Mierzenie się z esejem

"Mierzenie się z esejem" to książka, która bada, jak esej literacki pojawił się i ugruntował w polskiej świadomości literackiej XX wieku. Autorka analizuje, jak różni badacze i krytycy pisali o tej formie, oraz jak różnorako interpretowany jest sam termin "esej". Przedstawia ona model teoretyczny tego gatunku, a także hipotezy dotyczące ewolucji form powstających na bazie eseju. W sekcji zatytułowanej "Obecność eseju w literaturze polskiej" autorka przygląda się historycznym aspektom tego zagadnienia, przyjmując, że świadome tworzenie esejów, jako dzieł wyodrębniających się wyraźnie od innych form, zaczęło się w latach dwudziestych XX wieku. Z kolei kształtowanie się terminu "esej" i jego zrozumienie w polskim środowisku literackim prezentowane jest jako równoległe, choć odrębne zjawisko, które autorka bada pod kątem różnorodnych propozycji jego zdefiniowania.

W części określonej jako "W kręgu teorii" autorka oferuje pięć szerokich analiz eseju widzianego jako określony model genologiczny. Badając różnorodne podejścia teoretyczne oraz obserwując współczesne tendencje językowe, odnosi się do nieporozumień terminologicznych i stara się doprecyzować znaczenie tego terminu dla lepszej efektywności komunikacyjnej. W ten sposób ukazuje złożone warunki definiowania literackości eseju oraz jak formy pisarskie ewoluują z tradycyjnego literackiego eseju, wciąż odkrywając nowe formy i adaptacje.