Labirynt duchów

Spoglądam na tę książkę, która leży u mnie na półce z pewnym niedowierzaniem: to już koniec historii o Cmentarzu Zapomnianych Książek? Cztery powieści, kolejno “Cień Wiatru”, “Gra Anioła”, “Więzień Nieba” oraz będący przedmiotem niniejszej recenzji “Labirynt Duchów”, tworzą szalenie ciekawe, porywające uniwersum dla czytelnika spragnionego literatury w jej najlepszym, najpiękniejszym wydaniu! <br> <br> O ile trzy pierwsze tomy tej serii przyniosły nam znany i lubiany świat realizmu magicznego, o tyle czwarta część wyraźnie skręca, biegnie serpentynami Pirenejów i chwilami skaczemy razem z nią w przepaść. I to już na dzień dobry, bo jak inaczej przyjąć zamysł nakreślenie głównego bohatera powieści w roli kobiety, która nosi sukienki, budzi szaleństwo w oczach mężczyzn, pozostaje przy tym bezwzględna i ukierunkowana na wyznaczone wcześniej cele? <br> <br> Na uwagę zasługuje sposób w jaki autor podszedł do zamknięcia serii o Cmentarzu Zapomnianych Książek: wszystkie wątki opisane w poprzednich częściach zostały wyjaśnione, co wymagało niekiedy powrotu niektórych postaci w ostatnim tomie, czyli “Labiryncie Duchów” - FANTASTYCZNY to zabieg! Spodziewałam się raczej, że autor pójdzie na skróty, co też zostałoby mu wybaczone, tymczasem dostajemy fantastyczne podsumowanie całej tej serii z którego ukontentowani będą nawet najbardziej dociekliwi fani historii o rodzinie Samperów. W mojej subiektywnej opinii, jakość książki wyznaczona jest przez stopień w jakim czytelnik uczestniczy w narracji: jak mocno przejmują go losy bohaterów, czy się z nimi utożsamia, czy troszczy się o nich - wszystko to na kartach tej powieści czułam całą sobą! Może nie jest to realizm magiczny w czystej postaci jak to miało miejsce w “Cieniu Wiatru”, a jedynie wariacja w jego przedmiocie, gdzie proporcje między realizmem, a magią zachwiane są na rzecz tego pierwszego: pozwala to jednak na większą dozę wiarygodności. Zwłaszcza, że jak rzekło się wyżej, główną bohaterką jest kobieta. Dzięki powyższemu zabiegowi, Alicja - bo o niej mowa - zyskuje na autentyczności i nawet Ci z nas zakochani w bajkach typu “Czarodziejka z księżyca” nie znajdą na kartach powieści Zafona wielu analogii do głównej bohaterki “Labiryntu Duchów”. Niniejsza powieść to dla mnie książka idealna, stanowi fenomenalne zwieńczenie najlepszej serii, jaką miałam przyjemność trzymać w dłoniach, czytać podczas długich, chłodnych wieczorów.<br> <br> Na pochwałę zasługuje mnogość zwrotów akcji: niektóre oczywiście dało się przewidzieć, wielu jednak się nie spodziewałam, krótko mówiąc - emocji nie brakowało! Co ważne, wplecione tu i ówdzie niespodzianki, zwroty akcji wydają się naturalną częścią tej powieści, obcy jest im bowiem sztuczny, wymuszony charakter jak to często widuję u mniej utalentowanych pisarzy. Niezmiennie cenię również bohaterów Zafona: począwszy od sadystycznych złoczyńców, przedstawionych często w sposób karykaturalny, przez tych, którzy mojej sympatii nie wzbudzili, aż do bohaterów pierwszoplanowych: kto choćby raz czytając tę powieść nie chciał wybrać się na kawę z cudowną małżonką Daniela Sempere, Panią Bee? Podobnie miałam z Ariadną: jej historia jest wzruszająca i poruszająca! Tym razem w cieniu zarówno Daniel jak i jego przyjaciel, Fermin - i dobrze, oddanie głównej sceny na rzecz pań zdecydowanie zyskało moje uznanie:-)<br> <br> Fabuła powieści jest mocnym punktem nakreślonej historii - to żadna niespodzianka. Szalona wręcz wyobraźnia Zafona w połączeniu z jego umiejętnością ubierania myśli w słowa przynosi fantastyczne efekty! Historia jest mroczna, wciąga od pierwszych stron i wzbudza wiele emocji. Klimat Barcelony połowy ubiegłego stulecia zachwyca: ciężki, mroczny, chwilami magiczny. To świat Katalonii, który wielu z nas miało okazję podziwiać podczas swoich podróży na Półwysep Iberyjski, a jednak zupełnie inny od tego co możemy dziś zobaczyć. Na osobną wzmiankę zasługuje historia Juliana dodana niejako na końcu “Labiryntu Duchów”. Ciekawy to zabieg ze strony autora: postanowił on nie tylko zakończyć z rozmachem omawianą część, ale całą serię: bez wyjaśnienia dalszych losów Juliana nie byłoby to możliwe, a tak trudno aby uważny czytelnik miał jakieś pytania związane z tą historią: mamy tu początek i mamy koniec, resztę stanowi wyobraźnia czytelnika. <br> <br> Odczuwam głęboki smutek i tęsknotę, znaną tylko wiernym fanom literatury pięknej. To rodzaj nostalgii innej niż ta, za drugim człowiekiem - to jak gdyby tęsknić za ulubionym utworem muzycznym budzącym szereg cudownych wspomnień z najlepszego dnia w naszym życiu. <br> <br> Jak mawiał Oscar Wilde ustami bohatera jednej ze swoich powieści: Jak żyć, gdy świat ukryty w myślach jest po stokroć ciekawszy niż ten wokół nas?

