Liryka Mickiewicza. Uczucia, świadectwa, ekspresje

Z okazji 220. urodzin Adama Mickiewicza powstała wyjątkowa publikacja, która bada nowe interpretacje oraz konteksty egzystencjalne, aksjologiczne i podmiotowe w jego liryce. Ten tom artykułów odzwierciedla współczesne trendy w metodologii i interpretacji, które preferują dzisiejsi badacze. Autorzy zastanawiają się nad tym, jak twórczość Mickiewicza odzwierciedla dynamikę przemian oraz różne formy transgresji, a także czym jest jego poezja dla współczesnych czytelników.

Mickiewicz, postrzegany przez kolejne pokolenia przede wszystkim jako "wzór poety doskonałego", nieustannie stawia wyzwania badaczom romantyzmu. Tworzenie analiz jego wierszy jest trudne z powodu niejasności pojęcia liryki w kontekście tekstów romantycznych. Mimo to, niniejszy tom stara się zagłębić w dzieła klasyfikowane ogólnie jako wiersze - zarówno te samodzielne, jak i te umieszczone w innych jego utworach. Opierając się na słowach Czesława Zgorzelskiego, który opisywał lirykę jako "najczulszy sejsmograf przemian", badacze starają się odpowiedzieć na pytania dotyczące tego, jak wiersze Mickiewicza odzwierciedlają różnorodne przemiany i jakie znaczenie mają dla dzisiejszych odbiorców. Zadziwiająca zdolność Mickiewiczowskich dzieł do ciągłych reinterpretacji i ich wpływ na polską kulturę jest szczególnie podkreślana jako "niewyczerpane źródła zmartwychwstań", co ukazuje ich nieprzerwaną otwartość na nowe spojrzenia.

Andrzej Fabianowski i Ewa Hoffmann-Piotrowska.