Kto ja Tadeusz Gajcy poeta 1922 - 1944

Tadeusz Gajcy (1922–1944) to jeden z kluczowych poetów pokolenia "kamieni rzuconych na szaniec", zajmując miejsce obok Krzysztofa Kamila Baczyńskiego. Jego zbiór wierszy stanowi niezwykłe świadectwo czasów, gdy młodzi ludzie odnajdywali siłę, wiarę i entuzjazm w Powstaniu Warszawskim, które dla nich było źródłem inspiracji i nauki na przyszłość. Powstańcy byli dla Gajcego i jego rówieśników niczym bratnie dusze, co wzmacniało zbiorowe poczucie zobowiązania wobec nich. W pracach Gajcego widać rozpaczliwe poszukiwanie odpowiedzi i komentarzy na te tragiczne doświadczenia, jakie wojna przyniosła jemu i jego pokoleniu – bezwzględne oblicze historii.

Lech Janerka, w swoim wstępie, zaznacza, że poezja Gajcego jest niczym list poetycki skierowany do przyszłych pokoleń, które będą żyć w odrodzonej i wolnej ojczyźnie. Wiersze te ujawniają rozwijającą się więź między "wczoraj" a "jutro", między poetą a jego przyszłym odbiorcą, co staje się coraz wyraźniejsze w miarę dojrzewania młodego twórcy oraz w wyniku jego pogłębiającej się refleksji nad otaczającą rzeczywistością.