Nie dalej jak tydzień temu siedziałam wieczorem na balkonie z moich chłopakiem, podziwialiśmy księżyc, i wtedy wróciły do mnie słowa H. Murakamiego, że “Księżyc dłużej niż ktokolwiek inny obserwował z bliska Ziemię. Prawdopodobnie widział wszystkie zachodzące na niej zjawiska i śledził ludzkie poczynania. Ale milczał i nic na ten temat nie mówił. Tylko zawsze chłodno i precyzyjnie nosił w sobie ciężar przeszłości. “ Dlaczego wspominam o tym we wstępie do niniejszej recenzji, treścią której pragnę wam przybliżyć moją opinie na temat “Labiryntu Duchów” zamykającej serię o “Cmentarzu Zapomnianych Książek” pióra Carlosa Ruiza Zafona? <br> <br> Hiszpański powieściopisarz zmarł w połowie ubiegłego roku po wielu latach trudnej, wyczerpującej walki z rakiem. Jego wielkie zasługi i wkład w literaturę piękną bez wątpienia należy uznać za ponadczasowy, a cała seria o Cmentarzu Zapomnianych Książek od wielu już lat porywa wyobraźnię czytelników: o czym jest jej ostatnia część, czyli “Labirynt Duchów”?<br> <br> Słowo na temat samej twórczości Zafona: nie sposób uciec od wrażenia, że powieści wchodzących w skład wspomnianej wyżej serii są do siebie w znacznym stopniu podobne. To zresztą cecha właściwa dla całej twórczości tego autora: jeśli czytelnik miał okazję czytać jedną czy dwie powieści z dorobku hiszpańskiego pisarza, szybko odnajdzie się w przedstawionym przez niego świecie opartym w swoich fundamentach na nurcie realizmu magicznego. Czy to wada? W moich oczach bynajmniej nie: od czasu do czasu słychać głosy, że mniej lub bardziej poczytni autorzy próbują czegoś nowego, często jednak są to próby nietrafione, nie każdy wszak może być Stephenem Kingiem, który odnajduje się na wielu literackich płaszczyznach. C. R. Zafon dopracował do perfekcji nakreślony w swoich dziełach świat i za to go uwielbiam! <br> <br> Przechodząc do meritum: pewną nowością i miłą odmianą dla czytelnika (czytelniczek!) jest obecność na kartach “Labiryntu Duchów” kobiety w obsadzie pierwszoplanowej: tak moi drodzy, autor pozwala nam odetchnąć od buzującego testosteronu w osobach Daniela Sempere czy jego przyjaciela, Fermina Romero de Torresa - bohaterów poprzednich częsci, czyli “Więźnia nieba”. Alicja, bo o niej mowa, to postać ze wszech miar złożona: z jednej strony inteligentna, szukająca wyzwań, asertywna i chętna do skopania tyłków każdemu mężczyźnie o mizoginicznym usposobieniu. Z drugiej jednak strony z natury jest niepełnosprawna, zmaga się również z uzależnieniem od środków przeciwbólowych oraz alkoholu (swoją drogą kiepskie połączenie ,co?). Polubiłam jej postać, mogę śmiało powiedzieć, że wzbudziła mnie nie tylko sympatię, ale również jej los łamach tej powieści mnie przejął - czułam autentyczną troskę śledząc jej losy w “Labiryncie Duchów”. Jest to jednak miecz obosieczny, tak prowadzona narracja, różna od tego co mieliśmy przyjemność spotkać choćby w “Cieniu Wiatru” czy “Grze Anioła” wymaga innego podejścia od samego autora, napisanych posraci - efekt? Można z pewną rezerwą przyjąć mocna zarysowaną seksualizację tej postaci, nawet jeśli wziąć pod uwagę, że to tajna agentka i rolą jej jest