Miasto mosiądzu. Dewabad. Tom 1

Ali książę, który wierzył uparcie w swoje przekonania i zapłacił za to naprawdę wysoką cenę. To właśnie on zdobył moje serce. Jego przemiana na kartach tych książek była niesamowita. Od chłopca, który chciał tylko pomóc do mężczyzny, którym się stał. To co przeszedł to był inny poziom bólu, niesprawiedliwości i wszystkiego co mogło spotkać osiemnastoletniego niegdyś chłopca.

Musicie wiedzieć jedno. Autorka nie cacka się z bohaterami. Ona ich łamie, zabija, torturuje. Sprawia, że nie mają czasami już żadnych nadziei. To właśnie chyba urzekło mnie najbardziej. Nie było ani jednego bohatera, który by nie cierpiał. Niektórzy nosili tylko rany na duszy bądź sercu, a inni mieli też blizny na ciele.

Sama nie wiem jak ocenić tą trylogię. Pierwszy tom do 400 strony mi się nie podobał i nawet rozważałam dnf. Jednak gdy się zaangażowałam wystarczyła mi zarwana nocka i pół następnego dnia i już miałam całość za sobą. Ta trylogia to był inny poziom bólu i frustracji. Wierzyłam, że ci bohaterowie nigdy nie zaznają szczęścia i nie dostaną happy endu.
Najbardziej podobała mi się relacja Alego i Nahri. To było jak taki promyczek słońca, w świecie brutalności, intryg i przemocy.

Spisek gonił spisek, przemoc zwalczała przemoc. Może i nie dostałam tego czego pragnęłam na sam koniec, jednak wciąż jestem pod ogromnym wrażeniem tego co dostałam na kartach tych powieści. Były momenty, w których wręcz wylewałam łzy bo naprawdę nie widziałam już dla nich nadziei.

Co do zakończenia... Poniekąd złamało mi serce. Jednak patrzac na to jak wyglądała cała ta historia nic innego by tu nie pasowało mimo iż zasługiwali na wszystko co najlepsze.

Chyba odpuszczę przyznanie tej trylogii gwiazdek bo sama nie wiem jak miałabym to ocenić. Mimo wielu wad, ja najzwyczajniej w świecie nie mogłam się oderwać. Czuje się jakby ktoś podeptał mi serce. Autentyczne jakby przejechał po mnie conajmniej walec. Związałam się z tymi bohaterami, chociaż w wielu momentach nie popierałam ich decyzji i działań jakie podejmowali.