Mewa

"- Dlaczego, Jon, dlaczego? - spytała go matka. - Dlaczego nie możesz się upodobnić do reszty stada? (...)
- Nie zależy mi na tym (...), mamo. Chcę się tylko dowiedzieć, czego potrafię dokonać w powietrzu, a czego nie. Chcę wiedzieć!".

Głos naszego cienia, kiedy pozwolimy mu przemówić.

"Mewa", której autorem jest Richard Bach, pisarz i lotnik, powstała w latach 70-tych ubiegłego wieku, ale nie zestarzała się wcale. I myślę, że czytana za sto lat, wartość będzie miała nadal tą samą. Ludzkie zmagania z ciągle tymi samymi pragnieniami i dążeniami to jednak pewna stała odsłona naszej natury.
Głównym bohaterem książki "Mewa" jest... mewa, Jonathan Livingston Seagull, który nie godzi się z tym, aby żyć zgodnie z jego ptasią naturą. Jon chce czegoś więcej i czegoś innego; buntuje się i nie chce się dostosować do panujących norm i tego, jak mewa zachowywać się powinna. Nie chce latać tylko po to, aby zdobywać pożywienie, ale kształcić się w lataniu, w zdobywaniu doskonałości na tym polu.
"Niedawne postanowienia poszły w zapomnienie (...). Ale nie czuł się winny, choć łamał złożone sobie obietnice. Obietnice takie czynią jedynie mewy, które poprzestają na przeciętności. Te, które odnalazły doskonałość w nauce, nie potrzebują składać tego typu obietnic".
I Jonathan w pewnym momencie waha się, i postanawia się dostosować - być jak wszyscy, do momentu, kiedy nie odkrywa, że jednak nie umie się już w tym schemacie odnaleźć i znów słyszy w sobie pewien głos...
Dlaczego w pewnym momencie zbaczamy i szukamy czegoś innego, nie wiedząc zupełnie, czy cokolwiek innego w ogóle jest?
Co sprawia, że nadajemy tej nowej myśli sens i wartość?
Kogo tak naprawdę słyszymy, kiedy sprzeciwiamy się przyjętym zasadom, opinii innych, czy uznanym powszechnie regułom?
Słyszymy siebie samego - ten głos z wewnątrz nas, który czasem trzeba w sobie odnaleźć, może nawet "poczuć" a potem dać mu wybrzmieć.
A wtedy już droga otwarta a klamka zapadła, jak to się czasem mówi.
"Chcę wiedzieć", mówi mewa. I nie może już postąpić inaczej.
Kiedy nie napotkamy na swojej drodze ludzi, którzy dmuchają nam w skrzydła, ale je podcinają, to jak w przypadku Jonathan'a, chwilowo tracimy orientację. Postanawiamy być jak reszta i inni, i chcemy się dostosować.
Na jak długo jednak jesteśmy wstanie uciszyć ten zew ciągnący nas w inną stronę?
"Jonathanie (...) w obecności twoich współbraci okrywamy cię hańbą (...) za Twoją lekkomyślność, nieodpowiedzialność (...) pogwałcenie godności i tradycji Rodziny Mew (...).
- Nieodpowiedzialność?! Bracia! Kto jest bardziej odpowiedzialny, niż ten, kto odnajduje głębszy sens, wyższy cel w życiu i za nim podąża? (...) Możemy poznawać, odkrywać, stać się wolni".
Kiedy podejmiemy decyzję na "tak", aby podążać dalej swoją obraną ścieżką, musimy wziąć pod uwagę, że trudny może być los jednostki, która nie idzie za tłumem, a szuka swojej własnej drogi.
Podważanie statusu quo, pokonywanie ograniczeń, przyjętych wzorców i całej masy przekonań - to blokady, które nam nie pomagają.
Jednak postępowanie wbrew temu, jak zwykle to robiliśmy, jest równie trudne, co... wykonalne. Potrzeba jednak do tego odwagi, determinacji i przyzwolenia w sobie na posłuchanie tego głosu wewnątrz nas.
Intuicja? Szósty zmysł? Podświadomość próbująca nam coś powiedzieć? Może wszystko na raz a może nic z tego.
Autor twierdzi, że to nie wiara, ale zrozumienie istoty tego, co się robi, daje nam te pożądane rezultaty.
To w połączeniu z właściwymi osobami, które spotykamy na swojej drodze może dać niespodziewane efekty, często przekraczające nawet nasze oczekiwania.
"To, o czym niegdyś marzył, by stało się udziałem całego Stada, spełniło się teraz tylko dla niego. Uczył się latać i nie żałował ceny, jaką za to zapłacił. Jonathan Seagull odkrył, że to nuda, lęk i gniew czynią życie mewy tak krótkim, i wyrzuciwszy je ze swoich myśli, przeżył naprawdę długie i dobre życie".
Oprócz historii o pokonywaniu barier w nas i wokół nas, o szukaniu wolności wyboru, jest w tej książce element metafizyczny, który dodaje tej historii innego spojrzenia i powoduje, że czytanie jej daje nam okazje do przemyśleń.
Kiedy wydaje nam się, że historia po pierwszym rozdziale mogłaby się skończyć, ona dopiero się rozpoczyna lub przynajmniej, nabiera zupełnie nowego wymiaru, dosłownie.
To bardzo krótka książka, która w skondensowanej formie opowiada nam o aspekcie - chyba najbardziej tu istotnym - wolności.
Jednak jest w niej dużo więcej poruszanych kwestii, ja wybrałam te, które mnie najbardziej zainteresowały w kontekście rozwoju osobistego.
To wydanie, które mam w rękach, jest inne od pierwowzoru wydanego w latach siedemdziesiątych. Książka ma dodatkowy, czwarty, rozdział i posłowie autora. Co się w nim kryje i jaką dodatkową przestrogę pisarz tam zawarł, pozostawiam do samodzielnej lektury.
"Chcę wiedzieć", czy nie to samo my sobie dziś powtarzamy w kontekście naszego rozwoju?
Czy to zatem książka-odkrycie?
Może tak, a z pewnością... to zależy.
Zależy od tego, na jakim etapie drogi jesteśmy, na ile odkryliśmy w sobie potrzebę sięgnięcia po coś więcej.
Z pewnością to książka-przypomnienie.
Bo nie raz i nie dwa będziemy stali przed gremium "mew" i będziemy musieli sobie przypomnieć, po co nam to wszystko było.
Tak sobie myślę, czy to jedyne wyjście - zejście w pewnym momencie z drogi, którą się idzie - aby móc się udoskonalać?
"Każdego dnia po trochu poszukuj siebie dalej, siebie prawdziwego, niczym nieograniczonego (...). Odtąd to on będzie twoim nauczyciele. Musisz go zrozumieć i ćwiczyć się w nim".

Ostatni akapit. Ostatnie zdanie - Natalia Leszka