sięgać po wszelkie możliwe narzędzia prowadzące do celu, to dziś w dobie parytetów i równouprawnienia nie ma potrzeby na każdym kroku podkreślać walorów aparycji głównej bohaterki, a tak właśnie czyni C.R. Zafon. Jeśli jesteście w stanie mu to wybaczyć, czeka was szalenie ciekawie przedstawiona historia:-)<br> <br> Carlos Ruiz Zafon to człowiek, który jak ten księżyc na niebie: przygląda się ludzkim losom, opisuje to co widzi i czyni to w sposób intrygujący, wpływając jednocześnie na wyobraźnię milionów odbiorców swojej twórczości. Trudno mi o nim pisać w czasie przeszłym, literatura ma to bowiem do siebie, że jej autorzy znajdując uznanie w oczach czytelników, żyją wiecznie! I Ta nostalgiczną, miejscami melancholijną recenzją chciałam wyrazić wielkie uznanie dla dorobku tego autora, żałuje, że nie zrobiłam tego, kiedy jeszcze żył: pewnie niczego by to nie zmieniło, ale warto pamiętać, aby kochać naszych ulubionych autorów, bo zbyt szybko odchodzą. <br> <br> "Labirynt Duchów" to znakomita powieść, podobnie jak "Cień Wiatru", "Gra Anioła" oraz "Więzień nieba" - wszystkie te pozycje układają się w jedną całość na stworzonym przez autora Cmentarzu Zapomnianych Książek. I jest to cmentarz, który warto odwiedzić zarówno w dzień, jak i w nocy: będzie trochę strasznie, trochę zabawnie, przede wszystkim jednak będziecie się kapitalnie bawić nad tą porywającą historią. To książki, które każdy człowiek powinien chociaż raz w życiu przeczytać. <br> <br> 5/5, za całą serię "Cmentarza Zapomnianych Książek": 5+++ :-)

Spoglądam na tę książkę, która leży u mnie na półce z pewnym niedowierzaniem: to już koniec historii o Cmentarzu Zapomnianych Książek? Cztery powieści, kolejno “Cień Wiatru”, “Gra Anioła”, “Więzień Nieba” oraz będący przedmiotem niniejszej recenzji “Labirynt Duchów”, tworzą szalenie ciekawe, porywające uniwersum dla czytelnika spragnionego literatury w jej najlepszym, najpiękniejszym wydaniu! <br> <br> O ile trzy pierwsze tomy tej serii przyniosły nam znany i lubiany świat realizmu magicznego, o tyle czwarta część wyraźnie skręca, biegnie serpentynami Pirenejów i chwilami skaczemy razem z nią w przepaść. I to już na dzień dobry, bo jak inaczej przyjąć zamysł nakreślenie głównego bohatera powieści w roli kobiety, która nosi sukienki, budzi szaleństwo w oczach mężczyzn, pozostaje przy tym bezwzględna i ukierunkowana na wyznaczone wcześniej cele? <br> <br> Na uwagę zasługuje sposób w jaki autor podszedł do zamknięcia serii o Cmentarzu Zapomnianych Książek: wszystkie wątki opisane w poprzednich częściach zostały wyjaśnione, co wymagało niekiedy powrotu niektórych postaci w ostatnim tomie, czyli “Labiryncie Duchów” - FANTASTYCZNY to zabieg! Spodziewałam się raczej, że autor pójdzie na skróty, co też zostałoby mu wybaczone, tymczasem dostajemy fantastyczne podsumowanie całej tej serii z którego ukontentowani będą nawet najbardziej dociekliwi fani historii o rodzinie Samperów. W mojej subiektywnej opinii, jakość książki wyznaczona jest przez stopień w jakim czytelnik uczestniczy w narracji: jak mocno przejmują go losy bohaterów, czy się z nimi utożsamia, czy troszczy się