wspaniała, jest brutalność, z jaką opowiedziana jest historia. W każdym razie, nie czytajcie tej historii, jeśli oczekujecie, że będzie ona pełna przemocy fizycznej. Bo to jest czysta przemoc psychologiczna. (Dobrze, że zaraz po tej książce przeczytałem "Buszującego w zbożu". Uchroniło mnie to przed spadnięciem z klifu w przepaść cynizmu, co często mi się zdarza, wam też polecam jakieś książki w zanadrzu w formie ucieczki od wylewającej się z kolejnych stron….. melancholii i cynizmu).

Mario Puzo jest autorem, na którego barkach spoczywa ogromny ciężar literackich oczekiwań w związku z fenomenalnym sukcesem, jaki odniósł dzięki Ojcu chrzestnemu. Mroczna arena to debiutancka powieść tego autora, zanim osiągnął status kultowej dzięki swoim późniejszym powieściom, których bohaterami byli głównie przedstawiciele włoskiej mafii. Na wstępie muszę ostrzec każdego czytelnika, który sięgnie po Mroczną arenę, oczekując takiej samej finezji, jaką można dostrzec w późniejszych dziełach autora.<br> <br> Sceneria i założenie "Mrocznej areny" są wystarczająco obiecujące, ale Puzo zawodzi w realizacji narracji. Walter Mosca jest weteranem II wojny światowej, amerykańskim żołnierzem, który przeżył najgorsze chwile wojny. Po zakończeniu wojny Mosca wraca do swojej rodziny i dziewczyny w Ameryce z wielkimi oczekiwaniami. Mosca jest zmęczony wojną, a gorzkie doświadczenia, jakich doznał podczas walk, pozostawiły niezatarte blizny na jego psychice. Mosca nie jest w stanie przystosować się do życia w cywilu w Ameryce. Ma problemy z dostosowaniem się do swojej dziewczyny, matki i brata. W końcu sprawy przybierają taki obrót, że postanawia wrócić do powojennych Niemiec jako cywilny pracownik Departamentu Obrony, część amerykańskiego zespołu, który rzekomo ma pomóc w powojennej odbudowie kraju.<br> <br> Innym powodem, który skłania głownego bohatera do powrotu do Niemiec, jest jego dawna niemiecka dziewczyna, Hella, która czeka na jego powrót. Mosca zostaje z Hellą w amerykańskiej brygadzie, początkowo wbrew obowiązującym przepisom. Mosca musi jednak stawić czoła mrocznej i niepokojącej sytuacji w powojennych Niemczech, gdzie szerzy się korupcja, a amerykańscy okupanci wykorzystują pokonaną ludność niemiecką. Tylko miłość i towarzystwo, jakie łączy go z Helą, pozwalają mu stawić czoła tragicznej sytuacji w tym kraju.<br> <br> Mario Puzo odmalowuje ponury obraz życia w powojennych Niemczech. Czy sytuacja w powojennych Niemczech była aż tak zła, jak przedstawiono ją w powieści? Między Niemcami a Amerykanami istniała przepaść i było rzeczą naturalną, że pokonani nie zawsze byli traktowani z godnością. Puzo wprowadza kilka innych interesujących postaci, zarówno amerykańskich, jak i niemieckich, ale niezmiennie Niemcy są przedstawiani jako bezradni i niezdolni do dostosowania się do dyskryminacji i wyzysku, z jakimi spotykają się ze strony Amerykanów.<br> <br> Wadą powieści jest to, że rozwój postaci nie jest tak intensywny, jak można by się spodziewać po autorze kalibru Puzo. Wielokrotnie porównywałem tę książkę z opus magnum autora, Ojcem chrzestnym, choć nie jest to sprawiedliwe. Piękne budowanie postaci, które można znaleźć w późniejszych dziełach Puzo, to coś, czego tak bardzo brakuje w Mrocznej Arenie. Również fabuła i wątki nie są zbyt wciągające. W narracji można jednak znaleźć przebłyski błyskotliwości, zwłaszcza gdy Puzo opisuje trudy życia bezbronnych Niemców, pogrążonych w nędzy, korupcji i wszechogarniającym wyzysku z rąk swoich zdobywców.<br> <br> Nie oceniłbym "Mrocznej areny" zbyt wysoko, ale jednocześnie uważam, że jest to ważne dzieło autora, w którym widać przebłyski jego błyskotliwości i talentu, które ostatecznie przyniosły mu sławę i fortunę.