o nich - wszystko to na kartach tej powieści czułam całą sobą! Może nie jest to realizm magiczny w czystej postaci jak to miało miejsce w “Cieniu Wiatru”, a jedynie wariacja w jego przedmiocie, gdzie proporcje między realizmem, a magią zachwiane są na rzecz tego pierwszego: pozwala to jednak na większą dozę wiarygodności. Zwłaszcza, że jak rzekło się wyżej, główną bohaterką jest kobieta. Dzięki powyższemu zabiegowi, Alicja - bo o niej mowa - zyskuje na autentyczności i nawet Ci z nas zakochani w bajkach typu “Czarodziejka z księżyca” nie znajdą na kartach powieści Zafona wielu analogii do głównej bohaterki “Labiryntu Duchów”. Niniejsza powieść to dla mnie książka idealna, stanowi fenomenalne zwieńczenie najlepszej serii, jaką miałam przyjemność trzymać w dłoniach, czytać podczas długich, chłodnych wieczorów.<br> <br> Na pochwałę zasługuje mnogość zwrotów akcji: niektóre oczywiście dało się przewidzieć, wielu jednak się nie spodziewałam, krótko mówiąc - emocji nie brakowało! Co ważne, wplecione tu i ówdzie niespodzianki, zwroty akcji wydają się naturalną częścią tej powieści, obcy jest im bowiem sztuczny, wymuszony charakter jak to często widuję u mniej utalentowanych pisarzy. Niezmiennie cenię również bohaterów Zafona: począwszy od sadystycznych złoczyńców, przedstawionych często w sposób karykaturalny, przez tych, którzy mojej sympatii nie wzbudzili, aż do bohaterów pierwszoplanowych: kto choćby raz czytając tę powieść nie chciał wybrać się na kawę z cudowną małżonką Daniela Sempere, Panią Bee? Podobnie miałam z Ariadną: jej historia jest wzruszająca i poruszająca! Tym razem w cieniu zarówno Daniel jak i jego przyjaciel, Fermin - i dobrze, oddanie głównej sceny na rzecz pań zdecydowanie zyskało moje uznanie:-)<br> <br> Fabuła powieści jest mocnym punktem nakreślonej historii - to żadna niespodzianka. Szalona wręcz wyobraźnia Zafona w połączeniu z jego umiejętnością ubierania myśli w słowa przynosi fantastyczne efekty! Historia jest mroczna, wciąga od pierwszych stron i wzbudza wiele emocji. Klimat Barcelony połowy ubiegłego stulecia zachwyca: ciężki, mroczny, chwilami magiczny. To świat Katalonii, który wielu z nas miało okazję podziwiać podczas swoich podróży na Półwysep Iberyjski, a jednak zupełnie inny od tego co możemy dziś zobaczyć. Na osobną wzmiankę zasługuje historia Juliana dodana niejako na końcu “Labiryntu Duchów”. Ciekawy to zabieg ze strony autora: postanowił on nie tylko zakończyć z rozmachem omawianą część, ale całą serię: bez wyjaśnienia dalszych losów Juliana nie byłoby to możliwe, a tak trudno aby uważny czytelnik miał jakieś pytania związane z tą historią: mamy tu początek i mamy koniec, resztę stanowi wyobraźnia czytelnika. <br> <br> Odczuwam głęboki smutek i tęsknotę, znaną tylko wiernym fanom literatury pięknej. To rodzaj nostalgii innej niż ta, za drugim człowiekiem - to jak gdyby tęsknić za ulubionym utworem muzycznym budzącym szereg cudownych wspomnień z najlepszego dnia w naszym życiu. <br> <br> Jak mawiał Oscar Wilde ustami bohatera jednej ze swoich powieści: Jak żyć, gdy świat ukryty w myślach jest po stokroć ciekawszy niż ten wokół nas?

Nie dalej jak tydzień temu siedziałam wieczorem na balkonie z moich chłopakiem, podziwialiśmy księżyc, i wtedy wróciły do mnie słowa H. Murakamiego, że “Księżyc dłużej niż ktokolwiek inny obserwował z bliska Ziemię. Prawdopodobnie widział wszystkie zachodzące na niej zjawiska i śledził ludzkie poczynania. Ale milczał i nic na ten temat nie mówił. Tylko zawsze chłodno i precyzyjnie nosił w sobie ciężar przeszłości. “ Dlaczego wspominam o tym we wstępie do niniejszej recenzji, treścią której pragnę wam przybliżyć moją opinie na temat “Labiryntu Duchów” zamykającej serię o “Cmentarzu Zapomnianych Książek” pióra Carlosa Ruiza Zafona? <br> <br> Hiszpański powieściopisarz zmarł w połowie ubiegłego roku po wielu latach trudnej, wyczerpującej walki z rakiem. Jego wielkie zasługi i wkład w literaturę piękną bez wątpienia należy uznać za ponadczasowy, a cała seria o Cmentarzu Zapomnianych Książek od wielu już lat porywa wyobraźnię czytelników: o czym jest jej ostatnia część, czyli “Labirynt Duchów”?<br> <br> Słowo na temat samej twórczości Zafona: nie sposób uciec od wrażenia, że powieści wchodzących w skład wspomnianej wyżej serii są do siebie w znacznym stopniu podobne. To zresztą cecha właściwa dla całej twórczości tego autora: jeśli czytelnik miał okazję czytać jedną czy dwie powieści z dorobku hiszpańskiego pisarza, szybko odnajdzie się w przedstawionym przez niego świecie opartym w swoich fundamentach na nurcie realizmu magicznego. Czy to wada? W moich oczach bynajmniej nie: od czasu do czasu słychać głosy, że mniej lub bardziej poczytni autorzy próbują czegoś nowego, często jednak są to próby nietrafione, nie każdy wszak może być Stephenem Kingiem, który odnajduje się na wielu literackich płaszczyznach. C. R. Zafon dopracował do perfekcji nakreślony w swoich dziełach świat i za to go uwielbiam! <br> <br> Przechodząc do meritum: pewną nowością i miłą odmianą dla czytelnika (czytelniczek!) jest obecność na kartach “Labiryntu Duchów” kobiety w obsadzie pierwszoplanowej: tak moi drodzy, autor pozwala nam odetchnąć od buzującego testosteronu w osobach Daniela Sempere czy jego przyjaciela, Fermina Romero de Torresa - bohaterów poprzednich częsci, czyli “Więźnia nieba”. Alicja, bo o niej mowa, to postać ze wszech miar złożona: z jednej strony inteligentna, szukająca wyzwań, asertywna i chętna do skopania tyłków każdemu mężczyźnie o mizoginicznym usposobieniu. Z drugiej jednak strony z natury jest niepełnosprawna, zmaga się również z uzależnieniem od środków przeciwbólowych oraz alkoholu (swoją drogą kiepskie połączenie ,co?). Polubiłam jej postać, mogę śmiało powiedzieć, że wzbudziła mnie nie tylko sympatię, ale również jej los łamach tej powieści mnie przejął - czułam autentyczną troskę śledząc jej losy w “Labiryncie Duchów”. Jest to jednak miecz obosieczny, tak prowadzona narracja, różna od tego co mieliśmy przyjemność spotkać choćby w “Cieniu Wiatru” czy “Grze Anioła” wymaga innego podejścia od samego autora, napisanych posraci - efekt? Można z pewną rezerwą przyjąć mocna zarysowaną seksualizację tej postaci, nawet jeśli wziąć pod uwagę, że to tajna agentka i rolą jej jest sięgać po wszelkie możliwe narzędzia prowadzące do celu, to dziś w dobie parytetów i równouprawnienia nie ma potrzeby na każdym kroku podkreślać walorów aparycji głównej bohaterki, a tak właśnie czyni C.R. Zafon. Jeśli jesteście w stanie mu to wybaczyć, czeka was szalenie ciekawie przedstawiona historia:-)<br> <br> Carlos Ruiz Zafon to człowiek, który jak ten księżyc na niebie: przygląda się ludzkim losom, opisuje to co widzi i czyni to w sposób intrygujący, wpływając jednocześnie na wyobraźnię milionów odbiorców swojej twórczości. Trudno mi o nim pisać w czasie przeszłym, literatura ma to bowiem do siebie, że jej autorzy znajdując uznanie w oczach czytelników, żyją wiecznie! I Ta nostalgiczną, miejscami melancholijną recenzją chciałam wyrazić wielkie uznanie dla dorobku tego autora, żałuje, że nie zrobiłam tego, kiedy jeszcze żył: pewnie niczego by to nie zmieniło, ale warto pamiętać, aby kochać naszych ulubionych autorów, bo zbyt szybko odchodzą. <br> <br> "Labirynt Duchów" to znakomita powieść, podobnie jak "Cień Wiatru", "Gra Anioła" oraz "Więzień nieba" - wszystkie te pozycje układają się w jedną całość na stworzonym przez autora Cmentarzu Zapomnianych Książek. I jest to cmentarz, który warto odwiedzić zarówno w dzień, jak i w nocy: będzie trochę strasznie, trochę zabawnie, przede wszystkim jednak będziecie się kapitalnie bawić nad tą porywającą historią. To książki, które każdy człowiek powinien chociaż raz w życiu przeczytać. <br> <br> 5/5, za całą serię "Cmentarza Zapomnianych Książek": 5+++ :-)